Ο Ιορδάνης Σιδηρόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Βόλο. Ξεκίνησε ως κιθαρίστας και τραγουδιστής σε διάφορα συγκροτήματα της πόλης όπως οι The Betrayed και οι Frigidum Lacrima.
Έπειτα ακολούθησε την προσωπική του καλλιτεχνική πορεία κυκλοφορώντας δύο full άλμπουμ με τίτλους “Χειμώνας” (2013) και “Ψάχνω στο φως” (2016).
Έχει επίσης κυκλοφορήσει τα single “Αν ο κόσμος δεν σου αρκεί” (2017) μαζί με τον Χάρη Λουφόπουλο και το ” Τα παιδικά μου ρούχα” (2018).
Συνεργάστηκε με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο τραγούδι “Μας προδώσαν” και την Ρίτα Αντωνοπούλου που συμμετείχε στο τραγούδι του “Ο κόσμος άλλαξε νωρίς”
Από το 2017 ζει και εργάζεται στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας. Εκεί το 2020 εργάστηκε πρώτη φορά πάνω σε μία ταινία μικρού μήκους συνθέτοντας τη δική του μουσική και συμβάλλοντας στην κατάκτηση ενός Grand Jury Award στο New York International Film Festival. Η ταινία είναι του Ιρλανδού σκηνοθέτη Stephen Joseph Fuller και έχει τίτλο “No One is Perfect”. Η μουσική της ταινίας έχει ήδη κυκλοφορήσει διαδικτυακά και στο site του δημιουργού.
Το παρόν διάστημα ασχολείται με τις ηχογραφήσεις του νέου του ελληνόφωνου άλμπουμ με τίτλο “Ατσάλι και Σκουριά”.
Συνέντευξη: Δημήτρης Ι. Χορταργιάς
Πότε συνειδητοποίησες, πως η μουσική θα παίξει πρωτεύον ρόλο στη ζωή σου ;
Με την ευκαιρία που μου δίνεις θα ήθελα να απαντήσω προσθέτοντας όχι μόνο το πότε αλλά και το σημαντικότερο για μένα… το γιατί αγάπησα την τέχνη, μία ερώτηση που οφείλει ο καθένας να κάνει στον εαυτό του, αν θέλει τα πράγματα να είναι σε τάξη.
Ο λόγος που τα λέω αυτά είναι γιατί βλέπουμε ότι εμπράκτως, η τέχνη στην ουσία της είναι ενωτική, είναι από μόνη της ένα πεδίο που απαιτεί κατανόηση, περιέργεια και ανοιχτό μυαλό. Επίσης συνδέει τους ανθρώπους στα σημαντικά εσωτερικά που εκ φύσεως μοιραζόμαστε. Η τέχνη εργάζεται και δημιουργεί κοινότητες πάνω από μικρότητες πέρα από το χρόνο, τα σύνορα και τους καιρούς. Αυτή την αξία την ανακάλυψα μικρός ή μήπως μεγάλος ; Σχεδόν στα 14.
Ποιους θεωρείς δασκάλους σου ;
Σαν παιδικά ερεθίσματα, μέχρι την ηλικία των 12-13 είχα γενικότερα την Ροκ και Ποπ μουσική αλλά και το έντεχνο τραγούδι. Μετέπειτα είχα και έχω ακόμη, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τους Κατσιμιχαίους, τις Δυτικές Συνοικίες και ήμουν φανατικός των De Facto , λάτρεψα το πάντρεμα ηλεκτρικής κιθάρας με ακουστική και πιάνο.
Έπειτα ήρθαν στη ζωή μου, για να μείνουν, οι Iron Maiden κυρίως η φωνή και η θεατρικότητα του Bruce Dickinson που με άγγιζε, δίνοντας στήριγμα στις σκοτεινές εφηβικές και ακόμη στιγμές.
Ακόμη ένα παράδειγμα της δύναμης της τέχνης και της μουσικής είναι αυτό, κρατάει συντροφιά στους ανθρώπους, τους εντάσσει και τους δίνει φωνή μέσα από στίχους, παρέες και ρεύματα.
Ας μη το πάμε μακριά, κατά τη διάρκεια του lockdown ο κόσμος αντικατέστησε τις κοινωνικές επαφές με τέχνη σε πολύ μεγάλη κλίμακα. Κάπου εκεί, μπερδεύοντας λίγο Χατζιδάκι, λίγο Θεοδωράκη, Γιώργο Νταλάρα, Ludovico Einaudi, ρεμπέτικα, ροκ και μουσική για πιάνο και έγχορδα οι “δάσκαλοί μου”, είναι όλοι εκείνοι οι καλλιτέχνες που επικοινωνούν μέσω του ήχου αλλά και της εικόνας και μου μάθανε πως δεν υπάρχει ταμπέλα και όριο, αλλά μόνο ένας όρος. Να είσαι ο εαυτός σου.
