Οι Καρυάτιδες που για χρόνια στήριζαν την οροφή του Ερεχθείου στην Ακρόπολη των Αθηνών ήτανε έξι ίσαμε να ‘ρθει ένας λόρδος με ένα φιρμάνι. Αυτός ο λόρδος, έσπασε και γλυπτά σε μάρμαρα μετέτρεψε για να τ’ αποστείλει με καράβια στας Αγγλίας. Σε ξύλινο κιβώτιο μπήκε και η μια κόρη από τις Καρυές της Σπάρτης αφήνοντας τις υπόλοιπες πέντε να την περιμένουν. Ελληνικές κυβερνήσεις παλεύουν χρόνια να την επαναπατρίσουν, μεγάλο αγώνα έκανε και η Μελίνα Μερκούρη γι’ αυτό τον σκοπό. Στο σήμερα ίσως και να ’μαστε κοντά σε μια συμφωνία λένε, μα χρόνια απορούσα γιατί ένας μεγάλος Έλληνας καλλιτέχνης δεν έγραψε μια θεατρική τραγωδία στη φόρμα της αρχαίας με θέμα τις Καρυάτιδες και τον χωρισμό τους. Πιασάρικο θα ‘ταν ως θεματική για μας τους Έλληνες και ίσως σε μια περιοδεία του στο εξωτερικό να λειτουργούσε ως έξτρα επικοινωνιακός μοχλός πίεσης.
Δεν έγινε πράξη αυτό που οραματιζόμουν μα τελικά προέκυψε κάτι ακόμα καλύτερο. Ο Γιώργος Καπουτζίδης έγραψε μια θεατρική παράσταση με τίτλο Καρυάτιδα! Όπως φαντάζεστε η προσέγγισή του θα είναι τουλάχιστον ξεκαρδιστική και σίγουρα θα μας προβληματίσει, γιατί αυτόν τον καλλιτέχνη δεν τον αφορά μόνο να μας κάνει να γελάμε, θέλει και προσπαθεί να μας αφυπνά. Δεν ήθελα όμως να φαντάζομαι οπότε ζήτησα από τον Γιώργο Καπουτζίδη να μας μιλήσει. Εκείνος αποδέχτηκε και συναντηθήκαμε στον Πειραιά στο ξενοδοχείο Mitsis N’U Piraeus Port. Τον τόπο συνάντησής μας δεν μπορώ να τον προσπεράσω έτσι, κάποτε ήταν το κτίριο της παλιά ποτοποιίας Μεταξά που σήμερα είναι ξενοδοχείο και χώρος τέχνης, όπως παρατήρησα γιατί κυριαρχούν έργα τέχνης στον χώρο. Στον φωταγωγό του κτιρίου με θέαση απ’ όλα τα δωμάτια υπάρχει έργο του Κώστα Βαρώτσου. Σε άλλο σημείο μια τοιχογραφία του Cacao Rocks (Ιάσoνα Μέγκουλα), εμείς καθίσαμε κάτω απ’ την τοιχογραφία του Κωνσταντίνου Κακανιά και πάτησα το REC:
Γιώργο τι ωραίος χώρος είναι αυτός, πώς τον ανακάλυψες;
Δεν είναι; Πέρασα από δω, βλέπω «Α, αυτό άνοιξε», γιατί το έβλεπα που το φτιάχνανε. Χάνω το πλοίο για ένα λεπτό και λέω τώρα δεν μπορώ να ξαναγυρίσω πίσω στην Αθήνα, στο κέντρο. Θα μείνω εδώ το βράδυ και θα φύγω με το πρώτο πλοίο και έτσι το ανακάλυψα.
Λογικά ναι.
Είμαστε εδώ, στο λιμάνι του Πειραιά, σ’ αυτό το ξενοδοχείο για να παραλάβεις το κοντέινερ.
Σωστά, σωστά λογικά εδώ θα φτάσει. Δεν νομίζω να ‘ρθει με αεροπλάνο.
Πιστεύεις ότι θα τη φέρουν ποτέ;
Ναι, γιατί όχι; Ξέρω γω; Πιστεύω.
Πιστεύεις ε;
Ναι, πιστεύω ότι μπορεί να γίνει.
Εσύ τώρα έγραψες το τρίτο σου θεατρικό έργο.
Ναι, είναι το τρίτο μου θεατρικό.
Τα δύο πρώτα τα σκηνοθέτησες κιόλας.
Ναι, όντως.
Αυτό γιατί όχι;
ιατί ζω στην Αίγινα; (γελώντας)
Έγινες.
Ούτως ή άλλως η πρόταση αρχικά από το Εθνικό Θέατρο ήταν να γράψω το έργο. Θέλανε λοιπόν να κάνουν ανάθεση σε έναν συγγραφέα για νεοελληνικό έργο. Μου είχαν πει ότι θέλουμε να το γράψεις και δεν ζητάμε τη σκηνοθεσία. Έχουν σκηνοθέτες και είχαν αποφασίσει πού θέλουν να το αναθέσουν. Οπότε λέω ναι, μια χαρά δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό και έχει και ένα ενδιαφέρον. Πρώτον, ούτως ή άλλως την άλλη φορά, επειδή σκηνοθέτησα δύο συνεχόμενα, δηλαδή δύο μήνες, ήμουν στην Αθήνα για να σκηνοθετήσω το 42497 και μετά άλλους δύο μήνες ανέβηκα στη Θεσσαλονίκη για να σκηνοθετήσω το Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι εκεί για το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Αυτοί οι τέσσερις μήνες μακριά από την Αίγινα, μου είχαν κοστίσει πάρα πολύ. Οπότε όταν μου είπαν ότι θέλουμε να το γράψεις και όχι να το σκηνοθετήσεις, είπα «Πολύ ωραία, Εξαιρετικά».
Νόμιζα ότι θα προτιμούσες να το ελέγχεις, αφού το δημιούργησες, πίστευα ότι θα ήθελες να διαλέξεις και τους ηθοποιούς σου, την αισθητική σου.
Όχι. Νομίζω ο κόσμος πιστεύει ότι είμαι πολύ τελειομανής ή ότι θέλω να ελέγχω τα πάντα.
Εσύ φταις, μας παρουσιάζεις τέλεια πράγματα.
Όχι, νομίζω ότι είναι των δημιουργών αυτό. Γενικότερα έχετε μια εικόνα για τους δημιουργούς ίσως, που είναι μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα, ότι είναι ένας τύπος ο οποίος θέλει να γράφει τα πάντα, να σκηνοθετεί, να παίζει, να μοντάρει, να βάζει μουσικές. Εγώ δεν είμαι έτσι. Ποτέ δεν ήμουν έτσι.
Η εικόνα που έχω για σένα είναι ότι είσαι ένας τύπος που μπορεί να το γράψει το αριστούργημά του μέσα σε μια νύχτα, γιατί το «βλέπει» την ώρα που το γράφει.
(Γελώντας) Όχι αυτό δεν γίνεται. Καταρχάς στην τηλεόραση δεν έχω σκηνοθετήσει ποτέ τίποτα και η αλήθεια είναι ότι τα δύο πρώτα θεατρικά τα έβλεπα όταν τα έγραφα… και αυτό το βλέπω, αλλά έχει και ένα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να δεις πως θα δει κάποιος άλλος την ιστορία σου. Πήγα στην πρόβα τις προάλλες και είδα πράγματα που έχει βάλει η Κατερίνα Μαυρογεώργη, τα οποία δεν τα είχα φανταστεί και γέλασα πάρα πολύ, δηλαδή πέθανα στο γέλιο. Είναι πάρα πολύ αστείο, ξεκινάει το έργο, τώρα θα το προδώσω αυτό, επειδή βρισκόμαστε στο γραφείο της υπουργού Πολιτισμού και έχουνε βάλει όργανο γυμναστικής και λέει τα λόγια της. Ας πούμε κάνει την πρόβα για αυτό το οποίο θα πει και παράλληλα κάνει και κάτι λάστιχα, τεντώνεται με τα λάστιχα η Αγορίτσα Οικονόμου που είναι ξεκαρδιστική και όταν το είδα δεν μπορούσα να σταματήσω από τα γέλια. Είναι αυτό ότι παίρνει ένας αυτό που γράφεις και το πάει παραπέρα και είναι όμορφο.
Εντάξει, άρα είσαι ανοιχτός εσύ σε αυτά.
Ναι, ναι, ναι, γιατί καμιά φορά εγκλωβίζεσαι και εσύ σε αυτό που έχεις φτιάξει. Θεωρώ ότι ωραίο είναι και το άλλο: το να φτιάξεις έναν κόσμο να είναι πολύ στο κεφάλι σου και να πεις ότι αυτό θέλω να γίνει έτσι ακριβώς. Και αυτό είναι όμορφο.
Στην Καρυάτιδα!, την παράσταση θα δούμε 30 λεπτά πριν τη συνέντευξη τύπου τι συμβαίνει.
Ναι.
Θα μου δείξεις κι άλλα 30 λεπτά του τι συμβαίνει μετά;
Βεβαίως, θα σου δείξω μιάμιση ώρα. 90 λεπτά είναι η διάρκεια, οπότε θα δεις τα 30 λεπτά πριν από τη συνέντευξη τύπου και μία ώρα αργότερα.
Ζωντανεύει η Καρυάτιδα, θα την δω να μιλήσει;
Όχι, όχι, δεν θα μιλήσει. Δεν μπορώ να σου πω ακριβώς τι θα γίνει, γιατί θα πρέπει να αποκαλύψω πολύ καίρια πράγματα.
Σου αρέσουν τα σπόιλερ;
Όχι καθόλου. Θυμάμαι κιόλας όταν έγραφα το Παρά πέντε, επειδή ήμασταν τότε ας πούμε, το απόλυτο επίκεντρο στην ελληνική τηλεόραση, το πόσο θέλανε όλοι από τις εκπομπές να μάθουνε, να βρούνε. Μας είχε τύχει μέχρι και ένας δημοσιογράφος είχε έρθει και είχε κλέψει σενάριο από τσάντα ηθοποιού. Είχε πάει δηλαδή σε κάποιο ηθοποιό που έπαιζε στο θέατρο για να πάρει συνέντευξη και τσακ πήρε το σενάριο από την τσάντα. Φοβερό!
Είσαι εύκολος στο να σε ψαρέψουν;
Άλλες φορές ναι, άλλες φορές όχι. Τώρα που το πολυσυζητάς όμως έχω στυλώσει τα πόδια δεν θα πω τίποτα.
Δεν είμαι πολύ σποϊλεράς μην ανησυχείς ειδικά σε θεατρικά έργα θέλω την έκπληξη.
Έτσι μπράβο, γιατί αυτό ξεκινάει ούτως ή άλλως από μια πολύ αστεία έκπληξη που γελάς πολύ, αλλά μετά συνεχίζεται και πάρα πολύ αστεία.
Κατ’ εμέ, όταν πας σε μία παράσταση είναι ωραία φεύγοντας να έχεις κάτι να πεις για το πώς πέρασα.
Ναι, βέβαια.
