Η αγελάδα στην Ινδία θεωρείται ζώο ιερό. Το κρέας της δεν καταναλώνεται, καθώς στην πλειονότητα των κρατιδίων της Ινδίας η σφαγή της είναι παράνομη και τιμωρείται με έως και 10 χρόνια φυλάκισης. Από το ζώο εκμεταλλεύονται μόνο το γάλα που παράγει και την κοπριά το, που χρησιμοποιείται ως καύσιμη ύλη και ως λίπασμα. Και εδώ ακριβώς ερχόμαστε εμείς, στην κοπριά, στο λίπασμα. Στον Βόλο, η πόλη ζέχνει κοπριά που την αναζωογονεί, της δίνει ζωή και νόημα, και αυτή η μυρωδιά ξεχύνεται από το δημαρχείο της πόλης.
Όπως στην Ινδία που η αγελάδα είναι θεότητα, έτσι περιφέρεται ως θεότητα και ο δήμαρχος τη πόλης από τσιπουράδικο σε τσιπουράδικο, από καφενείο σε καφενείο και από γήπεδο σε γήπεδο, γιατί είναι απλός, λαϊκός και θέλει να «ζυμώνεται» με τον απλό λαό. Κυρίως όμως είναι πολύ δουλευταράς…
Εμφανίζεται στα Δημοτικά Συμβούλια για να ανοίξει τον οχετό του και όταν έρχεται η ώρα να απολογηθεί για τις ύβρεις και το ανύπαρκτο έργο του, το “σκάει” όπως κάθε δειλός και φοβισμένος. Ανεκτίμητα τα προσόντα του και αξίζει κάθε ευρώ του δημοτικού ταμείου για την συντήρησή του.
