Ο συγγραφέας σε ανάρτησή του στο Facebook αναφέρει πως ο ίδιος τρέμει στην ιδέα να είχε ένα γιο ή μια κόρη που θα τραβούσε όσα τράβηξε εκείνος από την μητέρα του λόγω της ψυχική νόσου από την οποία έπασχε.
Σκέφτομαι τι έγκλημα είναι η επιβολή της αναπαραγωγής ως ηθικού, κοινωνικού και έμφυλου χρέους», αναφέρει ο Αύγουστος Κορτώ με αφορμή την υπόθεση βιασμού του 4χρονου από τη Βόρεια Ελλάδα. Ο συγγραφέας αναφέρει πως «ορισμένοι άνθρωποι δεν θέλουν να κάνουν παιδιά και ορισμένοι, ευτυχώς πολύ λιγότεροι, δεν πρέπει να κάνουν παιδιά».
Ο συγγραφέας σε ανάρτησή του στο Facebook αναφέρει πως ο ίδιος τρέμει στην ιδέα να είχε ένα γιο ή μια κόρη που θα τραβούσε όσα τράβηξε εκείνος από την μητέρα του λόγω της ψυχική νόσου από την οποία έπασχε. Τόνισε επίσης πόσο λάθος είναι να πιέζουν οι παππούδες οι γονείς και οι φίλοι κάποιους ανθρώπους να κάνουν παιδιά επειδή έτσι πρέπει, χωρίς οι ίδιοι να το επιθυμούν.
Ολόκληρη η ανάρτηση:
«Διαβάζω με πόνο ψυχής και σώματος για τον αδιανόητο άντρα που κατηγορείται ότι κακοποιούσε σεξουαλικά τον μικρό του γιο, και σκέφτομαι τι έγκλημα είναι η επιβολή της αναπαραγωγής ως ηθικού, κοινωνικού και έμφυλου χρέους. Σκέφτομαι όλους αυτούς τους γονείς, παππούδες, φίλους, που πιέζουν διαρκώς, με κάθε τρόπο, παιδιά κι εγγόνια και κολλητούς να γίνουν γονείς. Να “ολοκληρωθούν” οι γυναίκες, να “ωριμάσουν” οι άντρες, και ποιος νοιάζεται για τη μοίρα του παιδιού που γεννιέται καταναγκαστικά.
Οσο σκληρό κι αν ακούγεται, όσο κι αν κλονίζει τα θεμέλια της ιερής ελληνικής οικογενειοκρατίας, ορισμένοι άνθρωποι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να κάνουν παιδιά, κι ορισμένοι, ευτυχώς πολύ λιγότεροι, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να κάνουν παιδιά. Γιατί ο ψυχισμός τους δεν το σηκώνει, γιατί έχουν αδιάγνωστες αλλά εμφανείς ψυχοπάθειες ή κοινωνιοπάθειες, ακραίους ναρκισισμούς, διαταραχές που θα σακατέψουν – τουλάχιστον ψυχικά – τα δύσμοιρα παιδιά τους.
Κι όλα αυτά τα λέω χωρίς να βγάζω την ουρά μου. Γιατί κι αν δεν ήμουν ομοφυλόφιλος, κι αν δεν ήταν πρακτικά ανέφικτη η τεκνοθεσία στην περίπτωσή μου, με το ιστορικό μου, δεν θα τολμούσα να φέρω στον κόσμο ένα παιδί που να τραβήξει όσα τράβηξα απ’ τη μάνα μου, που να υποστεί, έστω και χωρίς την πρόθεσή μου, τις συνέπειες της διπολικής διαταραχής, του αλκοολισμού, της αδύναμης θέλησής μου. Η σκέψη ενός γιου ή μιας κόρης που θα κληρονομούσε την αρρώστια μου – που μπορεί να βίωνε την κατάθλιψη και τον αυτοκτονικό ιδεασμό όπως τα βίωσα εγώ – μου φέρνει τρόμο.
Πίσω από κάθε σπαραχτική περίπτωση κακοποίησης παιδιού κρύβεται τουλάχιστον ένας άνθρωπος που όχι μόνο δεν δικαιούται να λέγεται γονιός, μα που υπήρξε εξαρχής ακατάλληλος γι’ αυτόν τον τόσο ζωτικό και δύσκολο ρόλο».
