Η Μαριάννα Τουμασάτου δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, έχει χαράξει το δικό της μονοπάτι στον χώρο της υποκριτικής. Με μια καριέρα γεμάτη υπέροχες ερμηνείες και ξεχωριστούς ρόλους, έχει καταφέρει να μας συγκινήσει, να μας κάνει να σκεφτούμε, αλλά και να γελάσουμε μέσα από τους χαρακτήρες που υποδύεται. Με την ευαισθησία και το πάθος της, έχει κατακτήσει το κοινό και έχει αφήσει το στίγμα της στην ελληνική τηλεόραση και το θέατρο. Αποτελεί μια προσωπικότητα με έντονη καλλιτεχνική πορεία, αλλά και με κοινωνική ευαισθησία. Είναι γνωστή για τις θέσεις της πάνω σε κοινωνικά ζητήματα, κάνοντάς την μια “φωνή” με ουσία πέρα από την σκηνή.
Την Μαριάννα Τουμασάτου την συναντήσαμε με αφορμή την περιοδεία του έργου “Το μπουφάν της Χαρλευ”, έναν εμβληματικό μονόλογο που παρουσιάζεται για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν από τις Θεατρικές Επιχειρήσεις Ερωφίλη – Erofili Productions. Στον Βόλο η παράσταση ανεβαίνει την ερχόμενη Πέμπτη 17 Οκτωβρίου, στις 21:30, στο θέατρο της Παλαιάς Ηλεκτρικής.
Συνέντευξη στην Ουρανία Σταμούλη
Kυρία Τουμασάτου, για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν πρωταγωνιστείτε στην θεατρική παράσταση “Το μπουφάν της Χάρλευ” ή “Πάλι Καλά”. Πείτε μου λίγα λόγια για το έργο.
Δεν μπορώ να πω πολλά πράγματα για το έργο γιατί στηρίζεται σε μια ανατροπή την οποία αν αποκαλύψουμε θα χάσει ο θεατής όλη την μαγεία της παράστασης. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι σε αυτή την παράσταση υποδύομαι μία μαμά οποία έχει έναν γιο που δεν βλέπει ποτέ στο σπίτι… Κάθε φορά που θέλει να του μιλήσει, εκείνος παίρνει το μπουφάν του, καβαλάει τη Χάρλευ και φεύγει. Μέχρι την στιγμή που ο γιος της πάει φαντάρος και βρίσκει την ευκαιρία να τον “στριμώξει” στη σκοπιά του, στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, και εκεί του λέει όλα όσα έχει μια μάνα να πει στο παιδί της, από τα τρυφερά μέχρι τα μαλώματα… και τον γονατίζει. Γιατί η μάνα πάντα θα βρει τον τρόπο να πει αυτά που έχει να πει!
Που βλέπετε τον εαυτό σας μέσα στο έργο ως μάνα και που ως παιδί;
Είναι γεγονός ότι όλοι οι ηθοποιοί βρίσκονται πολύ κοντά με τους ήρωες που υποδύονται κάθε φορά και την ίδια στιγμή βρίσκονται πολύ μακριά.
Εγώ όμως έχω κόρη και ήμουν κόρη. Στην ιστορία είναι γιος και είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Το έργο στηρίζεται πάρα πολύ στο γεγονός ότι είναι γιος και αυτή είναι η συνθήκη του έργου που το κάνει τόσο ωραίο.
Το έργο γράφτηκε πριν από δεκαέξι χρόνια, παραμένει όμως αρκετά σύγχρονο. Που πιστεύετε ότι οφείλεται η διαχρονικότητά του;
Το έργο πρώτη φορά ανέβηκε με πρωταγωνίστρια την μοναδική Άννα Παναγιωτοπούλου. Είναι ένα έργο που μπορείς να το βρεις απόλυτα συντονισμένο με την πραγματικότητα στο διηνεκές.
Η διαχρονικότητά του στηρίζεται στις ανθρώπινες σχέσεις. Η βάση της σχέσης δεν αλλάζει ποτέ. Μια μάνα πάντα θα λατρεύει το παιδί της, δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό. Νομίζω πως ό,τι και να γίνει στον κόσμο τούτο, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι η αρχή και το τέλος.
Τι ήταν αυτό που σας μάγεψε στο “Μπουφάν της Χάρλευ” και δεχθήκατε τον ρόλο;
Η απέραντη ανατροπή του. Όταν το είδα, συγκλονίστηκα. Δεν είχε τύχει να το διαβάσω ποτέ. Όταν τέλειωσε η παράσταση, δεν ήθελα να σηκωθώ από το κάθισμα. Θυμάμαι ότι γύρισα προς τον άντρα μου και τον είδα στην ίδια κατάσταση ακριβώς. Εκείνη ήταν και η πρώτη φορά που μου μπήκε στο μυαλό να παίξω και εγώ αυτόν τον ρόλο. Στην ουσία δεν δέχτηκα καμία πρόταση, εγώ πρότεινα στον Βασίλη Κατσικονούρη να παίξω τον ρόλο. Από τότε που είδα την πρώτη παράσταση, όλο του έλεγα “Βασίλη, θα το παίξω κι εγώ αυτό, ε;” Και μου απαντούσε “ναι βρε Μαριάννα, να μεγαλώσεις λίγο και θα το παίξεις και εσύ”. Και τελικά ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και κάνω αυτόν τον μοναδικό ρόλο για 2η συνεχόμενη σεζόν.
Η ομπρέλα που κρατάει κατά τη διάρκεια της παράστασης η πρωταγωνίστρια, τι συμβολίζει;
Η ομπρέλα είναι ο συνοδός την ζωής της. Αυτή η ομπρέλα έχει συμβολική σημασία, αλλά όπως σχεδόν όλοι οι συμβολισμοί έτσι και εδώ, ο συμβολισμός ξεκινά από μια πραγματικότητα, βρέχει.
Την σκηνοθεσία του έργου την έχει αναλάβει ο Αλέξανδρος Σταύρου. Πως είναι να συνεργάζεστε με τον άνθρωπο που ζείτε στο ίδιο σπίτι;
Με τον άντρα μου πρώτα συνεργαστήκαμε και μετά γίναμε ζευγάρι. Ο Αλέξανδρος ως σκηνοθέτης, έχει έναν εξαιρετικό τρόπο να δουλεύει με τους ηθοποιούς, νομίζω ότι αυτό είναι το κλειδί της επιτυχίας του. Ειδικά στο θέατρο δουλεύει πρώτα με τα συναισθήματα του ηθοποιού και μετά τον αφήνει ελεύθερο, του αφήνει το περιθώριο να δημιουργήσει μαζί του αυτά που έχει ο ίδιος σκεφτεί και έχει οραματιστεί για την παράσταση και αυτό είναι πολύ σπάνιο και υπέροχο.
Τον θαυμάζετε;
Πάρα πολύ! Και επειδή δεν είμαι ένας εύκολος κριτής, ειδικά με τους ανθρώπους που αγαπώ, θεωρώ υποχρέωσή μου να πω όλα όσα βλέπω σωστά και λάθος. Είμαι πολύ περήφανη για όσα κάνει ο Αλέξανδρος και θα δείτε πολύ σύντομα ακοσμία περισσότερα πράγματα από εκείνον. Και όταν λέω ότι είμαι περήφανη, μιλάω ως συνειδητοποιημένη επαγγελματίας και όχι γιατί είναι ο άντρας μου, οπότε όλα καλά καμωμένα. Τα κάνει καλά καμωμένα επειδή είναι η φτιαξιά του αυτή, να τα κάνει καλά καμωμένα.
Πόσο εύκολο είναι να κρατηθούν οι ισορροπίες και να διαχωρίζετε την δουλειά από την προσωπική σας ζωή;
Δεν είναι καθόλου εύκολο. Έτσι και αλλιώς, φεύγοντας από τη δουλειά μας φέρουμε και το συναίσθημα μαζί. Παλέψαμε πολύ με τον άντρα μου γι’ αυτό, είπαμε ότι δεν θα αφήσουμε τη φθορά να μας περικυκλώσει και νομίζω ότι σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό τα καταφέραμε. Δεν σημαίνει πως δεν υπήρξαν δύσκολες στιγμές ή αντιδράσεις και διαφωνίες, έτσι κι αλλιώς στη δουλειά πάνω θα διαφωνήσεις, αλλά νομίζω ότι ο τρόπος της διαχείρισης μας ήταν από την αρχή αρκετά καλός και πετύχαμε το στοίχημα.
Υπάρχει κάποιος ρόλος που σας στιγμάτισε;
Η πρώτη μου παράσταση στην σχολή, η Ιφιγένεια. Γενικώς οι παραστάσεις της σχολής ήταν μεγάλη εμπειρία. Είναι μοναδικό να είσαι ακόμα φοιτητής και να παίζεις στην Επίδαυρο, στο Ηρώδειο και στο Θέατρο Τέχνης.
