Η θεατρική ομάδα του Γυμνασίου Αργαλαστής θα παρουσιάσει αύριο Κυριακή 17/11/2024 και ώρα 11.30 π.μ. στο Δημοτικό Σχολείο Αφετών το θεατρικό δρώμενο του Θωμά Μενεξέ με τίτλο «Εμένα με νοιάζει».
“Πιστεύουμε ότι η Τέχνη συντηρεί μνήμες, διαμορφώνει συνειδήσεις και καλλιεργεί το ήθος και τα αισθητικά κριτήρια της νέας γενιάς. Στη τέχνη και στη νέα γενιά εναποθέτουμε τις ελπίδες μας για μια καλύτερη Ελλάδα”, τονίζουν οι συντελεστές.
Την επιμέλεια της παράστασης έχει η Αλίντα Καλλιμάνη, φιλόλογος του Γυμνασίου Αργαλαστής.
Η εκδήλωση είναι ανοιχτή για το κοινό.
Πέρασαν κιόλας 51 χρόνια… Από τις 17 Νοέμβρη του 1973
Και να μαστε πάλι εδώ. Να μιλήσουμε για την ιστορία και να μας μιλήσει κι αυτή.
Σ’ αυτό θα μας βοηθήσει ο Διομήδης. Για την ακρίβεια το σκισμένο, ματωμένο μπλουζάκι του.
Ο Διομήδης Κομνηνός ήταν ένας από μας. Δεκαεπτάχρονος μαθητής.
Μόλις είχε περάσει τις εξετάσεις του για το Πολυτεχνείο.
Ο πατέρας του έλεγε ότι «ήταν πολύ απασχολημένος με το διάβασμα και το φλερτ με τα κορίτσια».
Γεννήθηκε στα «πέτρινα χρόνια». 1949 – 1967 ανάμεσα σε μια ταραγμένη εποχή
Μεγάλωσε στην εποχή της χούντας. Στην εποχή του «Σώπα»
……σε μια εποχή που….
«Σώπα ο ενας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα είχαμε και μιλιά δεν είχαμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα».
και μαζευτήκαμε πολλοί,
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!»
…μα ο Διομήδης περίμενε και έλπιζε στη στιγμή που οι φθόγγοι και οι ψίθυροι θα γίνονταν από τραύλισμα κραυγή και όλοι θα μιλούσαν δυνατά και ελεύθερα.
Ο Διομήδης τα παρακολουθούσε όλα, από τους παράνομους ραδιοφωνικούς σταθμούς και τις κρυφές συζητήσεις. «Ήταν προβληματισμένος και πολιτικοποιημένος» έλεγε ο πατέρας του. «Είχε μια εσωτερική προετοιμασία για ότι θα συνέβαινε».
Γι’ αυτό βρέθηκε στην κατάληψη της Νομικής Σχολής στις 21 Φεβρουαρίου του 1973, μαζί με 4.000 φοιτητές. Κατά την εκκένωση της Σχολής από την αστυνομία χτυπήθηκε άσχημα. Μετά για μέρες κρυβόταν.
«Ήταν φυσικό λοιπόν να πάει και στο Πολυτεχνείο», εξομολογιόταν ο πατέρας του.
Βρέθηκε εκεί από την Τετάρτη 14 Νοέμβρη , όταν αποφασίστηκε η κατάληψη και δημιουργήθηκε η Συντονιστική Επιτροπή.
Όταν κατέβηκαν εκατοντάδες εργάτες και μαθητές και κάναν την ημέρα γιορτή.
«Ερχόταν κάποια ώρα στο σπίτι το πρωί για να πλυθεί, να αλλάξει και να ησυχάσει τη μητέρα του» λέει ο πατέρας.
Ήταν εκεί την Παρασκευή 16 Νοέμβρη όταν ήρθαν οι αγρότες από τα Μέγαρα.
Τότε που οι μαθητές έκαναν μια μεγάλη, ανθρώπινη αλυσίδα από την πύλη της Στουρνάρα μέχρι το πρόχειρο ιατρείο για να μεταφέρουν γρήγορα τους τραυματισμένους.
Αυτοί που το πρωί έπαιζαν στο προαύλιο τώρα στέκονταν ώρες εκεί τραγουδώντας. Όρθιοι με έναν ματωμένο διάδρομο να έχει σχηματιστεί ανάμεσά τους.
Ο Διομήδης μετά την Παρασκευή το απόγευμα δεν ξαναγύρισε σπίτι. Μετέφερε τραυματίες. Γωνία 3ης Σεπτεμβρίου, Μάρνη και Αβέρωφ. Μία σφαίρα καρφώθηκε στην καρδιά του.
Η οικογένεια του και οι φίλοι πέρασαν νύκτα ξάγρυπνη. Όταν μετά τα μεσάνυχτα της Παρασκευής, προς το Σάββατο 17 Νοεμβρίου, ένα τανκ έπεσε με ορμή πάνω στην κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου, η ανησυχία κορυφώθηκε.
Οι νεκροί του Πολυτεχνείου δεν ήθελαν να πεθάνουν. Ούτε να γίνουν ήρωες. Αγαπούσαν τη ζωή στη μέγιστη έκφρασή της: την ελευθερία
Ο Διομήδης Κομνηνός ήταν ένας από μας. Δεν φοίτησε ποτέ στο Πολυτεχνείο αλλά το ματωμένο, σκισμένο μπλουζάκι του βρίσκεται πάντα εκεί. Και περιφρονεί τους επικήδειους. Θέλει όμως να μας θυμίζει ότι πάνε μπροστά την ιστορία όλοι αυτοί που στη σημαία τους γράφουν:
«Ναι. Εμένα με νοιάζει»…
Το σενάριο γράφτηκε από τον Θωμά Μενεξέ (Πηγή)
