Οι σκύλοι, ως ζώα, εξημερώθηκαν γρήγορα από τον άνθρωπο, με σκοπό να είναι πιστοί και υπάκουοι φύλακές του. Γι’ αυτό και αναγνωρίζουν αφεντικό. Η συμπεριφορά τους όμως, όπως όλοι ξέρουμε, διατηρεί την αρχέγονη γονιδιακή μνήμη. Έτσι, όταν μαζεύονται πολλοί σχηματίζουν αγέλη και δρουν αναλόγως. Αυτό που ο λαός αποκαλεί με τη δική του γλώσσα «σκυλολόϊ».
Τα όμοια ισχύουν και για τους “σκύλους φύλακες” του Εργατικού Κέντρου Βόλου. Εξημερώθηκαν και εκπαιδεύτηκαν για να φυλάττουν τους εργαζόμενους, την ομάδα τους δηλαδή, με αυτοθυσία και κίνδυνο δικό τους. Δεν το βλέπουμε να ισχύει στην καθημερινότητα, αλλά αυτή είναι η μοίρα ή τέλος πάντων αυτή θα έπρεπε να είναι η μοίρα των συνδικαλιστών.
Αυτό που σίγουρα ισχύει είναι ότι οι “σκύλοι φύλακες” στο Εργατικό Κέντρο έχουν και αναγνωρίζουν αφεντικό. Τον κυρίαρχο αρχηγό της πόλης μας, τον οποίο κοιτώντας εκστασιασμένοι και αποχαυνωμένοι- ίσως λόγω θέρους- τον ακολουθούν. Και τον υπακούουν. Και το τελευταίος τους ανταποδίδει την συνήθη αγάπη αφεντικού προς σκύλο. Όταν ακούει για συνδικαλιστές, όπως έγινε και κατά την πορεία για το δυστύχημα στα «Τέμπη», χρησιμοποιεί πάντα και έναν ουσιαστικοποιημένο επιθετικό προσδιορισμό. Τους αποκαλεί «κοπρίτες συνδικαλιστές», που παραπέμπει και στην αυθεντική γονιδιακή φύση του ζώου, αλλά και στην κεκτημένη κοινωνική του, λόγω της αγελαίας του ταυτότητας. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει ουδεμία αντίδραση, ούτε καν γαύγισμα χωρίς δάγκωμα, παρά μόνον υπακοή. Διότι γίνονται αποδεκτοί και οι δύο χαρακτηρισμοί, ζωϊκοί και κοινωνικοί. Εκτός και αν γίνεται μόνον ένας. Ας διαλέξουν και ας πάρουν…
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ
