Η Κλέλια Αθανασοπούλου δεν περίμενε ποτέ όσο ζούσε πως θα ηταν η αιτία να “βυθιστεί” μια πόλη στο πένθος οταν εκείνη θα αναχωρούσε για το επέκεινα . Το μόνο που ήθελε ηταν να απενοχοποιήσει την συζήτηση για τον καρκίνο και μέσα από δίκτυα διαλόγου οι γυναίκες να μάθουν να μιλούν και να ζουν.
Το 2018 η Κλέλια Αθανασοπούλου, γιατρός μικροβιολόγος στο Νοσοκομείο Βόλου μίλησε στην δημοσιογράφο Κατερίνα Τασσοπούλου για τον πολυσήμαντο σκοπό της και τα gegonota.news παρουσιάζουν το “μάθημα ζωής” που έδωσε σε όλες τις γυναίκες. Είναι οδυνηρό να παλεύεις με μια ασθένεια, τόσο νέα, με την ζωή να απαιτεί να την χαρείς και η Κλέλια είχε μάθει να ζει με τον πόνο, να τον βάζει στο περιθώριο και να νικά.
Ο καρκίνος με τα λόγια της Κλέλιας Αθανασοπούλου
«Όταν κατάλαβα τι μου συνέβη μετά την πρώτη εξέταση σκέφθηκα να ρωτήσω πόση ζωή έχω…
Το ρώτησα γιατί όταν ένας άνθρωπος περνά σε αυτό το επίπεδο πρέπει να ολοκληρώσει αυτά που πρέπει να κάνει να μην αφήσει εκκρεμότητες για τα παιδιά του». Η Κλέλια όταν διαγνώστηκε με καρκίνο τα παιδιά της ήταν πέντε και δυόμιση ετών.
Μιλάει για τους γονείς της και τον αδερφό της με μεγάλη αγάπη. Στη μητέρα της πιστώνει την ίδια της την επιβίωση.
«Στην αρχή σκέφτεσαι και αναρωτιέσαι πόσα πράγματα έχεις να ρυθμίσεις και πως θα ζήσουν τα παιδιά σου χωρίς μάνα. Μετά λες, πρέπει να ζήσω και για μένα. Είμαι νέα, έχω τόσα να κάνω και να ζήσω. Και δίπλα μου είχα τον «βράχο», τη μητέρα μου».
Η Κλέλια συνεργάστηκε με γιατρό από τη Σουηδία και για να μην καταστρέψει τις φλέβες της τοποθέτησε «portal» κάτω από τον λαιμό της.
Πέρασε δύο μεγάλα χειρουργεία. Στο πρώτο αφαιρέθηκαν τρεις όγκοι και στο δεύτερο έγινε διπλή μαστεκτομή, με τοποθέτηση επιθεμάτων σιλικόνης.
Πως είναι να νοσεί ο γιατρός;
«Είναι πιο σκληρό να είναι ο ασθενής γιατί ο γιατρός ξέρει. Ξέρει τα στατιστικά, τις πιθανότητες, ξέρει τα πάντα, έχει τη γνώση. Όταν ωστόσο νοσήσει ο γιατρός που πιστεύει πως ξέρει τι σημαίνει καρκίνος, τότε αντιλαμβάνεται ότι αυτό που πίστευε δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Αν δεν το ζήσεις , δεν έχεις ιδέα».
Η Κλέλια ανακάλυψε τρεις όγκους σε έναν καθιερωμένο προληπτικό έλεγχο, αλλά είχε κάνει και ψηλάφηση. Μόνη της εντόπισε ογκίδιο πέντε χιλιοστών και μετά τους υπερήχους ανακάλυψε ακόμα δύο 9 και 12 χιλιοστών. Εννοείται πως δεν… έψαξε στο ίντερνετ να δει τι συμβαίνει, καθώς όπως λέει ο κάθε καρκίνος είναι ξεχωριστός όπως και ο κάθε άνθρωπος.
Ο πρώτος άνθρωπος που ενημέρωσε ήταν ο αδελφός της, ο οποίος τη συνόδευε στις εξετάσεις.
«Μούδιασα όταν το έμαθα. Μετά ο γιατρός μου ζήτησε να μπω αμέσως χειρουργείο. Μετά το χειρουργείο μου ζήτησε ο γιατρός να φύγω από το σπίτι για έξι μήνες κατά τη διάρκεια των χημειοθεραπειών για να μην παίρνω μικρόβια από τα παιδιά. Ήταν το μόνο που δεν έκανα και ζούσα με μάσκα. Στα παιδιά είχα πει ότι είχα πρόβλημα υγείας, αλλά η μαμά είναι πολεμίστρια. Όταν έπεσαν τα μαλλιά… χάρηκα γιατί έμοιαζα με τον αδελφό μου. Ο πόνος όμως με καθήλωνε και έμαθα να τον περιμένω και να τον υπομένω, γιατί ήξερα πως είναι για το καλό μου».
Η τελευταία της χημειοθεραπεία ήταν τον Ιανουάριο του 2017.
«Έκτοτε έδωσα ένα σάλτο και ανέβηκα στην επιφάνεια. Με ενημέρωσαν όμως οι γιατροί πως εάν δεν θέλω να αρρωστήσω ξανά πρέπει να κάνω αφαίρεση μαστών για να ελαχιστοποιήσουμε κάθε πιθανότητα. Και έγινε τον Απρίλιο του 2017.
Το έκανα… χωρίς να με νοιάζει. Για να ζήσω. Οφείλω να ζήσω»…