Ως θεατής δεν θέλω να προδίδω την πλοκή αλλά όπως σε φαντάζομαι κάνεις σίγουρα σε κάποιο σημείο ένα plot twist, κάνεις τα κολπάκια σου.
Κάνω… κάνω.
Οπότε μην μου πεις τίποτα αλλά είμαι βέβαιος ότι θα έχει το στοιχείο αυτό της ωραίας έκπληξης.
Ναι το έχει.
Μιας που είπες για την τηλεόραση, σκεφτόμουν ότι έχεις καταφέρει πρώτος να μιλήσεις με τις Σαββατογεννημένες για το θέμα γυναίκα – σύζυγος κακοποιημένη ψυχολογικά. Μετά με το Στο Παρά πέντε δεν θα συζητήσω, το ζούμε, πάλι απ’ τους πρώτους είπες λίγο τι γίνεται με αυτούς που εξουσιάζουν.
Ναι, και έχει πολλή πλάκα γιατί ο κόσμος το βλέπει και ανακαλύπτει πτυχές, τις οποίες δεν τις είχε δει τότε. Έμενε περισσότερο στις αστείες ατάκες και τώρα, μεγαλώνοντας κάποια παιδιά δηλαδή που κάποτε ήταν 10 χρονών και βλέπανε και έμεναν στις ατάκες, τώρα έχουν γίνει 30 και λένε πω πω είπε και αυτό είπε …και αυτό…
Μετά ερχόμαστε στο αγαπημένο μου Εθνική Ελλάδος που έφυγε δυστυχώς νωρίς, γιατί μίλησες για τον φασισμό.
Τότε ήταν η περίοδος της Χρυσής Αυγής, οπότε ήταν επίκαιρο ούτως ή άλλως μιλούσε για το τότε.
Στις Σέρρες έπαιξες εκεί το τελείως άλλο πράγμα, δηλαδή αυτό που μου επικοινωνούσες ως άνθρωπος και ότι δεν φοβάσαι να μιλήσεις, μου το έβαλες σε μια σειρά. Συμπέρανα ότι εσύ γράφεις καθαρά κοινωνικά, έχεις στόχο και σκοπό.
Ναι και η Καρυάτιδα! το έχει αυτό.
Η Καρυάτιδα! τι θα μου δώσει ας πούμε κοινωνικά ως πολίτη;
Πάρα πολλά. Φοβάμαι ότι μπορεί να σου δώσει περισσότερα από οτιδήποτε άλλο. Μπορεί δηλαδή να γελάσεις πάρα πολύ, αλλά νομίζω ότι θα σου δώσει πολλά. Είναι αυτό που είπες αν μετά φεύγοντας έχουμε κάτι να πούμε. Ω ναι, θα έχεις να πεις πολλά, ξεκινά η συζήτηση από το 440 π.Χ. ας πούμε.
Α κάνεις το Μεγάλο μας Τσίρκο επικεντρωμένο στο μάρμαρο.
Μιλάει αρκετά και για την πολιτική ζωή του τόπου και για τους ανθρώπους που μας λένε ψέματα σε αυτή την πολιτική ζωή που παριστάνουν ότι είναι κάτι, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Είναι πολλοί αυτοί οι οποίοι παριστάνουν ότι αγαπάνε πάρα πολύ την πατρίδα τους, ενώ η πραγματικότητα είναι ότι τους είναι αδιάφορη. Είναι πάρα πολλοί αυτοί, οι οποίοι παριστάνουν ότι είναι φοβερά θρήσκοι και οι καλύτεροι χριστιανοί- και δεν είναι. Αυτό εδώ είτε σε εξοργίζει όταν βλέπεις ανθρώπους να σε κοροϊδεύουν στα μούτρα σου και να σε λένε και σένα ανήθικο, είτε μπορεί άμα κάνεις μια απότομη ανάποδη στροφή στον εγκέφαλό σου να γελάσεις πάρα πολύ με αυτούς. Και ευτυχώς εμένα μου βγήκε αυτή η ανάποδη στροφή και γελάω πάρα πολύ με όλους αυτούς τους ανθρώπους που παριστάνουν τους πάρα πολύ πατριώτες και τους πάρα πολύ χριστιανούς που προέρχονται συνήθως από έναν συγκεκριμένο χώρο νομίζω.
Είναι μεγάλο δώρο πάντως να έχεις καταφέρει να αποκτήσεις τη «ζενίλα» σου. Πώς το ονομάζεις εσύ;
Δεν είναι «ζενίλα». Όλοι μας θυμώνουμε. Θυμώνω με το ψέμα, θυμώνω με την παγαποντιά, θυμώνω με την απατεωνιά. Το να είναι ένας απατεώνας, ο άλλος να έχει καταδικαστεί για υπεξαίρεση πέντε, δέκα, είκοσι φορές και να έρχεται να μου το παίζει εμένα τίμιος, με θυμώνει πολύ.
Δεν νιώθεις ώρες ώρες ότι παίζουμε σε ένα κακογραμμένο κωμικοτραγικό έργο;
Τι να σου πω; Γι’ αυτό λέω να το ξαναγράψω και γράφοντάς το ξανά, γελάω.
Δηλαδή αυτό είναι το κόλπο;
Ναι, οπότε τη ζενίλα που λες κι εσύ, το ζεν το έχω όταν γράφω, όταν γράφω δεν έχω θυμό. Γράφοντας την Καρυάτιδα! νομίζω γέλασα απίστευτα, δηλαδή έχω γελάσει πάρα πολύ με αυτό το κείμενο, αλλά δεν το κρατάω. Δεν μπορείς να το κρατήσεις κι όλη τη μέρα θα σου έρθει, θα το δεις μπροστά σου.
Άρα να συστήσουμε σε όσους μας διαβάζουν ότι κακό δεν κάνει να πάρουν και ένα ημερολόγιο, να γράψουν μέσα ό,τι τους έρθει και ν’ αποφορτίζονται ας πούμε.
Αμέ ναι, και να δούνε τι είναι αυτό το οποίο πραγματικά τους θυμώνει και ίσως να προσπαθήσουν να το διακωμωδήσουν. Εγώ το έκανα αυτό και νομίζω ένα τρίμηνο πέρασα ζάχαρη.
Η Καρυάτιδα! πέραν του ότι κουβαλά ένα βάρος ηθικό στο κεφάλι της έχει και θέση στην καρδιά των Ελλήνων είναι η κλεμμένη ξενιτεμένη μας κόρη. Στο έργο την αγαπάνε οι χαρακτήρες σου ή την καπηλεύονται μόνο;
Δεν παρουσιάζω μόνο αυτούς τους χαρακτήρες, παρουσιάζω και χαρακτήρες, οι οποίοι είναι πραγματικά αγνοί, οι οποίοι αγαπούν ειλικρινά αυτό το άγαλμα και το νιώθουν μέρος της ύπαρξής τους. Υπάρχει ένας χαρακτήρας η Βιολέτα, η γραμματέας στο Υπουργείο Πολιτισμού, όταν την ρωτάνε αν νιώθεις ότι είναι δικό σου λέει «Όχι, όχι, προς Θεού, όχι. Δεν αισθάνομαι ιδιοκτήτρια. Απλώς αισθάνομαι το ότι γεννήθηκα εδώ, σε αυτόν τον τόπο, με επιβαρύνει αυτό το πράγμα με την ευθύνη να την προστατεύσω και να την αγαπάω και αυτή η ευθύνη με καθορίζει και ως άνθρωπο». Και είμαι ένας άνθρωπος που πραγματικά την αγαπώ πολύ την καταγωγή μου και είμαι περήφανος γι’ αυτήν. Και φαίνεται ότι την αγαπώ και την Ελλάδα και τις Σέρρες, είμαι ένας άνθρωπος που τις αγαπώ τις ρίζες μου.
Το έχεις αποδείξει γιατί έχεις παρουσιάσει καταπληκτικά τη Eurovision, είσαι παρών σε πρωταθλήματα στίβου.
Τρέχω με μια ελληνική σημαία στα στάδια όλου του κόσμου για να στηρίξω τους Έλληνες αθλητές παντού και καμαρώνω πολύ.
Και μερικοί σε θεωρούν μόνο «πρέσβειρα» καλής θελήσεως της LGBTQI+ κοινότητας.
Ναι, απλώς το άλλο δεν τους συμφέρει καθόλου να το πιάσουν, γιατί οι ίδιοι δεν έχουν πάρει ποτέ την ελληνική σημαία να τη σηκώσουν ψηλά, οπότε σου λέει εδώ δεν μπορούμε να τον φτάσουμε ας κράξουμε αυτό.
Tουλάχιστον στα δικά μου μάτια, είσαι ο άνθρωπος που τόλμησες μετά τον Γιώργο Μαρίνο να μιλήσεις ανοιχτά και να γίνεις φωνή πολλών. Επικεντρώνομαι στην τέχνη της υποκριτικής ας πούμε γι’ αυτό δεν βάζω και την Πάολα Ρεβενιώτη και άλλους που πάλεψαν για το κίνημα. Ήρθες εσύ να κάνεις το επόμενο βήμα εξωστρέφειας.
Όχι είναι κι άλλοι άνθρωποι στο ανάμεσα, δηλαδή ο Φώτης Σεργουλόπουλος, ο οποίος καταρχάς εμένα με βοήθησε πολύ να πάω ένα βήμα μπροστά, αλλά και άλλοι. Ο Μιχάλης Οικονόμου που είναι μάλιστα και πατέρας κ.ά.
Εσύ βγήκες ως μονάδα θωρακισμένος μεν από τα έργα σου και το πόσο σε αγαπάει ο κόσμος. Να ρισκάρεις την αγάπη αυτή από μια μερίδα κοινού και δεν το κάνεις με τη μορφή ακτιβισμού, το κάνεις με μια συνέπεια, μια συνέχεια δίχως να κουράζεις, με έναν σεβασμό, σαν να παρουσίαζες τη χώρα σου που λες, κάτι που σε κάνει περήφανο.
Το κάνω με μια ειλικρίνεια ότι ο εαυτός μου είναι αυτός. Δεν μπορώ να σου πω ότι είμαι κάποιος άλλος εαυτός. Ο εαυτός μου είναι αυτός και όπως συμμετέχει οποιοσδήποτε σε έναν δημόσιο διάλογο, έτσι συμμετέχω και εγώ. Και αν κάποιος συμμετέχει σε ένα δημόσιο διάλογο ή σε μία συνέντευξη και καλείται να μιλήσει σε μία ερώτηση για την οικογένειά του ή για το τι σημαίνει ο έρωτας ή για τη σύντροφο του, για τη γυναίκα του. Έτσι και εγώ το ίδιο θα απαντήσω σε αυτή την ερώτηση και θα κληθώ να πω αλήθεια, θα μιλήσω για τον σύντροφό μου ή θα μιλήσω για τον χωρισμό μου όπως και οποιοσδήποτε άλλος μιλάει.
Μιλάς και για την ποικιλότητα, μια ωραία λέξη που μπήκε στο λεξιλόγιο μας επιτέλους!
