Μην πυροβολείτε τον πιανίστα

Γράφει ο Απ. Παντσάς

Από την πρώτη στιγμή, το βράδυ των εκλογών, που η εικόνα συντριβής του ΣΥΡΙΖΑ είχε πάρει την πλήρη μορφή της, οι γαλάζιοι κονδυλοφόροι είχαν την ίδια επωδό: χάνει για τέταρτη φορά ο Τσίπρας και τον άλλο μήνα για πέμπτη συνεχή. Πρέπει να φύγει, δεν μπορεί, πρέπει να παραιτηθεί. Το είπε ο ίδιος και στη συνέντευξη του στον Θεοδωράκη, πριν τις εκλογές. Είναι θέμα χρόνου να φύγει! Είναι η κλασσική περίπτωση όπου η επιθυμία γίνεται πρόβλεψη ή, όπως λέγεται τελευταία, κλασσική αυτοεκπληρούμενη προφητεία, όρο που επινόησε ο κοινωνιολόγος Ρόμπερτ Μέρτον και στην περίπτωσή μας ταιριάζει γάντι.
Αυτοεκπληρούμενη προφητεία είναι, ένας αρχικά εσφαλμένος ορισμός μιας κατάστασης που προκαλεί μια νέα συμπεριφορά, η οποία οδηγεί στο να γίνει πραγματικότητα η αρχικά εσφαλμένη σύλληψη της κατάστασης. Αυτή η απατηλή ισχύς της αυτοεκπληρούμενης προφητείας διαιωνίζει την κυριαρχία του λάθους.

Πίσω από αυτήν την εμμονή των γαλάζιων δημοσιογράφων και πολιτικών (αλλά και πράσινων και εσχάτως και ροζ …προυχόντων οπαδών του δόγματος “ο σώζων εαυτόν σωθήτω”, αλλά με πιο συγκεκαλυμμένο τρόπο) κρύβεται η βαθύτερη τους επιθυμία να απαλλαγούν από την πολιτική παρουσία του Τσίπρα. Δεν αγνοώ φυσικά και τις σχετικές δημοσκοπήσεις. Εννοώ τις «δημοσκοπήσεις» που βγήκαν σαν μανιτάρια μια μέρα μετά τις εκλογές. Μετά την παραδοχή των δημοσκόπων ότι τάχα ήξεραν τη διαφορά 20 μονάδων της Κυριακής, αλλά δεν το έλεγαν «μην τυχόν θυμώσουν» οι ενδιαφερόμενοι, εγώ θα τους αγνοώ στον αιώνα τον άπαντα. Και θα τους συμβούλευα να αφήσουν το δούλεμα του κοσμάκη, μεταξύ αυτών και εμού μέχρι πρότινος, και να ασχοληθούν με κάποια άλλη εργασία που δεν θα βασίζεται στο ψέμα και την παραπλάνηση.

Θα συμφωνήσουμε κατ’ αρχάς ότι ο πιανίστας ατύχησε. Λάθος παρτιτούρα, λάθος τέμπο, λάθος πλήκτρα, λάθος ακροατήριο σίγουρα. Έχει ευθύνη; Ναι, μεγάλη, διότι δεν είναι χτεσινός, ούτε άπειρος. Τριάντα και βάλε χρόνια στο κουρμπέτι έπρεπε να δει που τον πάει το κύμα, να κάνει διορθώσεις, αλλαγές, αυτοκριτική, να πει ρε αδελφέ και πέντε συγνώμες. Ολόκληρος «ποιοτικός» γόνος Καραμανλή και το έπαιξε μετανοούσα Μαγδαληνή και του συγχωρέθηκαν όλες οι αμαρτίες! Τι θα πείραζε αν ο Αλέξης από την Άρτα έριχνε ανάμεσα στις υποσχέσεις και μερικά «ήμαρτον αστοχήσαμε, είχαμε παλινωδίες, στηρίξαμε ανοησίες, είχαμε και τη σχετική απειρία και κάναμε το και το αυτά τα λάθη! Δεν είμαστε μανιακοί, ούτε δογματιστές. Διδαχτήκαμε. Μάθαμε και θα το πάμε πάλι από την αρχή!». Δεν συμβαδίζει ο ξέφρενος Πολακισμός με το κοινό αίσθημα. Δεν κλείνουμε το μάτι στη Χρυσή Αυγή. Δεν αφήνουμε αμολάτο τον όποιο Κατρούγκαλο να προσπαθεί να δικαιωθεί ετεροχρονισμένα για τις καταδικασμένες από το λαό πολιτικές του στα τηλεοπτικά πάνελ. Και πάνω κει στο «μάθαμε» να ξετυλίγει τη δικιά του μουσική χωρίς ακρότητες, χωρίς μαξιμαλισμούς, χωρίς μπρος πίσω. Ό,τι ακριβώς κάνουν σήμερα που δεν είμαστε στην εποχή του ψυχρού πολέμου, όλα τα δημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη.

Το παραμύθι «η χειρότερη κυβέρνηση Δεξιάς μετά τον εμφύλιο» δεν το έχαψε κανείς. Μύριζε μούχλα και έβγαζε μια απέραντη αμηχανία ακόμη και σε αυτούς που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Αμηχανία και ανασφάλεια γιατί ο κόσμος δεν είναι χαζός. Διότι απλά ήταν ένα κραυγαλέο ψέμα. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς Ιστορικός αναλυτής για να το αντιληφθεί. Αρκεί να διαβάσει την Ιστορία, από όποιον και να έχει γραφεί. Δεξιό ή Αριστερό. Η διακυβέρνηση Μητσοτάκη είχε, δυο τρομερές δοκιμασίες, τις μεγαλύτερες μετά το Β΄ παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο. Πανδημία covid που ήταν η κορυφαία υγειονομική κρίση από καταβολής Ανθρωπότητας και τον πόλεμο της Ουκρανίας με συνοδευτικά την ακρίβεια και τον ιλιγγιώδη πληθωρισμό. Όχι μόνον τα αντιπαρήλθε αναλογικά πολύ καλά, αλλά τα πήγε καλύτερα από άλλα κράτη με ισχυρότερες υποδομές Υγείας και Οικονομίας. Τα πήγε όχι μόνο καλά αλλά ανταποκρίθηκε και αναγκάστηκε, ίσως ναι, να τις υπερβεί με ένα άλμα εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης. Άλματα που έπρεπε να είχαν γίνει πολύ πιο μπροστά. Άλματα που η μετα-σοβιετική Λιθουανία, η Ιρλανδία κλπ είχαν κάνει πολλά χρόνια πριν . Ένα άλμα εκσυγχρονισμού όμως που το έκανε όχι μόνον στον γραφειοκρατικό τομέα της δημόσιας διοίκησης αλλά και στον κοινωνικό και τον αμυντικό. Το αμέσως προηγούμενο άλμα ανάγεται στο πολύ μακρινό 2009-2011 επί Γ. Παπανδρέου, ναι-ναι του Γεωργάκη, τότε που είχε πάρει, ίσως δειλά, ίσως ημιτελή, αλλά σημαντικά μέτρα εκσυγχρονισμού που λειτουργούν ακόμη και σήμερα. Έκτοτε η χώρα έγινε λάφυρο στα χέρια Πάκη Παυλόπουλου, Κώστα Καραμανλή και μετά έπεσε στα νύχια του ΔΝΤ. Σε αυτό, το ΔΝΤ, βρήκαμε και τη μεγάλη δικαιολογία για να κάνουμε τίποτε απολύτως. Για όλα έφταιγαν οι γκόμενοι. Οι πρώην …και οι επόμενοι. Αυτοί αραχτοί, αναπαυόντουσαν στις δάφνες μιας ατελέσφορης , ηρωικής μοιρολατρίας. Η υποκατάσταση της πολιτικής από τα αναμασημένα αναθέματα και η επίκληση των κατ’ όνομα «προοδευτικών δυνάμεων» ήταν, όπως απεδείχθη, νόμισμα χωρίς αντίκρισμα. Δεν χρειάζεται να είσαι Γκαμπριέλ-Γκαρσία Μάρκες για να «διαβάσεις» το χρονικό αυτού του προαναγγελθέντος θανάτου της αντιπολίτευσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πάψει εδώ και καιρό να συνομιλεί με την κοινωνία. Μιλούσε μόνον με τον εαυτό του και ω του θαύματος συμφωνούσαν οι δυό τους τέλεια!. Η αυτοπεριχαράκωση είχε φτάσει στο μάξιμουμ. Η εξωστρέφεια ήταν άγνωστη λέξη, άγνωστη έννοια. Οι τοπικές του οργανώσεις δούλευαν με τη λογική σέχτας. Προς Θεού, μην μας μολύνουν οι αλλόθρησκοι.

Δείτε στη Μαγνησία αυτή την εξωφρενική για κόμμα εξουσίας «παρεΐστικη διαχείριση» . Καλύτερα τρείς και ο κούκος, παρά πλεύση στα άγνωστα νερά μιας αστικής, εκ των πραγμάτων, ανοιχτής κοινωνίας. Καλύτερα να «βγάζουν τη γραμμή» οι 5-10 γνωστοί, κομματικά φερέγγυοι, παρά να την διεκδικήσουμε μέσα στην κοινωνία, στη ζύμωση των αναγκών της, στο ετερόκλητο των διεκδικήσεων της. Α πα πα! Ας κοιταχτούν λοιπόν κάποιοι στον καθρέφτη, αν θέλουν αν βρουν υπαιτίους. Η αντιπολιτευτική τους τακτική ήταν για τα πανηγύρια ! Αφού, στη φάση της παντοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ, φαγοκυττάρωσαν ό,τι ήταν δυνατόν από το ΠΑΣΟΚ και τα ορφανά των Ανεξάρτητων Ελλήνων, άραξαν για να μανατζάρουν χωρίς έγνοιες ένα περίκλειστο κόμμα, απροσπέλαστο πανταχόθεν. Έτσι είχαν το κεφάλι τους ήσυχο και το πολιτικό τους μέλλον εξασφαλισμένο. Αυτή είναι η αγία-ωμή αλήθεια!

Αποτέλεσμα αυτού ήταν ο Τσίπρας να είναι ο ένας και μόνος λόγος που μια ευρεία μάζα λαού ψήφισε και πάλι ΣΥΡΙΖΑ. Μετά από αυτόν το χάος.
Θα πρέπει να είναι κανείς τυφλός για να μην βλέπει ότι παραμένει ο άσσος στο μανίκι του κόμματος και πρακτικά η παραμονή του στην αρχηγία είναι το μόνο που φοβούνται οι αντίπαλοι του. Χωρίς αυτόν η ΝΔ έχει μπροστά μια ευτυχή ηγεμονία τύπου Τσαουσεσκου (χρονικά το εννοώ, να εξηγούμεθα) το δε ΠΑΣΟΚ θα δει επιτέλους καλύτερες μέρες αφού ο επαναπατρισμός που ξεκίνησε την Κυριακή θα πάρει χαρακτηριστικά χιονοστιβάδας υπέρ του.

Συνεπώς ο Τσίπρας είναι το ακρογωνιαίο asset της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εννοείται ότι και τα assets κρίνονται. Το γράφω για να θυμηθούμε και το άλλο asset, το ατυχές και αποτυχημένο, τον Γιάννη με ένα ν που η λαϊκή βούληση τον κατέστησε κίβδηλο και αχρείαστο με μια μονοκονδυλιά!

Μην πυροβολείτε λοιπόν τον πιανίστα. Έχει τα περιθώρια και κατά την γνώμη μου και την εξυπνάδα, να βρει τις λάθος νότες και τις σωστές οκτάβες στα 88 πλήκτρα στα οποία οφείλει να «ακουμπάει» ένα κόμμα μιας αστικής Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας. Έχει την ευστροφία να αποφύγει πλέον τον μαξιμαλισμό τύπου Σαντινίστας ή Μαδούρο. Μπορεί να στήσει την ερχόμενη και την μεθεπόμενη καμπάνια με πνεύμα πρακτικό, με τον αναγκαίο ρεαλισμό που απαιτούν οι περιστάσεις. Ίσως από εδώ και μπρός να έχει και μεγαλύτερη ευχέρεια κινήσεων, ποιος ξέρει.

Το πολίτευμα στη χώρα μας έχει πολύ δρόμο να κάνει μέχρι να φτάσει να είναι μια λειτουργική και δίκαιη δημοκρατία. Μια ισχυρή αντιπολίτευση και όχι ένα σύννεφο από γρουπούσκουλα, είναι αναγκαία νομίζω περισσότερο παρά ποτέ. Εξαιρετικά χρήσιμη και στην όποια κυβέρνηση. Γιατί η Ιστορία διδάσκει ότι η κονιορτοποίηση της αντιπολίτευσης οδηγεί σε επικίνδυνες ατραπούς.

Σημαντικό υστερόγραφο για όσους διαβάζουν «επιδερμικά». Η παρούσα ανάλυση δεν συνιστά προτροπή ψήφισης ή αποτροπή υπερψήφισης οποιουδήποτε κόμματος.
Είναι μια πραγματίστικη ανάλυση ενός πολίτη-παρατηρητή που δεν έχει καμιά σχέση με κόμματα, πρόσωπα, μηχανισμούς αλλά τον ενδιαφέρει μόνον η Πατρίδα, η κοινωνία της και η δικαιοσύνη.