Από το 2017 ζεις και εργάζεσαι στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας . Τι έχεις να πεις για την σπουδαία μουσική παράδοση της συγκεκριμένης χώρας ;
Η Ιρλανδική μουσική είναι σαν ένα ρυάκι που κυλάει μέσα σε ένα δροσερό κέλτικο δάσος. Οι κέλτες μουσικοί είναι σαν εξωτικά πλάσματα από παραμύθια που μας διαβάζανε μικροί. Εδώ, κρατάνε βιολιά, τραγουδάνε τη κουλτούρα τους, γελάνε άφοβα, μιλούν δυνατά, πίνουν μαύρη μπύρα, αγαπούν τη διαφορετικότητα αλλά και σέβονται τις ρίζες τους. Ακούγονται βιρτουόζοι, αλλά για αυτούς είναι αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά από μικροί. Σε κάθε παραδοσιακό σπίτι “λένε”, έπρεπε να υπάρχει και ένα μουσικό όργανο. Να θυμίσω, ότι η μουσική ήταν μία μοναδική συντροφιά για τον συγκριμένο λαό γατί επέμεινε πολλά υπό τον Αγγλικό ζυγό.
Όσο για εμένα, το εξωτερικό είναι η δική μου περιπέτεια, είναι μία αναζήτηση “έξω από τα νερά μου” που με οδηγεί στο να ζήσω και σε άλλα μονοπάτια, όχι απαραίτητα πάντα μουσικά. Απλώς όλα τα μονοπάτια οδηγούν πάλι εκεί.
Η μελοποίηση των ποιημάτων του Seimus O Kelly, ένας από τους σημαντικότερους Ιρλανδούς ποιητές, σε οδήγησαν στο Δημαρχείο του Δουβλίνου. Πως βίωσες το συγκεκριμένο event;
Ήταν για εμένα κάτι το πολύ σημαντικό, με τίμησαν ιδιαίτερα όταν έπαιξα πιάνο σε αυτόν τον τόσο σημαντικό χώρο, παρουσιάζοντας τη δική τους ποίηση, ντυμένη με δική μου μουσική. Είναι στα σχέδιά μου να κάνω ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ με ποίηση Oscar Wilde και Seimus O Kelly. Αυτό το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον.
Αν σου ζητούσα την αγαπημένη σου play list ποιες μουσικές θα περιλάμβανε ;
Μιας και η μουσική καθρεφτίζει τη διάθεσή μας και την ποικιλία των συναισθημάτων μας θα άκουγα από One Republic – Counting Stars, μέχρι Manu Chao Clandestino και latin μουσική από την αγαπημένη μου Ιταλία Deus ti Salvet Maria – cover μέχρι Πορτογαλική Fado και Ισπανική φλαμένγκο, έως και Σαββατόβραδο στη Καισαριανή με Τσιτσάνη και Ημισκούμπρια άμα λάχει. Πρέπει να κάνω τον dj κάποια μέρα.
Την περίοδο αυτή ασχολείσαι με τις ηχογραφήσεις του νέου σου ελληνόφωνου άλμπουμ με τίτλο «Ατσάλι και Σκουριά». Μίλησε μας για την νέα σου δισκογραφική δουλειά.
Αυτό το άλμπουμ πλέον δεν είναι νέο για εμένα, αλλά για τον κόσμο και τους φίλους είναι καινούργιο διότι δεν το έχω κυκλοφορήσει ακόμη, εκτός δύο τραγουδιών που ήδη ακούγονται στο YouTube.
Το «Ατσάλι και Σκουριά» είναι ένα δυνατό και πολύ εσωτερικό άλμπουμ. Θα μπορούσα απλώς να του δώσω το όνομά μου και θα έστεκε μόνο του. Είμαι εγώ σε αυτές τις νότες, είναι αυτά που βλέπω στον κόσμο και στο σύστημα το οποίο έχει σκουριάσει για εμένα.
Είναι ο τρόπος μου να πω αυτά που με λέξεις χρειάζονται ώρες συζήτησης. Μόνο που στη μουσική τα λες όλα σε δύο τετράστιχα.
Σύντομα θα ανέβουν και τα επόμενα. Θέλω να τα προσέξω όσο γίνεται ώστε να επικοινωνήσω αυτό που θέλω με όσο πιο ακριβή προσέγγιση. Δεν βιάζομαι μιας και τη μουσική την αγαπώ. Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι, ότι σε εκείνους που άρεσαν τα άλμπουμ «Χειμώνας» και «Ψάχνω στο Φως», το «Ατσάλι και Σκουριά» θα είναι μεγάλη έκπληξη.
Φωτογραφίες: Κώστας Ελπίδης
