Είναι εξαιρετικά δύσκολο και θέμα ιδιαίτερα λεπτό να ερευνηθεί και να καταγραφεί ο βίος και η πολιτεία ενός Ανθρώπου της προσφοράς, της ταπείνωσης και της ανιδιοτέλειας, που πριν ένα χρόνο έφυγε για τους ουρανούς, του αιδεσιμολογιώτατου πρωτοπρεσβύτερου παπά Μιχάλη Βαΐου. Και είναι δύσκολο έργο γιατί είναι τόσο μεγάλο το έργο και η προσφορά του και ταυτόχρονα θέμα λεπτό γιατί στη σημερινή εποχή, στην οποίαν κυριαρχεί το υλιστικό πνεύμα, που θεωρεί απλές χημικές ζυμώσεις τα υψηλά του ανθρώπου αισθήματα, και απορρίπτει το θείον, δύσκολα οι άνθρωποι κατανοούν και πολύ περισσότερο αποδέχονται ότι επί μια σχεδόν τεσσαρακονταετία, έζησε στην περιοχή μας και διακόνησε ιδιαίτερα τη Μακρινίτσα ένας Άνθρωπος, του οποίου ολόκληρη η ζωή χαρακτηριζόταν από στοιχεία, που είναι σπάνια ή και ανύπαρκτα σήμερα, μα που αυτός τα κατείχε στον υπέρτατο βαθμό: τον πραγματικά ενάρετο βίο, την ηθικοπλαστική παρουσία και δράση του μέσα στην κοινωνία, την απόλυτη αφοσίωσή του ως ιερέας προς τα θεία και την εκκλησία, τη μέχρι αυταπαρνήσεως προσφορά του προς τους δεινοπαθούντες συνανθρώπους του αλλά και την πνευματική καλλιέργεια με την οποία ήταν προικισμένος.
