29 Μαρτίου, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου κερδίζει το Όσκαρ για την ταινία «Δρόμοι της Φωτιάς»

Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου δεν είναι ένας απλός μουσικοσυνθέτης. Είναι μια μουσική ιδιοφυΐα που έχει χαρίσει στην ανθρωπότητα κάποια «κομμάτια» απαράμιλλης ομορφιάς. Ένα από αυτά ταξίδεψε με την αποστολή της NASA στον Άρη. Ένα άλλο, μια ημέρα σαν σήμερα, κέρδισε το Όσκαρ.

Ανάμεσα στις ευχάριστες εκπλήξεις που με περίμεναν στον Βόλο, ήταν και ένα παιδάκι έξι ή εξήμισυ χρονών που ανακάλυψα προικισμένο με το θείο δώρο του ταλέντου. Ο μικρός αυτός με τις ποδίτσες της πρώτης δημοτικού και με τα γκρίζα γελαστά ματάκια του, είναι από τώρα ένας αυτοδίδακτος μικροσκοπικός συνθέτης. Μου έπαιξε στο πιάνο δύο συνθέσεις του που με κατέπληξαν. Τη μια την έλεγε ”Οι καμπάνες” και την άλλη ”Ο χορός”. Πρέπει να δει κανείς τα μικροσκοπικά δαχτυλάκια του να αγωνίζονται να πιάσουν τις θαυμάσιες συγχορδίες που κανείς δεν του δίδαξε, πρέπει να ακούσει τους χρωματισμούς και τα χαριτωμένα ευρήματά του, για να καταλάβει το νόημα του Ευαγγελιστού που είπε: Πνεύμα ο Θεός και όπου θέλει πνει».

Ο σπουδαίος Βαγγέλης Παπαθανασίου

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον σπουδαίο Έλληνα συγγραφέα Στρατή Μυριβήλη. Το παιδάκι για το οποίο μιλάει είναι ο Βαγγέλης Παπαθανασίου! Ο Ευάγγελος Οδυσσέας Παπαθανασίου, όπως ήταν το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε, μια ημέρα σαν σήμερα, στην Αγριά Βόλου και ξεκίνησε να γράφει μουσική από τεσσάρων ετών! Στα έξι του έδωσε την πρώτη του δημόσια παράσταση. Και αν αυτά σας ακούγονται εκπληκτικά, τότε θα πρέπει να μάθετε πως όταν ο μικρός Βαγγέλης έγραψε και έπαιζε δημόσια δεν είχε κάνει ούτε ένα μάθημα μουσικής! Ήταν απόλυτα αυτοδίδακτος. Φυσικό ταλέντο. Δώρο της φύσης.

«Όταν άρχισα να συνθέτω ήμουν σχεδόν τεσσάρων ετών», θυμάται ο ίδιος σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις του, το 1992, στο τεχνικό έντυπο «Keyboard». «Η μουσική ήταν κάτι ενστικτώδες για μένα από πολύ μικρή ηλικία. Στα τέσσερα δεν είχα καμία μνήμη μουσικής, ήταν πολύ νωρίς. Και όμως, καθόμουν στο πιάνο και χρησιμοποιούσα ό,τι μπορούσα να βρω γύρω μου, στο σπίτι, που να μπορεί να λειτουργήσει ως κρουστό. Περνούσα ώρες ολόκληρες παράγοντας ήχους, ή παίζοντας στο πιάνο ό,τι μου περνούσε από το νου. Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να μη συνθέτει».

Η ταινία είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία δύο βρετανών ερασιτεχνών δρομέων, που έχουν βάλει στόχο να κερδίσουν το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924. Πρόκειται για τον εβραϊκής καταγωγής άγγλο Χάρολντ Έιμπραμς (1899-1978), που βιώνει τον κρυφό ρατσισμό των συμπατριωτών του και επιθυμεί τη συμμετοχή του στους Αγώνες, προκειμένου να πάρει το αίμα του πίσω, και τον σκωτσέζο θεολόγο Έρικ Λίντελ (1902-1945), που είναι από τη φύση του γρήγορος και θέλει να τιμήσει το Θεό για το χάρισμα που του δώρισε. Τελικά και οι δύο αθλητές θα πετύχουν τον στόχο τους: ο μεν Έιμπραμς θα κερδίσει τα 100 μ., ο δε Λίντελ τα 400 μ.

Στην τελετή της απονομής των βραβείων Όσκαρ που έγινε στις 29 Μαρτίου 1982 η ταινία κέρδισε τέσσερα: καλύτερης ταινίας (Ντέιβιντ Πάτναμ), πρωτότυπης μουσικής (Βαγγέλης Παπαθανασίου), πρωτότυπου σεναρίου (Κόλιν Γουέλαντ) και κοστουμιών (Μιλένα Κανονέρο).

Πηγή: reader.gr