Ο Χρήστος Μπουκώρος και οι άλλοι

Ο μεγάλος νικητής αυτών των εκλογών, σε τοπικό επίπεδο, ήταν χωρίς αμφιβολία ο Χ. Τριαντόπουλος.
Μια νίκη που στήριξε η ηγεσία της ΝΔ με όλες τις δυνάμεις της, άνθρωπος εμπιστοσύνης του Κυριάκου Μητσοτάκη ο οποίος ήθελε να εκλεγούν σε όλη τη χώρα τα πρόσωπα στα οποία ο ίδιος επιθυμεί να χτίσει την κοινοβουλευτική του ομάδα, όπως και έγινε. Εάν κάποιος από αυτή την εκλογική αναμέτρηση πρέπει να θεωρείται ο μεγάλος χαμένος δεν είναι μόνο ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά και ο Κώστας Καραμανλής. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης «ξήλωσε» το καραμανλικό «μπλοκ».

Η κ. Ζ. Μακρή, η καταταγείσα δεύτερη στο ψηφοδέλτιο, ανέβασε κατ΄ απόλυτο τους σταυρούς σε σχέση με την προηγούμενη αναμέτρηση και η ικανοποίησή της είναι απόλυτη. Στα αρνητικά της η «παλαιότητα» στο ρόλο, μια παλαιότητα που κουράζει τους ψηφοφόρους, η άχρωμη και άοσμη 4ετής της παρουσία στα δομικά πολιτικά προβλήματα του Νομού και φυσικά η επέλαση Τριαντόπουλου και οι αντοχές Μπουκώρου.
Στα θετικά της ο ρόλος της σαν υφυπουργός αν και οι περισσότεροι είχαν αντιληφθεί ότι το χαρτοφυλάκιο ήταν περισσότερο ένα «χαρτοφυλάκιο διακόσμησης», από την ώρα που ακόμη και η ίδια για τα σημαντικά προβλήματα που εντοπίζονταν στα σχολεία δήλωνε επισήμως αναρμόδια.
Είχε δημιουργήσει εντέχνως ένα θολό τοπίο για τις αρμοδιότητές της που πολλοί από εμάς τους αδαείς αναρωτιόμασταν συχνά πυκνά ποιο μπορεί να είναι το αντικείμενό της.
Όμως ο τίτλος της υφυπουργού, η εμφάνιση στα Μέσα Ενημέρωσης –τις περισσότερες φορές «περί όνου σκιάς», την εκτίναξε γιατί και ευφράδεια έχει και μπουγιάτη είναι.

Συντήρησε και επαύξησε τον πελατειακό της μηχανισμό σε τοπικό επίπεδο και ταυτόχρονα σε κεντρικό εγκατέστησε τις εκλεκτικές σχέσεις με τα κατάλληλα , ισχυρά , πρόσωπα στον κομματικό και κυβερνητικό περιβάλλον. Απέδειξε ότι είναι «πολύ σκληρή για να πεθάνει» για να θυμηθούμε τον Μπρούς Γουιλις στο φιλμ του Ντε Σόουζα. Έτσι καμιά γυναικεία παρουσία στο ψηφοδέλτιο δεν την «γρατσούνισε», αν και η κ. Έφη Αντωνίου έκανε το «ντεμπούτο» της στο ψηφοδέλτιο με επιτυχία και αξιοπρέπεια.
Η κ. Μακρή με την συμμαχία του Α. Μπέου που έχτισε από το 2013, και διαμοιρασμένες τις δισταυρίες με τον κ. Λιούπη, από τον οποίο δεν είχε φόβο, «νίκησε» τον άμεσο της εσωκομματικό αντίπαλο, τον Χρήστο Μπουκώρο.
Αυτός ο τελευταίος, με άνεση μπορεί να χαρακτηριστεί «Μέγας Ήρωας». Τούτο, γιατί πάλεψε μια τετραετία μόνος του χωρίς τον τίτλο υπουργού, χωρίς αβάντα κανενός υπουργείου ή μηχανισμού που εκπορεύτηκε από την ηγεσία. Έτρεξε, μόχθησε, έπεισε, κράτησε τους προσωπικούς του φίλους και έκανε μια προεκλογική καμπάνια θέσεων και χειροπιαστών διεκδικήσεων με μεγάλη επιτυχία.
Η αναφορά του στο ευχαριστήριο μήνυμα ήταν σαφής και εύγλωττη « Η προσωπική εκλογική μου επίδοση, είναι σχεδόν ίδια με εκείνη των εκλογών του 2019, γεγονός που σημαίνει ότι η σχέση μου με τους πολίτες της Μαγνησίας δεν επηρεάζεται από περιστασιακές πολιτικές συνθήκες.
Σοφό το σαφές: Σαν να λέει, ήμουν μόνος μου εναντίον όλων ( των υπουργών) και τα πήγα άριστα, μέσα σε ειδικές περιστασιακές συνθήκες. Κι αν ήταν «περιστασιακές»! Πάλευε με δύο υπουργούς μιας κυβέρνησης που εκ προοιμίου κέρδιζε τις εκλογές, με έναν αντίπαλο ( τον ΣΥΡΙΖΑ) ριγμένο στο καναβάτσο, πριν ακόμη χτυπήσει το πρώτο καμπανάκι. Περίπατος για το κόμμα του, αγώνας τρόμου για τον ίδιο. Αγώνας, στον «εφιάλτη του δρόμου με τις λεύκες», τη ζούγκλα δηλαδή των φανταστικών και πραγματικών πελατειακών υποσχέσεων που είχαν κατακλύσει την πιάτσα.
Και τα κατάφερε να βγει αλώβητος. Με αυταπάρνηση, ευπρέπεια, θέσεις και μόχθο.
Γιατί η λογική της δισταυρίας των δυο πρώτων με τον «ακίνδυνο και βολικό» κ. Λιούπη ήταν ακριβώς να αναδείξουν τρίτο βουλευτή κάτι σε πιο …παλ χρώμα, κάτι σε πιο άτονο και σαφώς πιο ετερόφωτο. Ήταν ο μόνος τρόπος να τον εκπαραθυρώσουν αλλά ο λαός είχε άλλη άποψη.

ΤΑΚΙΤΟΣ