Της Ελένης Βαρουξή
Ποιός ή ποιά δεν αγαπά την ανάπαυλα;
Την ξεκούραση και τη χαλάρωση μετά τον κόπο της καθημερινότητας;
Η αργία και η γιορτή, η κοινωνική συνύπαρξη και το γλέντι είναι αρχέγονες ανθρώπινες και άρα κοινωνικές ανάγκες. Η συνεύρεση, η μουσική, ο χορός και το κρασί, χωρίς την έννοια του πρωινού ξυπνήματος, η ανασυγκρότηση, με άλλα λόγια, που χρειαζόμαστε, για να βαδίσουμε δυνατότεροι και δυνατότερες την επόμενη μέρα.
Μιλούν, και πολύς θόρυβος γίνεται, τα τελευταία χρόνια, για τον “τουρισμό” στο Βόλο, για τον πολύ κόσμο που επισκέπτεται την πόλη. Σωστά! Για τον πολύ κόσμο που απλώς επισκέπτεται την πόλη του Βόλου. Ο επισκέπτης όμως δεν είναι τουρίστας! Δεν είναι αυτός που μένει καιρό, απολαμβάνοντας τα αξιοθέατα, δεν είναι ο ταξιδιώτης που θα περιηγηθεί με ενδιαφέρον για να εξερευνήσει τις γωνιές του τόπου. Διότι οι γωνιές αυτές δεν προβάλλονται.
Η προβολή του Βόλου είναι περιορισμένη. Χριστούγεννα, Καθαρή Δευτέρα, Πρωτομαγιά. Τσίπουρο, καφές, σουβλάκια. Ωραία όλα αυτά. Είναι όμως ψίχουλα μπροστά στην ιστορία της πόλης και στο δυναμικό που βρίσκεται παροπλισμένο, εξορισμένο από την αισθητική του απερχόμενου Δημάρχου, ο οποίος ένα και μόνο πρόγραμμα υπηρετεί, εδώ και εννέα χρόνια: “Θα γίνει της Πάολας!”. (Δεν είναι θέμα του παρόντος γραπτού και δεν θα μπω στη διαδικασία να αναπαράγω τον ευτελισμό όλων εκείνων των χαρακτηριστικών που συνθέτουν την ταυτότητά του.)
Ας δούμε λοιπόν τα τρία σημεία που αναφέραμε παραπάνω:
Τον τουρισμό, την ιστορία και το δυναμικό του Βόλου.
Λένε ότι κόσμος έρχεται και γεμίζουν μαγαζιά, δωμάτια και ξενοδοχεία τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι καθόλου έτσι. Εργαζόμουν, διήυθυνα για την ακρίβεια, το Ταμείο Ασφάλισης των Ξενοδοχοϋπαλλήλων από το 1983. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 ο Βόλος ήταν περιζήτητος προορισμός. Τα καταλύματα είχαν απόλυτες πληρότητες τις ημέρες γιορτών και αργιών. Μας τηλεφωνούσαν φίλοι και γνωστοί, επειδή είχαμε επαφή με ξενοδοχεία, για να βρουν δωμάτιο, φυσικά δεν έβρισκαν αν καθυστερούσαν να κάνουν
κράτηση. Από το 2008 – 2010, μετά την έκρηξη της οικονομικής κρίσης, τα πράγματα δυσκόλεψαν για τα καταλύματα. Μερική απασχόληση ξενοδοχοϋπαλλήλων, ξενοδοχεία που υπολειτούργησαν ή έκλεισαν, εμφάνιση airnb. Ταυτόχρονα, οι επισκέπτες μείωσαν δραματικά τις ημέρες παραμονής στο Βόλο.
Προσέξτε: όχι τις ημέρες διακοπών, τις ημέρες παραμονής. Έτσι, ενώ σταδιακά αποκτήσαμε, ακριβώς λόγω της αύξησης των airbnb, περισσότερα καταλύματα, η “πίττα” μοιράστηκε.
Όχι, δεν έχουμε τουρισμό στο Βόλο. Οι επισκέπτες δεν κατευθύνονται οργανωμένα σε Μουσεία, Αρχαιολογικούς Χώρους, Χώρους Τέχνης και Εκδηλώσεων, περιηγήσεις στη Νέα Ιωνία, περιπάτους στα ιστορικά σημεία της πόλης. Αυτό θα δημιουργούσε ένα δίκτυο κινητικότητας και εσόδων από τον “τουρισμό”, πράγμα που προϋποθέτει σοβαρή ενασχόληση, διαρκή σχεδιασμό, εμπλοκή φορέων και ιδιωτών σε συνεχή συνεργασία. Προϋποθέτει εξωστρέφεια των Δημοτικών Υπηρεσιών, πρόσκληση και αποδοχή προτάσεων, αξιοποίηση τοπικού δυναμικού καταρχήν.
Ε, αυτό δεν υπάρχει. Προς το παρόν…
Το τοπικό δυναμικό βρίσκεται στο σκοτάδι. Όχι επειδή φταίει η “Πάολα”. Το αντίθετο. Επειδή είναι αγνοημένο, δεν έχει δίοδο παρουσίας και επικοινωνίας. Μουσική (παραδοσιακή, λαϊκή, σύγχρονη, κλασσική, χορωδίες), χορός, θέατρο, εικαστικά: το καθένα στη ανήλια γωνιά του, με το περιορισμένο κοινό του. Μόνο εκεί, πριν τα Χριστούγεννα, μέσα στο κρύο, ένα ξεροκόμματο για το λαό από τους γαλαντόμους άρχοντες. Ένας εξόφθαλμος εμπαιγμός με μισή ώρα της τάδε φίρμας στο πάλκο. Και μένουν όλοι …μαγεμένοι από τον ψυχαναγκασμό που επιβάλλει ένας και μόνο, κάτω από το υποσυνείδητο καθεστώς φόβου.
Γιατί ψυχαναγκασμός είναι η “γιορτή” χωρίς τη συναισθηματική και πραγματική ευφορία και απολαβή της ανάπαυλας, χωρίς το περιθώριο επιλογής του τρόπου ανάπαυλας. Κάθε δημότης έχει δικαίωμα να αποφασίσει πώς θα χαρεί και θα διασκεδάσει στην αργία του. Για να μπορέσει να πάρει δυνάμεις, να συνεχίσει την επόμενη μέρα.
Αγαπούμε τις γιορτές, μας είναι απαραίτητες, ο χρόνος δίνει πολλές ευκαιρίες για κάθε λογής
δραστηριότητες και εκδηλώσεις χαράς. Για να γίνουν αυτές και να ικανοποιούν τους πολίτες, χρειάζονται πρωτίστως υποδομές. Όταν ένα σπιτικό δεν έχει ρεύμα και νερό, όταν μια πόλη δεν έχει καθαρές γειτονιές και ασφαλή σχολεία, η χαρά κομπιάζει.
Επιθυμούμε βαθιά να προσφέρουμε και να απολαμβάνουμε το “πανδοχείο” της ξεκούρασης από την καθημερινή, κοπιαστική ζωή, με φώτα και στολίδια, φιλικά στο ανθρώπινο μάτι και στην ανθρώπινη ψυχή…
*Υποψήφια Σύμβουλος Δημοτικής Κοινότητας Βόλου
“Συμμαχία για το Βόλο” – Νίκος Παπαπέτρος
