Ένας χρόνος θα κλείσει από τις μεγάλες καταστροφές στη Μαγνησία και στον Νομό δεν έχει μπει «καρφί», ο τουρισμός είναι 40% μείον και τα έργα που υποτίθεται θα υλοποιηθούν έχουν μείνει στο «θα», χωρίς ωστόσο να διατυπώνεται καμία αντίδραση. Χρήματα δεν υπάρχουν και αυτό είναι πασιφανές, οι «δεσμεύσεις» του Πρωθυπουργού είναι κενό γράμμα, οι δήμαρχοι είναι άλαλα κομματικά στελέχη, οι εργολάβοι απλήρωτοι, οι πολίτες χωρίς αποζημιώσεις, η αντιπολίτευση που “δόξα να έχει ο Κύριος” μετρά ουκ ολίγα κόμματα δεν αρθρώνει λόγο, ενώ ξενοδόχοι σε ρόλο κομματαρχών, δηλώνουν με θρασύτητα πως για όλα τα δεινά, φταίει η δυσφήμηση του Πηλίου και του Παγασητικού. Παλαβές θεωρίες, που τις διατυπώνουν ασυνείδητα, ξεχνώντας πως οι επισκέπτες που κατακλύζουν με φωτογραφίες και σχόλια τα κοινωνικά δίκτυα δεν έχουν προβλήματα όρασης. Μάτια έχουν και βλέπουν, αυτοκίνητα και οδηγούν, πληκτρολόγια και γράφουν.
Ο Νομός βρίσκεται σε βαθιά οικονομική κρίση, με μια κυβέρνηση αδιάφορη και ένα πολιτικό προσωπικό σε συμπολίτευση και αντιπολίτευση να αρνείται να ψελλίσει λέξη.
Το βαθύ πρόβλημα για το πολιτικό προσωπικό στην αυτοδιοίκηση και τους φορείς, που φέρουν το βάρος να αναδείξουν τα προβλήματα και να ουρλιάξουν για την εγκατάλειψη, είναι ότι ο κομματισμός υπερισχύει της ευθύνης και του ρεαλισμού.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης όμως τι πρόβλημα έχουν άραγε και σιωπούν;
Αντί να στριμώχνονται να ελέγξουν την Κυβέρνηση και τους τοπικούς υφυπουργούς –βουλευτές σπρώχνονται, για το που θα βρουν σκιά για να περάσουν το καλοκαιράκι.
Η αντιπολίτευση μας έχει ήδη καταστήσει σαφές δια της απουσίας της ότι ο έλεγχος μιας Κυβέρνησης που άφησε την Μαγνησία στην τύχη της είναι ντεμοντέ.
Υπάρχει μια κυβέρνηση και ένα κόμμα που αδιαφορεί και υπάρχει και μια αντιπολίτευση που αντί να βρίσκεται κάθε μέρα από χωριό σε χωριό, δεν έχει αντίληψη ποιο είναι το κοινό συμφέρον για όλους τους πολίτες του Νομού.
Ο ρόλος τους χάθηκε στα μπάζα από τα ρέματα και μετά αναρωτιούνται γιατί δεν έχουν κανένα ειδικό βάρος στους συλλόγους, την τοπική αυτοδιοίκηση και τις τοπικές κοινωνίες.
Υπάρχουν απλά, χωρίς συνείδηση του ρόλου τους. Χωρίς συναίσθηση. Χωρίς αποτέλεσμα.
Και κυρίως χωρίς κανένα σεβασμό στη μάχη που δίνεται από εκείνους που τη δίνουν μόνοι τους για να επιβιώσουν.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ
