“Πλημμύρισε” το Ξενία στην παρουσίαση του βιβλίου “Τα παιδιά της ομίχλης” (φωτογραφίες)

Κατακλύστηκε από κόσμο ο κήπος του Ξενίας στην εκδήλωση για την παρουσίαση του μυθιστορήματος “Τα παιδιά της ομίχλης”, που υπογράφουν η Νένα Ζήση και ο Απόστολος Παντσάς. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε σήμερα το απόγευμα με διοργανωτές  το Μορφωτικό Ίδρυμα της Ένωσης Συντακτών Θεσσαλίας, Στ. Ελλάδας και Εύβοιας, τον εκδοτικό οίκο “Ωκεανός” και το βιβλιοπωλείο “Πλαστελίνη”.

Στον σύντομο χαιρετισμό της η εκδότρια κ. Κερκοπούλου σημείωσε ότι το μυθιστόρημα αποτελεί μια  μαρτυρία ζωής, είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο και ο εκδοτικός οίκος “Ωκεανός” είναι υπερήφανος που ανέλαβε την έκδοση.

Ακολούθησε η δημοσιογράφος Φρόσω Παύλου, γραμματέας του Μορφωτικού Ιδρύματος της Ένωσης Συντακτών Θεσσαλίας, η οποία επισήμανε ότι “Τα παιδιά της ομίλχης” κεντρίζουν  την ιστορική μας μνήμη με “όχημα” τον ξεριζωμό, ενώ η πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Νέας Ιωνίας “Το Εγγλεζονήσι”, κ. Ουρανία Σταματιάδου, σημείωσε ότι το βιβλίο διαβάζεται με ξεχωριστή συγκίνηση από τους Μικρασιάτες. “Είναι ένα βιβλίο που ταυτίζει τους αναγνώστες με τους ήρωες και παντρεύει τον μύθο με πραγματικότητα. Τα “Παιδιά της ομίχλης” δεν είναι άλλα από τα παιδιά της προσφυγιάς, της ενορίας, της δικτατορίας, του εμφυλίου, της μεταπολίτευσης. Εύχομαι να γίνουν παιδιά του φωτός”, είπε η κ. Σταματιάδου.

Από την πλευρά του ο πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Καππαδοκών Μαγνησίας κ. Μάκης Χριστοφορίδης διερωτήθηκε πως θα ήταν ο Βόλος σήμερα, εάν δεν υπήρχαν οι Μικρασιάτες. “Τίποτα δεν θα ήταν ίδιο”, υπογράμμισε ο ίδιος, ενώ η πρόεδρος της Πολιτιστικής Εστίας Μικρασιατών Νέας Ιωνίας “Ίωνες”, κ. Αργυρώ Μάμαλη-Κοπάνου, σημείωσε ότι όσα και να γραφούν, δεν θα μπορέσουν ποτέ να αποτυπώσουν την φρικαλεότητα του ξεριζωμού. Η ίδια έκανε παρουσίαση της Σμύρνης μέσα από φωτογραφικό υλικό.

Η εκδήλωση συνεχίστηκε με ανάγνωση αποσπασμάτων του βιβλίου από την ηθοποιό Κατερίνα Αντωνακάκη και την ομιλία του Αντώνη Αντωνίου, υπεύθυνου σχολικών δραστηριοτήτων Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Μαγνησίας και ποιητή, ο οποίος έκανε λόγο για ένα γαϊτανάκι μνήμης χωρίς τέλος.