Του Γιώργου Ινεπολόγλου
Για πολλά χρόνια διδάχθηκα στο σχολείο ότι η Ελλάδα είναι χώρα φιλειρηνική. Για επίσης πολλά χρόνια δίδασκα στους μαθητές ότι οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους. Όταν ο πατέρας μου εγκατέλειπε τα εδάφη της Ινέπολης στην Κασταμονή της μικράς Ασίας, οι τούρκοι γείτονες έκλαιγαν απαρηγόρητα για την συμπεριφορά των οργάνων της τάξης της Τούρκικης ηγεσίας που ζητούσε μαζί με την Ελληνική ολιγαρχία τον αφανισμό του Ελληνισμού από εκείνες τις περιοχές. Η μόνη τους παρηγοριά ήταν οι υποσχέσεις ότι θα επιστρέψουν στην γη τους και στους φίλους τους σύντομα.
Στην διδασκαλία μου στο σχολείο η μοναδική εξήγηση που έδινα στους μαθητές μου όταν με ρωτούσαν για τους πολέμους, ήταν τα συμφέροντα της ολιγαρχίας και τίποτα παραπάνω. Τα χρόνια πέρασαν, κανένας δεν επέστρεψε στον τόπο του και ο χωρισμός της ανθρωπότητας συνεχίζεται με αμείωτη ένταση ώστε τα μεγάλα κουτάλια και οι μασέλες να κροταλίζουν ασταμάτητα μακριά από τον λαό έστω και αν οι Πάγκαλοι και το συνάφι τους μας ήθελαν συμμέτοχους στο φαγοπότι τους. Έψαχναν για συνένοχους στην διαίρεση της παγκόσμιας κοινότητας. Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη όταν διάβασα ότι ένας παραδοσιακά συντηρητικός Έλληνας δημοσιογράφος, παραδέχεται ότι ο δυτικός επεκτατισμός μέχρι προχθές λοιδορούσε τους Τσάβες τους Μαδούρους, τους Μπολσονάρους και όποιο άλλο αφήγημα μπορείτε να φανταστείτε.
Όταν αρχίζει και κλείνει η στρόφιγγα του πετρελαίου και του αερίου που τροφοδοτούσε παραδοσιακά την Ευρώπη, τα παραπάνω αφηγήματα αποτελούν την ελπίδα της δύσης για χαμηλές τιμές στην ενέργεια. Έτσι από δαίμονες όπως χαρακτηριστικά τους αποκαλεί η δύση, γίνονται ξαφνικά φίλοι και συνεργάτες του δυτικού κόσμου. Δεν θα μου ήταν καθόλου παράξενο πλέον, ο Μπίλ Λάντεν (ο γνωστός και μη εξαιρετέος) και ο Κιμ Τζονγκ-ουν (βορειο-κορεάτης δικτάτορας) να αποτελέσουν του μελλοντικούς ήρωες της Δύσης. Απροκάλυπτα οι δυτικοί στρέφουν τα βέλη τους στους νέους κατασκευασμένους δαίμονες της νοσηρής φαντασίας τους.
Για να επανέρθω στον ρόλο της Ελλάδας σήμερα, θα έλεγα στους μαθητές ότι οι Έλληνες πολίτες είναι φίλοι της ειρήνης. Τι συμβαίνει όμως με τις ηγεσίες τους ; Παρατηρώ ότι οι συμμετέχοντες στις εχθροπραξίες στην Ουκρανία βρήκαν ουδέτερο έδαφος για συνομιλίες την γειτονική Κωνσταντινούπολη. Θα προτιμούσα το ουδέτερο έδαφος να ήταν η Αθήνα η Ελλάδα μας . . .
