Της Μαρίας Σπανού
Πίσω ακριβώς από το Κέντρο Τέχνης ντε Κίρικο, και δίπλα από το ιστορικό κτήριο του Σπίρερ βρίσκεται το γραφείο -ατελιέ θα το έλεγα εγώ- της Κυρασίας Πρίντζου. Οι περισσότεροι στον Βόλο την ξέρουν από την επαγγελματική της ενασχόληση με τη γραφιστική και γενικά με τις επιδόσεις της σ’ αυτή, από μικρό κορίτσι, αμέσως όταν τέλειωσε τις αντίστοιχες σπουδές της. Με τα γραφιστικά απέκτησε όνομα, κυρίως, χάρη στο ταλέντο της και τη μαστοριά της και όχι, όπως θα περίμενε κανείς από τους επώνυμους γονείς της.
Μια δουλειά που σχετίζεται άμεσα με την επιχειρηματικότητα καθώς επίσης και με τον πολιτισμό, αφού το στίγμα του δίνεται πρωτίστως με τη γραφιστική. Στην Κυρασία πολλοί είναι αυτοί που της εμπιστεύονται το εμπορικό τους σήμα και το διαφημιστικό προφίλ τους και εκείνη με σεβασμό ανταποκρίνεται στην κάθε αναγκαιότητα με δημιουργικά που ξεχωρίζουν και με ματιά που ξέρει να ζυγίσει πού θα εστιάσει, έτσι ώστε το έργο των πελατών της να αναδειχτεί. Άλλοι τόσοι είναι εκείνοι που της εμπιστεύονται τον οραματισμό τους για μια εκδήλωση που μόλις σχεδιάστηκε ή ένα έντυπο που απαιτείται και εκείνη ευφάνταστα «δημιουργεί», γνωρίζοντας σαν από ένστικτο πώς το δημιουργικό της στίγμα της θα είναι εκείνο, που, στη συνέχεια, θα δώσει το εφαλτήριο ώστε η πολιτιστική δράση να πετύχει. Παρόλα αυτά, ουσιαστικά ασκεί, όπως όλοι οι γραφίστες του είδους, μια τέχνη εφήμερη, ενίοτε και ανώνυμη, πλην όμως ουσιαστική, αφού η τέχνη αυτή αναδεικνύει με μαεστρία τους οραματισμούς και τις επιθυμίες άλλων, με αποδέκτες το ευρύ κοινό, το οποίο μετά το γραφιστικό αποτέλεσμα, αναμένεται να αλληλεπιδράσει.
Τη δουλειά της η Κυρασία την αντιμετωπίζει εικαστικά, αποκαλύπτοντας εν μέρει πτυχές του ταλέντου της. Αυτό, που πρόσφατα ξεδίπλωσε σε όλο του το μεγαλείο και μας εντυπωσίασε. Είναι αλήθεια ότι όλοι γνωρίζαμε την ευαισθησία της αυτή. Όλοι κάποτε γίναμε αποδέκτες μιας κάρτας της καλλιτεχνικής που αποτύπωνε μια ζωγραφιά της ή και κάποτε στο ατελιέ της προσέξαμε κάποιους πίνακές της στον τοίχο…αλλά σ’ αυτό το εύρος που, πριν από κάποιες μέρες, καμαρώσαμε στο ντε Κίρικο, με οργάνωση της «Μαγνήτων Κιβωτού», δεν μπορούσαμε να φανταστούμε. Ένα σύνολο εικαστικό, έναν αξιοσέβαστο αριθμό έργων της, που επί χρόνια αθόρυβα ετοίμαζε και ήρθε η ώρα να μας κάνει κοινωνούς. Δουλειά που την τοποθετεί ισότιμα και χωρίς αστερίσκους στην τοπική εικαστική κοινότητα. Απέδειξε ότι είναι αληθινή ζωγράφος. Η ίδια τα έργα της τα χαρακτήρισε ναΐφ. Δεν νομίζω ότι έχει τόσο σημασία η κατάταξή τους. Αυτό που ενδιαφέρει είναι ο ιδιαίτερος εικονογραφικός της χαρακτήρας, η ευαισθησία της γύρω από τις μνήμες της και την παράδοση που κουβαλά και γενικά η εντύπωση που προκάλεσε σε όλους, όσοι πλημμύρισαν τις μέρες της έκθεσης τον εκθεσιακό χώρο, χαρίζοντάς τους τη μέθεξη των εκφραστικών συνθέσεών της, των χρωμάτων και των συναισθημάτων, που αβίαστα αντανακλούσαν και γέμισαν τις καρδιές μας. Επίσης, τα έργα της συνθέτουν ιστορίες. Λένε ιστορίες και μάλιστα ζωντανές και ευφάνταστες. Αρκεί να τα «δεις» και να τις «ακούσεις». Και δεν απευθύνονται μόνο σε παιδιά. Απευθύνονται σε όλους μας. Με ένα τρόπο ευφρόσυνο.
