Ο Σιδηροδρομικός Σταθμός του Βόλου διαθέτει την γραμμή τριπλού εύρους, η οποία είναι η μοναδική στην Ελλάδα αλλά και πολύ σπάνια σε ολόκληρο τον κόσμο. Αποτελείται από την γραμμή κανονικού εύρους 1435 χιλιοστών που συνδέει το Βόλο με τη Λάρισα και τον σιδηροδρομικό άξονα Αθήνας- Θεσσαλονίκης, την παλιά γραμμή εύρους 1000 χιλιοστών που συνέδεε το Βόλο με την δυτική Θεσσαλία και τέλος την γραμμή εύρους 600 χιλιοστών που εξυπηρετούσε το τραινάκι του Πηλίου. Το μοναδικό παγκόσμιο μνημείο του τριπλού σιδηροδρομικού εύρους, στον Αγιο Κωνσταντίνο, μπορούν να το βλέπουν εκατοντάδες άνθρωποι καθημερινά, να απαξιώνεται χορταριασμένο.
<< Στην πραγματικότητα το τρένο έφερε την ανάπτυξη σ’ αυτή τη κοινωνία, η οποία είναι αστική, βιομηχανική και εργατική. Οι ανάγκες της εποχής για μεταφορά των προϊόντων από το λιμάνι προς την ενδοχώρα και από την ενδοχώρα στο λιμάνι, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις να δημιουργηθούν καταρχήν οι ‘’Σιδηρόδρομοι Θεσσαλίας’’, δηλώνει ο σταθμάρχης κ. Αποστολέρης και δεν κρύβει την απόλυτη απογοητευσή του για την απαξίωση.
« Είχα μία επαφή με τον Δήμαρχο, στις αρχές της πρώτης του εκλογής, όπου του πρότεινα να έρθει σε συνεργασία με την ΤΡΑΙΝΟΣΕ για την αξιοποίηση των γραμμών. Δεν το κρύβω, η συγκεκριμένη σχέση δεν κούμπωσε… τόσο απλά. Δυστυχώς, σήμερα φτάσαμε στο σημείο οι γραμμές να σκεπάζονται και να θάβονται με τη λογική του έτσι θέλω» δηλώνει για τις γραμμές που σαπίζουν στον Αναυρο κατω από τα … λουλουδάκια , χωρίς καμία προστασία από το Υπουργείο Πολιτισμού.
Ο κ. Αποστολέρης δήλωσε πως ο Μουντζούρης θα μπορούσε να λειτουργεί σε καθημερινή βάση διοργανώνοντας παράλληλα διάφορα πολιτιστικά events.
.»Δεν θα μπορούσε να λειτουργεί ένα τρενάκι ξεκινώντας από το Παρκ και να καταλήγει στην Αγριά ; Που αλλού στο κόσμο υπάρχει η συγκεκριμένη διαδρομή δίπλα στη θάλασσα. Μιλάμε για δίκτυο το οποίο είναι έτοιμο.
Δεν θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν οι υπάρχουσες γραμμές για την δημιουργία τραμ;
Δυστυχώς οι υπεύθυνοι αδιαφορούν. Δεν τους ενδιαφέρει το τρένο και συνάμα η ανάπτυξη του. Σήμερα η Διοίκηση του Σιδηρόδρομου στερείται αναπτυξιακής πολιτικής. Τα τελευταία χρόνια για το μόνο που ενδιαφέρεται είναι να κάνει περικοπές, τίποτα άλλο.
Το τρένο, ενώ θα μπορούσε να αποτελέσει ένα δυνατό brand name για τη πόλη του Βόλου, φοβάμαι πως οδηγείται προς αφανισμό >>., τόνισε.
Η πολιτική της Διοίκησης του Ο.Σ.Ε
Στον Βόλο το αρχιτεκτονικό κόσμημα του σιδηροδρομικού σταθμού παρακμάζει και το τραινάκι του Πηλίου υπολειτουργεί. Η Βασιλική Άμαξα του Γεώργιου Α΄ που είναι ξεχασμένη στις αποθήκες και το τριπλό εύρος , στον Άγιο Κωνσταντίνο που βρίσκεται σε πλήρη απαξίωση
Ιστορική διαδοχή των γεγονότων
Αρχές τις δεκαετίας του 1880 Ο Χαρίλαος Τρικούπης αναθέτει στον Εβαρίστο ντε Κίρικο να σχεδιάσει το σιδηροδρομικό δίκτυο της Θεσσαλίας, και δεν διέθετε σιδηροδρομικές γραμμές .