Επίσης, με στιγμάτισε η πρώτη μου παράσταση ως επαγγελματίας ηθοποιός και φυσικά η παράσταση “Κάθε χρόνο ίδια μέρα”.
Στην τηλεόραση όλους τους ρόλους τους αγάπησα. Αν έπρεπε να διαλέξω όμως, θα έλεγα την Λίζα από τις “Γυναίκες”, την Ρεγγίνα από το “Βερα στο δεξι”, την Βιολέτα στο “Κάτι χωρισμένα παλικάρια” και ακόμα πιο πολύ την Μελίνα στο “Ποιος Παπαδόπουλος”.
Κυρία Τουμασάτου, η τέχνη μπορεί να επηρεάσει την κοινωνία;
Φυσικά και η τέχνη μπορεί να επηρεάσει την κοινωνία και γι’ αυτό τη φοβούνται και γι’ αυτό την απαξιώνουν στην Ελλάδα. Η τέχνη δεν υπάρχει μόνο για να εκφράζονται οι καλλιτέχνες, υπάρχει και για να βρίσκουν καταφύγιο οι θεατές ή όσοι άνθρωποι ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον και μια καλύτερη ζωή. Η τέχνη μας πάει στο καλύτερο αλλά η κοινωνία δεν μας θέλει στο καλύτερο και αυτός είναι και ο λόγος που απαξιώνεται τα τελευταία χρόνια από το υπουργείο Πολιτισμού. Την τέχνη την φοβούνται γιατί μπορεί να πετύχει πολλά.
Θα βοηθούσε πολύ αν όλοι μαζί στηρίζαμε την κοινωνία, αλλά η ίδια η κοινωνία είναι έτσι φτιαγμένη σήμερα, μας έχει τόσο πολύ στριμωγμένους στο να καταφέρουμε να επιβιώσουμε, οπότε έρχεται σε δεύτερη μοίρα το να κοιτάμε το παραπέρα.
Ελπίζετε ότι θα φτιάξουν τα πράγματα στο μέλλον;
Με το να ελπίζω ή να μην ελπίζω εγώ, δεν γίνεται τίποτα. Χρειάζεται απόφαση, όχι ελπίδα. Αν δεν αποφασίσουμε να βγούμε από το σπίτι μας και να ξεβολευτούμε, δεν γίνεται τίποτα.
Με τι συναίσθημα φεύγετε κάθε βράδυ μετά την παράσταση;
Λύτρωση, αυτό είναι το συναίσθημα που έχω κάθε φορά. Στο τέλος κάθε παράστασης είμαι εξαντλημένη -γιατί εξαντλούμαι πραγματικά- αλλά νιώθω τόσο ευτυχισμένη που δεν έχω νιώσει τόσα χρόνια σε αυτή την δουλειά. Έχω παίξει έργα με μεγάλη χαρά και έχω συνεργαστεί με ανθρώπους υπέροχους και ταλαντούχους, αυτό που βιώνω όμως σε αυτή την εκδοχή της καριέρας μου δεν το έχω ξανανιώσει.
Με τι συναισθήματα θέλετε να φύγει ο θεατής από την παράσταση;
Μακάρι να νιώσει αυτό που είχα νιώσει εγώ όταν το πρωτοείδα… Ήταν ένα μεγαλειώδες συναίσθημα, ένα συναίσθημα που δεν μπορώ να σας το περιγράψω, δεν υπάρχουν λόγια για να το περιγράψω. Δεν μπορώ να πω με ακρίβεια αν το συναίσθημα οφειλόταν στο έργο, στην πρωταγωνίστρια ή στον σκηνοθέτη… και δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Δεν ήθελα να το αποδώσω κάπου εκείνη την στιγμή. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη για αυτό που βίωνα ως θεατής που μου έφτανε αυτό και μόνο.
ΤΟ ΜΠΟΥΦΑΝ ΤΗΣ ΧΑΡΛΕΫ
Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 21:30
Θέατρο Παλιάς Ηλεκτρικής
Ερμηνεύει: η Μαριάννα Τουμασάτου
Συγγραφέας: Βασίλης Κατσικονούρης
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Σταύρου
Μουσική: Στέφανος Αδάμης
Σκηνογραφία: Ντέιβιντ Νεγρίν
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Γραφιστική επιμέλεια: Indigo Creative
Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης
Μακιγιάζ: Ιωάννης Μιχαλέλης
Διεύθυνση Παραγωγής: Γεωργία Διονυσίου
Προβολή-Επικοινωνία: Νταίζη Λεμπέση (email: [email protected])
Παραγωγή: Erofili Productions
