Η συνέντευξη του συγγραφέα Δημήτρη Σωτάκη στα gegonota.news τροφοδοτεί πολλές και διαφορετικές πολιτικές, ουσιαστικές συζητήσεις. Αποκαλύπτει τις σκέψεις και τις ιδέες του σε μια… ανώμαλη εποχή. Ευαίσθητος δέκτης και πομπός ο Δημήτρης Σωτάκης, που τα βιβλία του διαβάζονται μέχρι την Κίνα, σε μια πολιτική συνέντευξη μιλάει για το μεταναστευτικό, για τον εκφασισμό και την παρακμή που ποτέ δεν πρέπει να σταματήσουμε να πολεμάμε, για την τρέλα του κορωνοϊού και για την υπόθεση Ζαραλίκου με την εισβολή μπράβων σε θεατρική παράσταση.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ
Μέσα στα χρόνια της συγγραφικής σας πορείας έχετε καταφέρει να υπηρετείτε διάφορες λογοτεχνικές φόρμες και δεν έχετε μια μανιέρα. Τα βιβλία σας έχουν μεταφραστεί μέχρι την Κίνα. Πόσο εύκολο είναι για τον λογοτέχνη στις σημερινές εποχές να μην ασχολείται αποκλειστικά με την τέχνη του αλλά να είναι αναγκαίο να “μανατζάρει” τον εαυτό του;
Πράγματι το ζήτημα της διαχείρισης ενός λογοτεχνικού έργου, ο τρόπος που αυτό θα φτάσει στον αναγνώστη και το πώς θα φιλτραριστεί μέσα απ’ τον Τύπο, είναι ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας συγγραφέας στην Ελλάδα, αφού ο ίδιος είναι συχνά αναγκασμένος να μπαίνει σε χωράφια, στα οποία -στην πραγματικότητα- δεν οφείλει να μπαίνει, όμως δεν υπάρχει κανείς να τον βοηθήσει. Ωστόσο, πραγματικά θα ήταν ευτύχημα, αν αντιμετώπιζε μόνο το συγκεκριμένο πρόβλημα. Οι συγγραφείς στη χώρα μας είναι γεμάτοι προβλήματα, τίποτα δεν τους ευνοεί και οι παροχές που θεωρούνται δεδομένες σε άλλα κράτη, εδώ δεν μπορούμε ούτε να τις φανταστούμε. Σκεφτείτε ότι δεν διαθέτουμε Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, υποτροφίες, επιχορηγήσεις, είμαστε τελείως ανυπεράσπιστοι, χωρίς κανέναν πραγματικό προνόμιο.
-Είστε ενεργός στα κοινωνικά δίκτυα . Αυτή η “πύλη εισόδου” έχει αναδείξει “τέρατα” ακόμα και στην πολιτική σκηνή της χώρας. Βλέπουμε τι συμβαίνει και με την υπόθεση του εμβολιασμού. – Ο κόσμος μας αλλάζει ραγδαία. Μέσα σε αυτόν ο συγγραφέας πώς “υπάρχει”, πώς μπορεί να συμπεριφέρεται και να αποκωδικοποιεί.
Ο συγγραφέας έχει το πλεονέκτημα της παρατήρησης. Στέκεται σε ένα σημείο και παρατηρεί. Αυτή είναι η δύναμη που έχει στα χέρια του. Δεν είναι υποχρεωμένος να παίρνει πάντα θέση, καταγράφει κάποια στρώματα της πραγματικότητας και δημιουργεί νέους κόσμους. Έχω την εντύπωση ότι τα τέρατα δεν αναδεικνύονται μόνο στα κοινωνικά δίκτυα, μα σε κάθε παράμετρο της καθημερινής μας ζωής, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την παρακμή ή από τους φασίστες, αυτές οι τάσεις υπήρχαν και θα υπάρχουν και δεν πρέπει ποτέ να σταματήσουμε να τις πολεμάμε. Δεν πιστεύω ότι ο συγγραφέας είναι ένας σοφός άνθρωπος, που διαθέτει το χάρισμα να ξεχωρίζει από το πλήθος, όλη αυτή η σήψη τον ακουμπάει και τον κάνει ένα με τη ροή των εξελίξεων. Ποτέ δε θα σωθεί κανείς από έναν συγγραφέα.
Με αφορμή και την επίσκεψη του Πάπα και όσα δήλωσε για το μεταναστευτικό, οι διαφορετικοί πολιτισμοί, στους οποίους κλείνουμε την πόρτα θα μας βοηθούσαν να κατανοήσουμε την εποχή που ζούμε; Είναι η Ελλάδα μια περίκλειστη χώρα;
Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι με κλειστές τις πόρτες τους, είναι στατιστικά βέβαιο, μα εμένα δε με αφορούν αυτοί οι άνθρωποι. Με κλειστές πόρτες δεν πετυχαίνουμε τίποτα, παρά να εξατμιζόμαστε εγκλωβισμένοι σε έναν επικίνδυνο αυτισμό. Δεν πιστεύω σε μια συλλογική εθνική συνείδηση, σε καμία περίπτωση δεν αισθάνομαι συναισθηματικά κοντά σε κάποιους ανθρώπους, μόνο επειδή έτυχε να γεννηθούμε στην ίδια χώρα. Ευτυχώς, λοιπόν, υπάρχουν πολλοί στην Ελλάδα, οι οποίοι έχουν τις πόρτες τους ορθάνοιχτες και καλωσορίζουν ιδέες, τάσεις και στοιχεία πολιτισμών, δημιουργώντας έτσι έναν συμπαγέστερο χάρτη, όχι μόνο σε σχέση με τις τέχνες, αλλά και γενικά στο πλαίσιο της κοινωνικής ζωής.
Η συγγραφή σας έχει κάνει να αλλάξετε θεώρηση για τη ζωή και τις προτεραιότητες; Και τι σας τρομάζει περισσότερο σήμερα στην εποχή όπου ένας ολόκληρος κόσμος μοιάζει σαν τον “μεγάλο υπηρέτη” σας.
Είναι αλήθεια ότι όλο αυτό που ζούμε ξεπερνάει κάθε φαντασία, αρχίζει και γίνεται σχεδόν κωμικό. Δε με τρομάζει κάτι, όμως δεν υπάρχει μεγαλύτερη απογοήτευση από το να μην μπορεί ένας άνθρωπος να ζήσει τη ζωή του όπως θέλει. Στον Μεγάλο Υπηρέτη ο ήρωας ζούσε τη ζωή του δια αντιπροσώπου, τώρα ούτε αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε, απλώς έχουμε αφεθεί σε μια μοίρα, χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Πάντως, δεν είμαι απαισιόδοξος, θεωρώ ότι αργά ή γρήγορα ο εφιάλτης θα λάβει τέλος.
Υπάρχει κάτι που σας αγχώνει στη διαδικασία συγγραφής ενός βιβλίου; Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία, τελικά, για έναν συγγραφέα;
Στη δική μου περίπτωση, η δυσκολία είναι ποια από τις ιδέες που έχω στο μυαλό μου, θα είναι τελικά αυτή που θα μεταμορφωθεί σε μυθιστόρημα. Όταν παρθεί αυτή η απόφαση, τότε όλα παίρνουν το δρόμο τους. Πάντα γράφω ένα βιβλίο αρχικά μέσα στο κεφάλι μου, το πέρασμά του στο χαρτί είναι απλώς μια δουλειά.
-Φαντάζεστε να ανεβαίνει στη σκηνή ένα βιβλίο σας και να μπουκάρουν “μπράβοι¨ γιατί διαφωνούν με τις απόψεις σας ; Φαντάζεστε να καίνε τα βιβλία σας, να είστε υπό καθεστώς απειλής; Είναι σημεία των καιρών, ο πάτος του βούρκου ή μια καθημερινότητα βάρβαρη που πρέπει να συνηθίσουμε.
Είναι παραπάνω από εξοργιστικό αυτό που έγινε, δεν υπάρχουν λόγια να περιγραφεί. Ένα μάτσο θλιβεροί άνθρωποι στο ρόλο του παλιού χωροφύλακα, που θέλει να εξαφανίσει ό,τι ενοχλεί την τάξη που θέλει να επιβάλει. Είναι παραπάνω από γελοίο. Και βέβαια δεν πρέπει να συνηθίσουμε, αν αρχίσουμε να συνηθίζουμε, να ανεχόμαστε, είναι η αρχή του θανάτου. Όμως, όσο μεγάλο κι αν είναι το μέγεθος της παρακμής στην Ελλάδα, θα πρέπει κάποιος να τους πληροφορήσει ότι σε αυτή τη χώρα ο χωροφύλακας αποτελεί πλέον παρελθόν , αυτά τελείωσαν και η οργή του δημοκρατικού κόσμου θα τους λιώσει.