Ακριβώς, οπότε πολύ απλά είμαι ο εαυτός μου. Όντως δεν το κάνω ακτιβιστικά. Το να είσαι ο εαυτός σου τελικά καταλήγει να είναι ακτιβισμός σε μια κοινωνία που το ζητούμενό της είναι να απαγορεύσει σε κάποιους ανθρώπους να είναι ο εαυτός τους.
Να απαγορεύσει πιστεύεις είναι ο σκοπός;
Να εμποδίσει, να μην επιτρέψει.
Τους φοβίζει η ποικιλότητα πιστεύεις;
Δεν ξέρω τι είναι και επίσης δεν είναι δική μου δουλειά να καθίσω να το βρω τι είναι.
Ένιωσες κάποια στιγμή ότι εξέθεσες περισσότερο απ’ όσο θα πρεπε τον εαυτό σου;
Όχι.
Δηλαδή όταν πάρουμε μια απόφαση να πολεμήσουμε κάτι, να βουτήξουμε σ’ αυτό με την αλήθεια μας.
Καταρχάς δεν είναι ότι πολεμάμε. Όσο μιλάμε για τον εαυτό μας, σαν την ψυχανάλυση είναι, τόσο περισσότερα πράγματα που ανακαλύπτουμε για τον εαυτό μας. Εγώ ξεκίνησα να το κάνω για να βοηθήσω άτομα που είναι μέσα σε ένα εφηβικό δωμάτιο, ένα δωμάτιο νεανικό και όχι μόνο τελικά αλλά και μεγαλύτερες ηλικίες. Για να βοηθήσω κάποιους ανθρώπους και τελικά καταλαβαίνω ότι μέσα από αυτό βοηθάω και τον ίδιο μου τον εαυτό, γιατί εγώ καταλαβαίνω πράγματα για μένα, για το ποιος είμαι, για το ποιος θέλω να είμαι.
Οπότε παίρνεις θέση ξεκάθαρα πια.
Το να παίρνω θέση ξεκάθαρα νομίζω ότι το είχα πάντοτε και δεν έχει σχέση με τη σεξουαλικότητα. Έχει να κάνει με το ότι μόνο έτσι τελικά μπορώ να υπάρχω στον κόσμο. Δηλαδή όταν προσπαθώ να κρατάω ισορροπίες ανάμεσα σε πράγματα που μου φαίνονται λίγο, αυτό είναι λίγο απατεωνιά, αυτό είναι λίγο λαμογιά, αυτό είναι λίγο αγένεια, αυτό είναι λίγο. Αλλά άντε ας μην τα χαλάσω με αυτόν, ας μην τα χαλάσω με εκείνον, δεν γίνεται. Σε εμένα, δεν λειτουργεί, εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό το πράγμα. Αν έχεις λοιπόν πέντε χαρακτηριστικά τα οποία είναι άσχημα, σου εύχομαι καλή σταδιοδρομία, καλή συνέχεια στη ζωή σου. Αντίο! Δεν μπορώ να ρίχνω συνέχεια νερό στο κρασί μου για τον ένα, για τον άλλο, για το παρ’ άλλο. Και επειδή αυτό το είχα γενικότερα, έρχεται πια και βγαίνει φυσικά.
Φυσικά επίσης βγαίνει όταν γράφεις ένα έργο να βάζεις και κάπου τον εαυτό σου μέσα.
Ναι και στην Καρυάτιδα! υπάρχω.
Στην Καρυάτιδα! ποιους χαρακτήρες θ’ απολαύσουμε;
Είναι ο πρωθυπουργός της χώρας, η σύμβουλός του, η υπουργός Πολιτισμού, ένας γενικός γραμματέας του υπουργείου ή μάλλον γραμματέας της και μία δεύτερη γραμματέας με κατώτερα καθήκοντα. Είναι ένας street artist και είναι και ο πρόεδρος ενός ακροδεξιού κόμματος. Υπάρχει μια κυβέρνηση, η οποία έχει φτιαχτεί από ένα μεγάλο κόμμα, δεν λέμε σε ποιον χώρο ανήκει, κι από ένα ακροδεξιό κόμμα.
Εσύ σε ποιον από αυτούς τους χαρακτήρες έβαλες λίγο από τον εαυτό σου;
Στους δύο γραμματείς, στον άντρα γραμματέα της υπουργού και ένα μικρό κομμάτι υπάρχει και στην κοπέλα.
Σε άλλα νέα, θα θελα πολύ να μάθω – γιατί έχουμε προλάβει και ΕΡΤ εμείς – ποιο παιδικό τρελαινόσουν ως πιτσιρίκι να βλέπεις.
Αχ τα παιδικά. Από τα παιδικά Κάντυ Κάντυ βέβαια και έβλεπα, θυμάμαι τον Θησαυρό της Βάγιας πάρα πολύ έντονα. Θυμάμαι τα παιδικά: Χάιντι, τον Φρου Φρου.
Από σειρές μεγάλων;
Από σειρές μεγάλων βλέπαμε πάρα πολύ Ντάλας και Δυναστεία, πάρα πολύ Δυναστεία. Τώρα που το σκέφτομαι, πόσο άσχημο ήταν που τις βάζανε αυτές τις Κρίσταλ και την Αλέξις να χτυπιούνται, να χαστουκίζονται και να πέφτουν κάτω. Το θυμάσαι;
Αν το θυμάμαι; Εδώ παίζαμε τις σκηνές αυτές με τις φίλες μου. Άσε που αυτές οι σκηνές θεωρούνται cult σήμερα κι όλο αυτές προβάλλουν.
Nομίζω με αυτές γελούσαν.
Είχαν κασκαντέρ με περούκες για τις σκηνές του ξύλου.
Ναι ε; και μετά από κωμωδίες έβλεπα τα Χρυσά Κορίτσια, τον Άλφ τον εξωγήινο. Δεν ξέρω αν τον θυμάσαι.
Φυσικά τόνε θυμάμαι αλλά ναι με τα Χρυσά Κορίτσια είχα και ’γω φάει ένα κόλλημα και όποτε δω σκηνές ακόμα γελάω.
Καλά τα Χρυσά Κορίτσια, τα βλέπω και τώρα, τα βάζω στο YouTube δηλαδή.
Η ερώτησή μου ήταν προβοκατόρικη για την ΕΡΤ, διότι θέλω πολύ να γράψεις κάτι για την ΕΡΤ. Καταλαβαίνεις πως το εννοώ, για να μείνει μια δουλειά σου σε αυτό το αρχείο της.
Ααα.
Το νιώθεις και εσύ ότι η ΕΡΤ λειτουργεί σαν αρχείο του κράτους μας λίγο;
Δεν ξέρω, αλλά τώρα που το λες ναι, αν σκεφτείς το τι έχει εκεί. Mέχρι και Φρουτοπία νομίζω μπορεί να βρει κανείς στο ERTflix.
Σωστά νομίζεις υπάρχει η Φρουτοπία. Γι’ αυτό θέλω και ένα έργο με το δικό σου όνομα κάποια στιγμή να προστεθεί εκεί, γιατί είναι αυτή η παρακαταθήκη αρχείο.
Να το δω, να το σκεφτώ.
Σκέψου κάτι καλό, έξυπνο, ξέρεις εσύ.
Γενικά προσπαθώ να καταλάβω κι εγώ τι στο καλό πορεία κάνω, γιατί πάω πέρα δώθε. Σταματάω, ξεκινάω, πιάνω κάτι άλλο. Καθόμουν κι έβλεπα τώρα το τι έχω να κάνω αυτή την εβδομάδα κι έχουμε τον ημιτελικό και τον τελικό στο Voice. Ξεκίνησα σήμερα γυρίσματα για την εκπομπή που θα κάνουμε με τη Γεωργία Καλτσή, που είναι μια πολύ συμπεριληπτική εκπομπή για τα ανάπηρα άτομα. Παίρνουμε συνέντευξη από διάφορα ανάπηρα άτομα από πολλούς χώρους. Δηλαδή είναι τόσα πολλά τα διαφορετικά πράγματα που κάνω. Νομίζω όμως ότι απλώς θέλω να είμαι ευτυχισμένος και να κάνω πράγματα, στα οποία να είμαι χαρούμενος, να περνάω καλά.
Σκεφτόμουν να σε ρωτήσω αν φοβάσαι το ΑΙ. Αλήθεια το έχεις χρησιμοποιήσει καθόλου;
Όχι, δεν το φοβάμαι, ούτε το έχω χρησιμοποιήσει.
Κι εκεί πάνω στη σκέψη μου λέω πω, τι γαμάτο που θα ήταν αν ο Καπουτζίδης έγραφε ένα σήριαλ που να ‘ναι ΑΙ αλλά να ‘ναι το πρώτο ρομπότ οικιακό. Να σε βλέπω σε διάφορα σπίτια και να είσαι το ρομπότ, το ΑΙ σε σίριαλ καταλαβαίνεις.
Νομίζω το ΑΙ θα μας καταργήσει κάποτε.
Αυτό, γράψε ένα τέτοιο έργο που να μας καταργεί.
Δεν με πειράζει να με καταργήσει να σου πω την αλήθεια δηλαδή, είμαι πολύ ικανοποιημένος από αυτά που έχω γράψει ως τώρα ας καταργηθώ, χτύπα ξύλο. (Γελώντας) Ας με βγάλει στη σύνταξη να το πω αλλιώς.
Πλάκα πλάκα, δεν είσαι πολύ νέος για να έχεις κάνει τόσο μεγάλες επιτυχίες;
Δεν είμαι πολύ νέος, μεγάλος είμαι, είμαι ήδη 52. Εντάξει, είχα τη χαρά να ζήσω μια εμπειρία όπως αυτή του Παρά πέντε, που είναι κάτι πάρα πολύ μεγάλο.
Επιβίωσες από αυτό, δεν ξιπάστηκες, φαίνεται ότι είσαι ένας άνθρωπος πολύ γειωμένος.
Νομίζω το να μην ξιπαστείς ήταν το πιο εύκολο να σου πω την αλήθεια. Χαίρομαι που το βλέπω 20 χρόνια μετά να είναι ακόμα τόσο relevant και τόσο αγαπητό. Και δείχνει κιόλας λίγο ότι τελικά ο τρόπος με τον οποίο γράφω ή το χιούμορ μου εν πάση περιπτώσει, ακόμα δεν ξεπεράστηκε. Φαντάζομαι θα γίνει κάποτε αλλά μπράβο μου δηλαδή που κάτι που έγραψα το 2003 οι Σάββατογεννημένες, το 2005 το Παρά πέντε, πόσο ακόμα κρατάνε.
Απ’ ότι κατάλαβα, δεν είσαι από τους τύπους που γράφεις μια και όξω, το βασανίζεις.