Ο Εβαρίστο ντε Κίρικο μετακομίζει στο Βόλο και αλλάζει ουσιαστικά την υπόσταση και τη φυσιογνωμία της πόλης, ως εξέχουσα προσωπικότητα και φυσικά ως σχεδιαστής και δημιουργός των Σιδηρόδρομων Θεσσαλίας. Μαζί του φέρνει την τεχνογνωσία ,την αξιοκρατία, τον ένστολο υπηρεσιακό παράγοντα και τους γαλομαθείς τεχνικούς . Εν ολίγοις ανεβάζει απίστευτα το επίπεδο, ως μαέστρος, που με τη μπαγκέτα του κάνει να δουλεύουν όλα ρολόι
Σιδηροδρομικό Σύστημα Decauville
Το 1884 με την δημιουργία των Σιδηροδρόμων Θεσσαλίας και την κατασκευή της γραμμής Βόλου – Λάρισας ο Εβαρίστο ντε Κίρικο αποφασίζει να αξιοποιήσει τις μικρές γραμμές που χρησιμοποιούνται στις εργασίες για την κατασκευή γραμμών, το σύστημα DECAUVILLE (Ντεκοβίλ) των 60 εκατοστών, το οποίο το συναντάμε σήμερα ως εικόνα στο μουσείο Τσαλαπάτα.
Δημιουργεί λοιπόν τις πρώτες γραμμές που περνούν μέσα στον ιστό της πόλης από το λιμάνι έως στον Άναυρο. Ουσιαστικά δημιουργεί το πρώτο τραμ στην Ελλάδα. Η ανταπόκριση των επιβατών ήταν τέτοια που σκέφτηκε πως είναι δόκιμο να το επεκτείνει προς την Αγριά και μετέπειτα μέχρι τα Λεχώνια και τις Μηλιές. Με τον τρόπο αυτό δημιουργεί τον θρυλικό Μουτζούρη η αλλιώς το τρενάκι του Πηλίου το οποίο πατάει πάνω στις γραμμές των 60 εκατοστών.
Οι γραμμές του ενός μέτρου
<< Παράλληλα πρέπει να επισημάνουμε πως στα περίχωρα της πόλης και κατ΄επέκταση στη Θεσσαλία, χρησιμοποιούνται ήδη οι γραμμές του ενός μέτρου. Η απόφαση αυτή πάρθηκε για λόγους ευελιξίας και για λόγους οικονομίας αφού τα βάρη των φορτίων εκείνης της εποχής δεν είναι μεγάλα .Οι μύλοι του Καπουρνιώτη και τα Καρνάγια, που υπάρχουν ήδη στον Άγιο Κωνσταντίνο, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις να περπατήσουν οι γραμμές αυτές κατά μήκος της οδού Δημητριάδος. Αυτές οι γραμμές κατέληγαν στους Μύλους του Καπουρνιώτη για να φορτώσουν άλευρα, σιτηρά και άλλα διάφορα εμπορεύματα. Έτσι δημιουργείται ένα επιπλέον δίκτυο γραμμών, του ενός μέτρου αυτή τη φορά >> , εξηγεί ο κ. Αποστολέρης.
Η απόφαση της ‘’ κανονικοποίησης ‘’
<< Το 1957 οι Θεσσαλικοί Σιδηρόδρομοι απορροφούνται από το Ελληνικό κράτος και αποφασίζουν να κάνουν ‘’κανονικοποίηση’’ όπως λέγεται, της γραμμής μεταξύ Βόλου – Λάρισας με το εύρος των γραμμών να φτάνει πια στο 1.43,5. Αυτή η απόφαση είχε ως αποτέλεσμα να κληθεί ο Σταθμός του Βόλου να διαχειρίζεται τρεις διαφορετικές γραμμές. Αυτό σημαίνει ότι είχαμε τρία διαφορετικά τρένα, τρεις διαφορετικούς μηχανισμούς, τα ψαλίδια αλλαγής τροχιάς και ουσιαστικά τρία διαφορετικά βάρη που έπρεπε να περάσουν πάνω από το ίδιο σημείο.
«Πρόκειται για μία παγκόσμια πατέντα την οποία έφτιαξαν και κλήθηκαν να διαχειριστούν οι τεχνίτες του Βόλου, στους οποίους οφείλουμε πολλά.
Η συγκεκριμένη σειρά των γεγονότων βοήθησε να δημιουργηθεί το παγκόσμιο αυτό φαινόμενο του τριπλού εύρος γραμμών όπου διατηρείται και μπορούμε να το δούμε στο πάρκο του Άγιου Κωνσταντίνου. Τρεις διαφορετικές γραμμές που να ενώνονται στον ιστό μίας πόλης δεν υπάρχει πουθενά στο κόσμο. Έχουμε έναν θησαυρό στα πόδια μας», κατέληξε.
Δημήτρης Ι. Χορταργιάς
