Διάβασα την συνέντευξη της κυρίας Αντωνίου στα gegonota.news και πραγματικά μου άρεσε. Καθόλου δογματική. Απόλυτα κοντινή και ρεαλιστική. Μια φράση με εντυπωσίασε: «αντίπαλος μας είναι το βαθύ κράτος του αναχρονισμού». Σε μια φράση μια …ολόκληρη επαναστατική μπροσούρα. Με δύο λόγια η πεμπτουσία της πολιτικής και ο πυρήνας του προβλήματος. Θα μπορούσε να αντιτείνει βεβαίως κάποιος σε αυτή τη μπροσούρα …«ε ωραία και ποιος φταίει για αυτόν τον αναχρονισμό; Ο αγρότης από το …Πουρί;» Το ερώτημα προφανώς δεν αφορά την κυρία Αντωνίου. Αντίθετα από το ερώτημα έχει να κερδίσει τα μέγιστα σαν άφθαρτο πρόσωπο που είναι και μάλιστα σε ένα κυβερνητικό κόμμα που λειτούργησε καταλυτικά σαν παραγωγός και προαγωγός του «βαθέως κράτους του αναχρονισμού». Λέει σε κάποιο σημείο «Οι κραυγές πράγματι δεν είναι μέρος της πολιτικής μου κουλτούρας και αισθητικής, σε όλη τη διάρκεια ενασχόλησής μου με τα κοινά. Χαμηλοί τόνοι, υψηλή απόδοση είναι το σύνθημά μου διαχρονικά. Και μέχρι στιγμής είμαι συνεπής σε αυτό». Όπως λογαριάζει να το πάει, το πάει άριστα γιατί απλά ο κόσμος, ο λαός, όποιο κόμμα κι αν ψηφίσει έχει βαρεθεί την μπαρουφολογία και τον κομματικό μεγαλοϊδεατισμό. Θέλει πράξεις και βεβαίως αποτελεσματικότητα που ατυχώς μέχρι τώρα δεν την βλέπει ούτε με το κυάλι.
Τάκιτος