Ναι βέβαια. Στην Καρυάτιδα! πέρασα πάρα πολύ ωραία, γιατί και δεν ήταν πιεστική με προθεσμία. Είχα και εγώ μια φόρα αλλά και όταν σταματούσα τη φόρα μου μπορεί να σταματούσα μια εβδομάδα να σκεφτόμουν τι είναι αυτό που θέλω να γράψω, να χτιζόταν στο μυαλό μου και να το ξανάπιανα κι έτσι κράτησε μια μεγάλη περίοδο συγγραφής. Έτσι μου αρέσει να γράφω. Δεν μου αρέσουν οι προθεσμίες καθόλου και δεν μπορώ και να τις τηρήσω.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι που λατρεύεις να ακούς στο ριπίτ;
Πολλά και χαζά τραγούδια. Καταρχάς γενικά ακούω στο ριπίτ. Μπορώ να κολλήσω με ένα τραγούδι του 1998 και να παίζει μόνο αυτό στο αυτοκίνητο. Είμαι πάρα πολύ αυτό και μια Eurovision μπορεί να πέσει, να έχω τη Eurovision του 2018 ας πούμε και να παίζει αυτό ένα μήνα χωρίς να ενδιαφέρομαι να το γυρίσω σε ραδιόφωνο να μάθω καμιά είδηση.
Τις τρεις θεατρικές σου παραστάσεις να τις αντιμετωπίσω πάλι σαν τριλογία, όπως αντιμετώπισα τα τρία πρώτα σου τηλεοπτικά;
Για να σκεφτώ.
Έχουν μια ροή θεωρείς; Γιατί εγώ βρίσκω.
Κοίτα, το 42497 ήταν σίγουρα το πιο δύσκολο, το πιο περίεργο.
Για τον θεατή εννοείς;
Για τον θεατή και για μένα στο να το γράψω.
Δεν ήταν πολύ post apocalyptic για να τρομάξω.
Όχι, δύσκολο από την άποψη ότι ναι, μπορεί να θέλετε να γελάσετε αλλά εγώ ήμουν σε μια άλλη φάση και πιστεύω ότι είναι ένα έργο το οποίο θα ξανάρθει μετά από μερικά χρόνια πολύ εύκολα.
Και το πρώτο όμως μπορεί να ξανάρθει άμα του κάνεις λίγες αλλαγές.
Ναι, το πρώτο είναι πιο κωμωδία που ταίριαζε πολύ σε εκείνη την περίοδο. Είχε να κάνει ούτως ή άλλως και με την εξωστρέφεια στην Ελλάδα σε σχέση με το coming out και σε σχέση με το πώς είναι η μητέρα με την κόρη και όλα αυτά. Θέλω να πιστεύω ότι σε μερικά χρόνια δεν θα χρειάζεται να κάνει αυτή τη συζήτηση ένα παιδί με τους γονείς του.
Κι εγώ θέλω να το ελπίζω.
Η οποία στο έργο πάρα πολύ καλά κύλησε αυτή η συζήτηση, δεν το συζητάω. Ήταν μια υπέροχη μαμά η Κατιάνα Μπαλανίκα, αλλά θέλω να πιστεύω ότι αυτό πια δεν θα χρειάζεται τόσο πολύ να εξηγηθεί ή να φωτιστεί. Θα είναι ήδη φωτισμένο στα σπίτια. Η Καρυάτιδα! νομίζω ότι θα την έχουμε για πολλά χρόνια.
Κοίτα, δεν θα πάει και αυτό άλλη μια τριετία όπως τα άλλα;
Μακάρι. Γενικά νομίζω και έρχεται λίγο και σε αυτό που λέμε για την πολιτική ορθότητα και πόσο μας καταπιέζει. Η πολιτική ορθότητα δεν είναι ένα εργαλείο που σε καταπιέζει, είναι ένα εργαλείο το οποίο μπορεί να σε εξελίξει. Αισθάνομαι ότι οι άνθρωποι οι οποίοι διαμαρτύρονται για την πολιτική ορθότητα, που τους έχει καταπιέσει πάρα πολύ, όπως ισχυρίζονται στην κωμωδία, κυρίως έχουν νεύρα, γιατί τα αστεία που κάνανε πριν από 20 χρόνια δεν πιάνουν πια. Αυτό είναι το πρόβλημα.
Εκεί έρχεται ο έξυπνος ο ευέλικτος δημιουργός να καταφέρει να κάνει τη δουλειά σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής.
Όλες οι δουλειές έχουν μια εξέλιξη και θέλουν και ένα διάβασμα και θέλουν και να καλυτερεύει. Και κάποτε ένας γιατρός έβαζε απλώς βεντούζες, τώρα όμως η ιατρική έχει προχωρήσει και πρέπει να μάθει πάρα μα πάρα πάρα πολλές καινούργιες θεραπείες.
Και δεν θα πάθω και τίποτα στη ζωή μου, αν μια λέξη την αντικαταστήσω με άλλη, έχουμε και πλούσιο ελληνικό λεξιλόγιο.
Δεν είναι καν τόσο στη λέξη όσο στη νοοτροπία, με τι θα αποφασίσεις να γελάσεις στη ζωή σου. Γιατί πράγματα με τα οποία γελούσαμε πριν από κάποια χρόνια, έχουμε σταματήσει να γελάμε με αυτά. Δεν μπορείς δηλαδή να με αναγκάσεις να γελάω με πράγματα τα οποία γελούσα κάποτε. Όταν ήμουνα παιδάκι μπορεί να γελούσα με μια τούμπα.
Λέγαμε για τη Δυναστεία πιο πριν που βλέπαμε σε prime time δυο γυναίκες να χτυπιούνται. Εμείς μεγαλώσαμε σε μια συνθήκη που η φάπα, το «μαλάκας», ήτανε στην καθημερινότητα. Υπήρχε μια ασυδοσία ας πούμε και τοξικός λόγος πολύς, σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα.
