Του Αθανάσιου Έλλις
Με τη Νέα ∆ημοκρατία να εκπέμπει μια αίσθηση κούρασης και να καταγράφει σημαντική δημοσκοπική υποχώρηση, απόρροια όχι μόνον εσφαλμένων πολιτικών επιλογών αλλά και της αλαζονικής συμπεριφοράς κάποιων, και τον ΣΥΡΙΖΑ να βιώνει μια ατελείωτη εσωτερική διαμάχη με χαρακτηριστικά αυτοκαταστροφής και να βυθίζεται σε υπαρξιακό τέλμα, το ΠΑΣΟΚ γιόρτασε την 50ή επέτειο από την ίδρυσή του σε μια καθοριστική φάση για το μέλλον του ιδίου, αλλά και της χώρας.
Το τρίτο –προς το παρόν– κόμμα στο Κοινοβούλιο βρίσκεται μπροστά σε δύο προκλήσεις: η πρώτη αφορά την επιλογή νέου ηγέτη, σε ένα κλίμα αμφισβήτησης του Νίκου Ανδρουλάκη και αμφιβολιών για τη δυνατότητά του να πετύχει το δημοσκοπικό άλμα που απαιτείται και όχι απλά τη μικρή σταδιακή βελτίωση που δικαίως του πιστώνεται, αλλά δεν αρκεί. Η δεύτερη είναι να αποσαφηνίσει ως κόμμα το ιδεολογικό του υπόβαθρο, να εμπνεύσει και να προσελκύσει ψηφοφόρους από μια ευρύτατη δεξαμενή πολιτών, συμπεριλαμβανομένων των πολλών απογοητευμένων, και αυτό με ταχείς ρυθμούς ώστε να αποτελέσει σε σύντομο χρονικό διάστημα αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική επιλογή.
Οι δύο προκλήσεις είναι προφανώς αλληλένδετες. Η μία επηρεάζει, αν δεν εξαρτάται, από την άλλη. Εχοντας κυβερνήσει την Ελλάδα για σχεδόν τα μισά από τα τελευταία 50 χρόνια, με μια διαδρομή που κάλυψε ολόκληρο το φάσμα από τον ακραίο λαϊκισμό έως τον ρεαλιστικό εκσυγχρονισμό, με θεσμικές αλλαγές και θετική συνεισφορά σε πολλά, αλλά και σημαντικά λάθη και υπερβολές που κόστισαν στη χώρα, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε κομβικό σημείο όσον αφορά τον προσανατολισμό και τους στόχους του.
Πηγή: kathimerini.gr
