Η «Κίτρινη Αποθήκη» είναι ένα εμβληματικό κτήριο της πόλης, στους χώρους του οποίου στη διάρκεια της κατοχής φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν εκατοντάδες Έλληνες πατριώτες. Κατασκευασμένη τη δεκαετία του 1930 ως καπναποθήκη, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορικής και βιομηχανικής κληρονομιάς του Βόλου και έχει χαρακτηρισθεί ως διατηρητέο μνημείο από το Υπουργείο Πολιτισμού.
Ο Σύλλογος Ιστορίας και Μνήμης της Εθνικής Αντίστασης που έχει διοργανώσει σπουδαίες εκδηλώσεις στον Βόλο ζήτησε συνάντηση με την Αντιπεριφερειάρχη κα Άννα Μαρία Παπαδημητρίου, για το ζήτημα της Κίτρινης Αποθήκης καθώς το μνημείο που ανήκει στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας καταρρέει. Εδώ και κάποια χρόνια έχει εγκαταλειφθεί μετά την χρεωκοπία του εργολάβου που ανέλαβε την αποκατάσταση σε ένα κτίριο όπου εκατοντάδες πατριώτες φυλακίστηκαν εκεί, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς και τους ντόπιους συνεργάτες τους, τα γνωστά δωσίλογα ΕΑΣΑΔ. Αποθήκη μελλοθανάτων ήταν η Κίτρινη Αποθήκη εκείνα τα πέτρινα χρόνια της Κατοχής αλλά και του εμφυλίου πολέμου.
Με 64,51% που έδωσε έκπτωση ο εργολάβος για να αναλάβει το έργο της ιστορικής Κίτρινης Αποθήκης, η εταιρεία ΑΡΧΙΤΕΧ ΑΤΕ, ήταν αδύνατον να το ολοκληρώσει και οι αμφιβολίες εκφράστηκαν από την πρώτη στιγμή. Η εταιρεία ολοκλήρωσε μόλις το 30% του έργου.
Αίτημα των τοπικών αρχών για δεκαετίες ήταν να διασωθεί το κτήριο και μαζί με αυτό η ιστορική μνήμη. Μετά από πιέσεις του Δήμου Βόλου το κτήριο κηρύχτηκε ιστορικό και διατηρητέο το 1993 (απόφαση ΔΙΛΑΠ/Γ/2500/62661/18-11-93, ΦΕΚ 916/ΤΒ/21-12-93), χωρίς ωστόσο να υπάρχει καμία μέριμνα για τη μελλοντική χρήση του. Υπήρχε μόνο δέσμευση-πρόταση από τον Δήμο Βόλου να δημιουργηθεί χώρος μνήμης.
Το 2017 επιτέλους υπογράφτηκε απόφαση από την τότε κυβέρνηση (Απόφαση του αναπληρωτή υπουργού Οικονομίας και Ανάπτυξης κ.Αλέξη Χαρίτση) για χρηματοδότηση προς την περιφέρεια Θεσσαλίας, προκειμένου να αποκαταστήσει το κτήριο και να το παραδώσει στο Πανεπιστήμιο το οποίο σχεδίαζε να εγκαταστήσει εκεί συγκεκριμένη δράση του. Η Απόφαση σημείωνε ότι το έργο εντάσσεται στο εθνικό σκέλος του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) «Αποκατάσταση του κτηρίου της Κίτρινης Αποθήκης για την εγκατάσταση και ανάπτυξη της Technopolis Ιάσων: Innovation Hot Spot Επιχειρηματικής Καινοτομίας, Τεχνολογίας και Διεπιστημονικής Έρευνας», με συνολικό προϋπολογισμό 10 εκατομμύρια ευρώ. Η απόφαση μεριμνούσε και για δημιουργία χώρου μνήμης, όπως προέβλεπε η παλιά απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού μετά από πρόταση του Δήμου Βόλου. Ο ΣΙΜΕΑ προσφέρθηκε από τότε να βοηθήσει στη λειτουργία του με θετική ανταπόκριση από την τότε πρυτανική αρχή.
Το 2018 προκηρύχθηκε διαγωνισμός και το 2019 εγκαταστάθηκε ο εργολάβος που έδωσε την καλύτερη προσφορά. Όμως γρήγορα άρχισε ο νέος γολγοθάς του ιστορικού κτηρίου ο οποίος έχει σαν κύρια αιτία την κακοδαιμονία των δημόσιων έργων. Μεγάλες εκπτώσεις από τους εργολάβους που στη συνέχεια αδυνατούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις.
Έτσι ήταν επόμενο ο εργολάβος να μην είναι σε θέση να συνεχίσει απρόσκοπτα τις εργασίες. Πληρώθηκε για τις μέχρι τότε εργασίες που είχε κάνει και το έργο και απεντάχθηκε από το πρόγραμμα. Σύμφωνα με τον ΣΙΜΕΑ αν και από το αρχικό ποσό των δέκα εκατομμυρίων απέμειναν άλλα επτά, εν τούτοις η τότε διοίκηση της περιφέρειας δεν φρόντισε να κινήσει τις διαδικασίες για νέα εργολαβία και τα χρήματα διατέθηκαν σε άλλες ανάγκες, όπως γνωστοποιήθηκε στον Σύλλογο από υπηρεσιακούς παράγοντες. Το ανησυχητικό της υπόθεσης είναι ότι, όπως πληροφόρησε τον Σύλλογο η κα Άννα Μαρία Παπαδημητρίου, η νέα πρυτανική αρχή δεν έχει απαντήσει αν ενδιαφέρεται ακόμα για το κτήριο.
Μετά από την ενημέρωση της Αντιπεριφερειάρχη, ο Σύλλογος σκοπέυει στο επόμενο διάστημα, να επιδιώξει συνάντηση με τις πρυτανικές αρχές προκειμένου να ενημερωθεί και από αυτή την πλευρά για την σοβαρή αυτή υπόθεση.
Βαθιά και διαχρονική πίστη είναι ότι το κτήριο πρέπει να σωθεί και να αξιοποιηθεί. Μαζί με την αξιοποίησή του για νέες ανάγκες, είναι αναγκαίο να δημιουργηθεί και χώρος μνήμης –μουσείο, όπως αρμόζει σε κοινωνίες που σέβονται την ιστορία τους.
Η παρουσία της Κίτρινης Αποθήκης, όπως είναι κατανοητό, στοιχειώνει τους ανθρώπους αυτής της πόλης, ακόμα και έπειτα από δεκαετίες και ο Πρύτανης πρέπει να αντιληφθεί το βάρος της ευθύνης του.