Ναι, τώρα πια μεγαλώνοντας γελάς με κάποια άλλα πράγματα. Οπότε και εσύ που γράφεις κωμωδία πρέπει να καταλάβεις ότι δεν μπορώ να γελάσω με το αστείο που μου έκανες το 2000. Αν δεν θέλεις να το αλλάξεις, μην το αλλάξεις. Δεν θα σου επιβάλω εγώ να αλλάξεις, αλλά μην έχεις νεύρα επειδή δεν γέλασα. Δεν σου φταίει η πολιτική ορθότητα.
Και τώρα που προσπαθώ στα γρήγορα να κάνω μια έρευνα λογοκρισίας στις σειρές σου δεν χρειάζονται και πολύ κόψιμο σε φράσεις. Σαν να έχεις προσέξει εξαρχής να είναι political correctness.
Σ’ αυτό ακριβώς θέλω να καταλήξω. Πραγματικά δεν θέλει και πολύ κόψιμο, θέλει κόψιμο σε κάποια πραγματάκια, όντως λεξούλες και τέτοια, αλλά στη βάση του ήταν κάτι το οποίο έστεκε.
Μα γι’ αυτό και στέκει στις καρδιές μας ακόμα. Να, ας πούμε μια ερώτηση που θα μπορούσα να σου κάνω κλασική είναι να μου πεις την αγαπημένη σου ατάκα από το Παρά πέντε.
Πολλές… πάρα πολλές.
Δεν θέλω αυτό. Θέλω να μου πεις την αγαπημένη σου ατάκα από σειρά άλλη που θα ήθελες να είχες γράψει εσύ.
Υπάρχει μία την οποία μπορώ να σου πω την «έκλεψα» κιόλας όταν την είδα. Είναι από τα Χρυσά Κορίτσια που λέγαμε. Τα έχει φτιάξει η Μπλαντς με κάποιον ο οποίος είναι πάρα πολύ νεότερος από αυτήν, και λέει στην Ντόροθι «Ξέρεις, εντάξει, δεν είναι μυστικό. Εμ, ξέρεις είμαι 4 χρόνια μεγαλύτερη από τον Μάικ». «Σκύλου χρόνια;», της απαντάει με αυτή την απάθεια που έχει η Ντόροθυ.
Πριν σε αφήσω στην ησυχία σου, να ξεκουραστείς θες να μοιραστείς μαζί μας μια ατάκα από την Καρυάτιδα! που θα γελάσουμε;
Κάτσε να σκεφτώ. Πάρα πολλές. Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί είναι πάρα πολύ αστείο έργο και κατάλαβα σε κάποια φάση ότι έχει πάρα πολλά αστεία και λέω ότι δεν θα μπορούμε και να τα πλασάρουμε. Γιατί δεν γίνεται να πλασάρεις συνέχεια και συνέχεια και συνέχεια και τους είπα ότι μην έχετε το άγχος να το κάνετε. Ας πέσουν και έξι αστεία συνεχόμενα και στο έβδομο εκεί μπορεί να γίνει παύση και θα γελάσει ο άλλος και για όλα τα προηγούμενα. Εκτιμά ο άλλος όταν έχει ένα γρήγορο κι αστείο διάλογο. Κάτσε να σκεφτώ τώρα ποιο να πω. Περίμενε, περίμενε.
Κάποιο που να μην προδίδει το έργο Καρυάτιδα!.
Κάτι που να μην προδίδει δεν έχω. Εκεί που την περιγράφει η Υπουργός Πολιτισμού λέει πάρα πολλά. Καταρχάς ότι είναι τετράδυμα μα αυτές είναι έξι. Δεν έχει κρατήσει καθόλου το ότι είναι 6 και τις λέει συνέχεια 4 και λέει ότι δεν είναι τόσο ωραία όσο η Νίκη της Σαμοθράκης που μπορεί να μην έχει κεφάλι αλλά έχει φτερά, έχει ένταση, ενώ αυτή δεν κάνει τίποτα, απλώς στέκεται, που αυτό το κάνει και μια απλή κολώνα.
Ωραία, εγώ είμαι καλυμμένος.
Δεν της αρέσει τόσο πολύ όσο της αρέσει η Νίκη της Σαμοθράκης. Έχει φάει ένα κόλλημα μαζί της. Δεν ξέρω γιατί, μέσα στο κεφάλι της είχε έναν ανταγωνισμό τις Καρυάτιδες με τη Νίκη της Σαμοθράκης. Μάλλον ήθελε τη Νίκη της Σαμοθράκης και της φέρανε την Καρυάτιδα.
Θα το μάθουμε στην παράσταση.
Πάτησα το STOP στο REC, αποχαιρετιστήκαμε και βγήκα έξω στο λιμάνι του Πειραιά. Κοίταζα τα βαπόρια μα κοντέινερ με Καρυάτιδα! δεν είδα πουθενά, θα παραδoθεί κατευθείαν στο Θέατρο REX – Σκηνή «Ελένη Παπαδάκη» υπέθεσα. Το παράξενο όμως ήταν ότι όσο περπατούσα ανάμεσα στη φασαρία του λιμανιού ένιωθα χαρούμενος σαν μετά τη συζήτησή μας να πήρα απ’ τη θετική ενέργεια του Καπουτζίδη. Είναι φως ο άνθρωπος και σε κοιτά στα μάτια, όταν σου απαντά με μια ειλικρίνεια. Μετά από μια συζήτηση μαζί του μπορεί και να πάθεις «ζενίλα» όπως εγώ. Είναι και εκείνος όπως τα έργα του ψυχοθεραπευτικός τελικά.
Πηγή: elculture.gr – Στέλιος Παρρής
Φωτογραφίες: © Νεφέλη Παπαϊωάννου
