Για την Μητέρα ενός Στέλιου

Γράφει ο Γιώργος Ινεπολόγλου

Αισθάνομαι την ανάγκη να σας μεταφέρω μία σκηνή που έζησα στο πετσί μου με πρωταγωνιστές τον Στέλιο και τους φίλους του Κραυσίδωνα, απέναντι σε εκατοντάδες αστυνομικούς που υποστήριζαν την Βολιώτικη δημοτική αρχή αντίθετα στην λογική που δυστυχώς επαληθεύτηκε μέσα σε λίγους μήνες. Την περσυνή μάλιστα χρονιά οι αγώνες μας ενέπνευσαν τμήμα του πανεπιστημίου για την ανάδειξη του θέματος Κραυσίδωνας-περιβάλλον-ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Σας στέλνω και φώτο από τις υπεύθυνες της πανεπιστημιακής ομάδας.

Σκοπός των γεγονότων που ξετυλίχθηκαν αστραπιαία ήταν να πείσουμε για πολλοστή φορά την δημοτική αρχή και την περιφέρεια, ώστε να καθαρίσουν τους χειμάρρους από τις φερτές ύλες που αποτελούσαν τον υπ’ αριθμό 1 κίνδυνο για την πόλη και να ενισχύσουν το πράσινο για την ανανέωση του οξυγόνου της πόλης σε μία οικολογική διαδρομή πάνω στον Κραυσίδωνα. Τότε κατάλαβα ότι η ανθρώπινη ανοησία δεν είναι ποινικά κολάσιμη. Είναι ευεργεσία για όσους έχουν την τιμή να φέρουν αυτό το θείο δώρο.

Βρισκόμαστε μπροστά στις δυνάμεις καταστολής και προσπαθούμε να οργανωθούμε ώστε να μην περάσουν την κόκκινη γραμμή που θα τους οδηγούσε στον κοπή των δένδρων. Με τα μπράτσα πλεγμένα και με αλυσίδα τα σώματά μας και απίστευτο κουράγιο που μας έδινε το δίκιο και μπροστάρη τον Στέλιο, τους απωθήσαμε. Θυμάμαι ακόμη τα λόγια του.
«Δεν χτυπάμε κανέναν, δεν πετάμε κανένα αντικείμενο εναντίον τους, τους απωθούμε με τα σώματά μας».

Από την ένταση των γεγονότων μία κοπελιά έπεσε αναίσθητη στον δρόμο και ενώ ζητούσαμε ασθενοφόρο για την μεταφορά της στο νοσοκομείο η ανανδρία δημάρχων και αντιδημάρχων προσπαθούσε να προκαλέσει ρήγμα στην αλυσίδα για να πετύχει τον σκοπό της. Δεν τους επιτρέψαμε. Η μάχη της ημέρας είχε κερδηθεί. Αυτές τις ημέρες περιμένουμε την απόφαση από το συμβούλιο της Επικρατείας που θα κρίνει την υπόθεση.

Στέλιο σου γράφω αυτά τα λίγα λόγια σαν κατευόδιο στην μητέρα σου για να φύγει ήσυχη. Να ξέρει ότι άφησε στη θέση της ένα παλληκάρι που δεν φοβάται τον φασισμό.