“Ω κάκιστα ζώα, των οικιών υμών εμπιπραμένων, αυτοί άδετε” έλεγε σε έναν μύθο του Αισώπου ένας Αρχαίος πιτσιρικάς εκλαμβάνοντας ως τραγούδι, τον ήχο που έβγαζαν κάποια δύσμοιρα σαλιγκάρια που ψήνονταν στη φωτιά.
“Ενώ τα σπίτια σας καίγονται, εσείς τραγουδάτε” τους είπε ο νέος, με τη φράση να μένει στην πολιτική ιστορία μετά τη χρήση της από τον Θουκυδίδη, όταν εκείνος θέλησε να περιγράψει την αδυναμία της αθηναϊκής Πολιτείας να αντιληφθεί τους πραγματικούς κινδύνους, επικαλούμενος τον Αίσωπο.
Αυτή η φράση έρχεται στο μυαλό όταν διαπιστώνεις πως τα πάντα γύρω αλλάζουν δραματικά προς το χειρότερο. Ο Δίαυλος θα περάσει σε εργολαβίες, η Δημοτική Σχολή καταρρέει, οι αθλητικές υποδομές όπως το κολυμβητήριο αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα λειτουργίας. Για τα περιβαλλοντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η πόλη δεν συζητάμε, άλλωστε δεν ενδιαφέρουν και πολλούς.
Ο κόσμος κινείται γύρω από την “αρπαχτή” του Ρέμου, του Πάριου, από τα πριβέ πάρτι στο Εκθεσιακό, από τις χορηγίες της ΑΓΕΤ, από ένα ατελείωτο ψεύτικο ταρατατζούμ, ένα ψυχαγωγικό πρόγραμμα χωρίς τέλος.
Ζούμε σε μια πόλη που οργανώνει πριβέ πάρτι σε δημοτικό ακίνητο, βλέπουμε κόσμο να τα “σπάει”, έναν δήμαρχο πάνω στην πίστα να “απογειώνεται” και να αποθεώνεται από τους φίλους του, ανάμεσά τους και τους βουλευτές της ΝΔ . Κόσμος … σε άλλον κόσμο. Εικόνες ψευτομαγκιάς, ψωνισμένης αίσθησης δύναμης και έλλειψη αυτογνωσίας. Μια “διονυσιακή στάση ζωής”, ύφους και ήθους … δεν τρέχει τίποτα. Βεβαίως οι ίδιοι βλέπουν τους εαυτούς τους ως “Ζορμπάδες” και την παραφωνία ως …κελάϊδισμα.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ
