Η ανομβρία, η κακοδιαχείριση και κατάχρηση του νερού, αλλά και οι απώλειες υδάτων από τα παλαιωμένα δίκτυα έχουν στερέψει τους πολύτιμους υδατικούς πόρους, με τους τοπικούς φορείς να εκπέμπουν μεν σήμα κινδύνου, αλλά να αφήνουν επί χρόνια ανεξέλεγκτο το σύστημα ακόμα και της κλοπής υδάτων στην άρδευση και να μην λαμβάνουν κανένα μέτρο.
Τα ρήγματα στα παρακάρλια από την ξηρασία τα βλέπουμε μια εικοσαετία ως … εικαστική παρέμβαση στον χώρο και δεν αντιλαμβανόμαστε πως η κουλτούρα που θέλει το νερό ιδιοκτησία είναι καταστροφική. Καταστροφική είναι και η κουλτούρα της σιωπής για να μην χάνονται οι ψήφοι.
Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες η Θεσσαλία βιώνει τις επιπτώσεις ενός σύνθετου υδατικού προβλήματος, που εξελίχθηκε σε περιβαλλοντικό και εάν δεν υπάρξουν άμεσες και μεσοπρόθεσμες παρεμβάσεις σε πολλούς τομείς, δεν θα υπάρχει νερό ούτε για να ποτιστούν τα μπιζέλια.
Το πρόβλημα φυσικά δεν οφείλεται μόνο στην ανομβρία, αλλά και στην κακοδιαχείριση από την αυτοδιοίκηση και τους ίδιους τους χρήστες που θεωρούν ότι το νερό είναι ανεξάντλητος φυσικός πόρος. Λελογισμένη άρδευση, όχι μονο δεν υπάρχει αλλά στο νερό κυριαρχεί η λογική του πλιάτσικου.
Προτεραιότητα έχουν οι άνθρωποι, τα ζώα και έπειτα οι καλλιέργειες, αλλά στον κάμπο της Θεσσαλίας μετράνε τα κυβικά και οι ψήφοι και όχι η σωστή διαχείριση του νερού με στάγδην άρδευση, περιορισμό των ανεξέλεγκτων γεωτρήσεων, επανάχρηση υδάτων και έργα που επί χρόνια είναι καθηλωμένα, όπως η λιμνοδεξαμενή Ξηρια που μετρά 12 χρόνια. καθυστερήσεων και εκτόξευση του κόστους από τα 16 ,5εκατ. ευρώ στα 23 εκατ ευρώ .
Γνωρίζουμε ποιες είναι οι ανάγκες της Θεσσαλίας σε νερό, ποια τα υδατικά αποθέματα και οι υποδομές της και ότι το υδατικό ισοζύγιο της είναι ελλειμματικό κατά 465 εκατομμύρια μ3 νερού το χρόνο. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΣΔΛΑΠ (2023), οι διαθέσιμοι και χρησιμοποιούμενοι (μέχρι σήμερα) υδατικοί πόροι στο υδατικό διαμέρισμα Θεσσαλίας είναι τα υπόγεια νερά (το 70% των αρδευόμενων εκτάσεων εξυπηρετείται από 33.000 γεωτρήσεις) και τα επιφανειακά νερά (ποταμοί, πηγές και νερά που ταμιεύονται κάθε χρόνο σε φράγματα – ταμιευτήρες και λιμνοδεξαμενές και εξυπηρετούν το υπόλοιπο 30% των εκτάσεων).
Την περασμένη εβδομάδα η Περιφέρεια Θεσσαλίας και ο κ. Κουρέτας αφιέρωσαν την ατζέντα στα ζητήματα της άρδευσης και φαίνεται πως μέσα από τα έργα που αποφασίστηκαν για την επέκταση υπογειοποίησης των αρδευτικών δικτύων, δρομολογούνται και ασφυκτικά πλαίσια για το ποιος αντλεί, πόσο αντλεί και πού πάει αυτό το νερό. Το τι θα συμβεί και πως θα αλλάξει, εάν αλλάξει, η κουλτούρα διαχείρισης, εδώ είμαστε να το δούμε ή να το υποστούμε όλοι εμείς οι πολίτες, οι χρήστες, οι καταναλωτές . Η διαφορά του σήμερα με το «χθες» είναι πως όλοι εμείς δεν υπάρχει περιθώριο να υποστούμε τίποτα άλλο και εάν αυτό δεν το αντιλαμβάνονται οι «ιδιοκτήτες» του νερού, όπως οι δήμαρχοι, ήρθε η ωρα να καταλάβουν πως τα ψέματα τελείωσαν για όλους.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ
