Του Κώστα Μανωλίδη
Τι φταίει και τα αρνητικά συναισθήματα που επικρατούν στην κοινωνία και ειδικά στις μικρότερες ηλικίες δεν μεταφράζονται σε ριζοσπαστική ψήφο; Γιατί η διάχυτη δυσαρέσκεια, η απογοήτευση και ο θυμός δεν εκφράζονται πολιτικά, αλλά οδηγούν σε καθήλωση και συντηρητισμό;
Φαίνεται πως οι συνθήκες των τελευταίων δεκαετιών έχουν διαμορφώσει κοινωνικά υποκείμενα στα οποία οι νόμοι της δράσης και αντίδρασης, τα αγωνιστικά προσκλητήρια και το όραμα της χειραφέτησης δεν έχουν κανένα αντίκρισμα. Όσο μεγαλύτερη η πίεση που δέχονται τόσο επιτείνεται η ματαίωση και η απροθυμία για συλλογική δράση. Όσο πιο ασφυκτική η πραγματικότητα τόσο θα αποσύρονται στις απεριόριστες πτυχώσεις του παράλληλου ψηφιακού σύμπαντος.
Αυτήν την τάση για παθητικότητα την ενίσχυσε πολλαπλασιαστικά η διαχείριση της πανδημίας. Η ανάδειξη του φόβου σε υπέρτατο ρυθμιστή της κοινωνικής ζωής πρέπει να άφησε ένα βαθύ συλλογικό αποτύπωμα εκτοπίζοντας σε πολύ κόσμο όσα ψήγματα αμφισβήτησης κι ενεργητικής κοινωνικής εμπλοκής υπήρχαν. Όταν σχεδόν σύσσωμος ο προοδευτικός πολιτικός χώρος συναίνεσε στην αναστολή στοιχειωδών ανθρώπινων και συνταγματικών δικαιωμάτων στο όνομα της «ασφάλειας», και αποδέχτηκε ένα πρωτόγνωρο πείραμα σκληρού βιοπολιτικού σωφρονισμού, παρέδωσε ολοκληρωτικά το γήπεδο στον αντίπαλο.
Στο εξής, και μέχρι να συμβεί κάτι συνταρακτικό, ένα μεγάλο βουβό και αναποφάσιστο πολιτικά κομμάτι της κοινωνίας είναι ευάλωτο στον φόβο και με σκυμμένο το κεφάλι. Και το ολιγαρχικό σύστημα που κυβερνά ξέρει πως να διαχειρίζεται με μαεστρία την παραλυτική του εσωστρέφεια.
