Του Ηλία Ξηρακιά*
Η κατάρρευση ενός τμήματος του νέου δρόμου, που συνδέει το Ρακοπόταμο Λάρισας με το Καμάρι Κεραμδίου Μαγνησίας, έφερε στην επιφάνεια ανάγλυφα την κακοδαιμονία στην αξιολόγηση αναγκών, τον προγραμματισμό, τη μελέτη και την κατασκευή των δημοσίων υποδομών και στην Περιφέρεια Θεσσαλίας.
Ο δρόμος αυτός “ήταν πάγιο αίτημα των κατοίκων της Μαγνησίας και της Λάρισας”, δήλωσε, ο τέως Περιφερειάρχης για να δικαιολογήσει τη χρηματοδότηση ενός τυφλού τμήματος οδικού δικτύου η κατασκευή του οποίου καρκινοβατεί τα τελευταία χρόνια.
Σε παλιότερο άρθρο μου σημείωνα ότι η ένταξη του έργου αυτού στο πρόγραμμα χρηματοδότησης της Περιφέρειας θα πρέπει να διδάσκεται ως αντιπαράδειγμα μη ορθολογικού προγραμματισμού και αποδοτικής αξιοποίησης των χρημάτων του δημοσίου.
Λέγεται ότι τη 10ετία του ‘50 μέσα, σε μια εποχή έντονου ψυχροπολεμικού κλίματος, ο παραλιακός Πλαταμώνα – Πλατανιά φαίνεται ότι ήταν ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο κατασκευής αυτοκινητοδρόμου πλάτους 45 μ που θα εξυπηρετούσε και ανάγκες διάδρομου προσγείωσης αεροπλάνων του ΝΑΤΟ.
Από τότε «κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι», η τεχνολογία εξελίχθηκε, οι σχεδιασμοί άλλαξαν, δασικοί και αγροτικοί δρόμοι διανοίχτηκαν στην περιοχή, για την εξυπηρέτηση τοπικών αναγκών. Το επαρχιακό δίκτυο, από τη πλευρά της Λάρισας, “έφτασε” σε Σκλήθρο και Ρακοπόταμο, το δίκτυο της Μαγνησίας συνδέθηκε με το Κεραμίδι, το Βένετο και την Άνω Κερασιά ενώ διανοίχτηκε δασικός δρόμος από Πουρί προς Άνω Κερασιά.
Και βέβαια κύριε τ. Περιφερειάρχη για τους κατοίκους των δύο περιοχών, που σταδιακά αναπτύσσονται τουριστικά, παραμένει το αίτημα μιας οδικής σύνδεσης των παραλιακών οικισμών της Λάρισας με το οδικό δίκτυο του ανατολικού Πηλίου.
Ποια ιεράρχηση όμως μπορεί να έχει η ικανοποίηση ενός τέτοιου αιτήματος όταν είναι σε εκκρεμότητα η παράκαμψη της Αγριάς, των Λεχωνιών και της Αφήσου όπου τους καλοκαιρινούς μήνες η πρόσβαση στο Κεντρικό και Νότιο Πήλιο εξελίσσεται σε μια ανυπόφορη ταλαιπωρία για τους επισκέπτες μας;
Ποια ιεράρχηση μπορεί να έχει σε σχέση με την ελλιπή παράκαμψη του Βόλου και τον επανασχεδιασμό του άξονα Βόλου – Πορταριάς για βελτίωση της πρόσβασης σε χιονοδρομικό και Ανατολικό Πήλιο;
Ποια ιεράρχηση μπορεί να έχει σε σχέση με το “σύγχρονο γεφύρι της Άρτας” που είναι η παράκαμψη της Ζαγοράς.
Το δεύτερο στοιχείο που αναδεικνύεται από την κατάρρευση αυτή είναι ο έλεγχος της αρτιότητας των μελετών και κυρίως η έντεχνη κατασκευή ενός έργου. Η Περιφέρεια πρέπει να επανεξετάσει τις διαδικασίες παραγωγής των δημοσίων έργων της και να αναδείξει σε βασικό στοιχείο την παρακολούθηση της ποιότητας, που συνδέεται άμεσα με τη διάρκειά ζωής και το κόστος συντήρησης ενός έργου και βέβαια τη σωστή αξιοποίηση των χρημάτων του δημοσίου. Δεν μπορεί να επαφίεται μόνο στο χαλαρό σύστημα επίβλεψης και τον “πατριωτισμό” των εργολάβων ή των επιβλεπόντων. Τα παραδείγματα κακοτεχνιών και σπατάλης των πόρων του δημοσίου δεν είναι σπάνιο φαινόμενο στο δημόσιο βίο μας. Το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών είναι κορυφαία παράδειγμα κακοδιοίκησης των δημοσίων έργων.
Η περιφέρεια είναι ένας μεγάλος οργανισμός που πρέπει να καταξιωθεί στη συνείδηση των πολιτών ότι προγραμματίζει σχεδιάζει και υλοποιεί τα έργα του με τον καλύτερο και αποδοτικότερο δυνατό τρόπο.
*Ο Ηλίας Ξηρακιάς είναι Πολιτικός Μηχανικός, τ. Αντινομάρχης Μαγνησίας
