Του Κώστα Μανωλίδη-Καθηγητή αρχιτεκτονικής
“Μια πόλη σε λήθαργο. Αγκυροβολημένη στα τσιπουράδικα, παρακολουθεί με απάθεια την λεηλασία της. Παρέδωσε τα κλειδιά της σε ανθρώπους της νύχτας και σηκώνει αδιάφορα τους ώμους στον καθημερινό διασυρμό της αξιοπρέπειάς της.
Μια πόλη σε ανοσοκαταστολή. Που δεν έχει άμυνες στην κοροϊδία, στη διαφθορά, στην αδιαφάνεια. Που έχει συνηθίσει στο κακό νερό, στον βρώμικο αέρα, στους μοχθηρούς ανθρώπους. Που ξεχνάει τα πάντα με λίγες φωταψίες και πυροτεχνήματα.
Μια πόλη που έχει αποδεχτεί το ρόλο μαύρης τρύπας. Που καταπίνει στο εργοστάσιο της όσα σκουπίδια άλλες χώρες αρνούνται να δεχτούν. Και κάνει μετά ευλαβικές υποκλίσεις στην πολυεθνική, όταν μαζί με το άφθονο δηλητήριο προσφέρει και λίγα καθρεφτάκια σε χορηγίες και υποτροφίες.
Μια πόλη που δέχεται να την κακοποιούν. Χωρίς ερωτήσεις και επιφυλάξεις ετοιμάζεται τώρα να δεχτεί την ευλογία μιας ολέθριας επένδυσης από το Κατάρ που θα αλλοιώσει ολοκληρωτικά το παράκτιο τοπίο, το οικοσύστημα και τον ορίζοντα της.
Μια πόλη που αυτοκτονεί. Τάνκερ καυσίμων θα μπαινοβγαίνουν στο μικρό λιμάνι της και μια πλατφόρμα υγροποιημένου αερίου θα συνοδεύει το τσούγκρισμα των ποτηριών στα τσιπουράδικα με το τικ-τακ μιας ωρολογιακής βόμβας”.
