Γράφει η Μαρία Σπανού
Τα πλοία του Γιάννη Αδαμάκη που είχαν «δέσει» στον Βόλο για ένα μήνα σήκωσαν σήμερα άγκυρα, δεν ξέρω για ποια, τώρα, λιμάνια.
Αναφέρομαι στην έκθεση που οργάνωσε ο Χώρος Τέχνης «δ» (12.4.-10.5.2025), εγκαινιάζοντας ουσιαστικά την εαρινή περίοδο με αυτή τη σπουδαία συγκομιδή των έργων του πολύ γνωστού, σπουδαίου εικαστικού, Γ. Αδαμάκη. Μια έκθεση με τον τίτλο «Παλινώριο», που σημαίνει «διόπτρα», ένα πολύτιμο ναυτικό όργανο για την ακτοπλοΐα, που ενίοτε χρησιμοποιείται και για να προσδιορίσει τυχόν σφάλμα της πυξίδας για την αποφυγή συγκρούσεων στη θάλασσα. Με γνώμονα το παλινώριο λοιπόν, ο ζωγράφος σαν τον έμπειρο ναυτικό σχεδιάζει πορεία, αναζητά σκοπό, αλλάζει προσανατολισμό. Μέσα στο λαβύρινθο του ανοικτού ορίζοντα, διορθώνει. Ψάχνει, φοβάται, καρτερεί, περιμένει. Ελπίζει. Νιώθει μικρός. Ο κύριος άξονας της περιπλάνησής του είναι πάντα ο ορίζοντας.
Ο ίδιος ο δημιουργός γι’ αυτή του την έκθεση στον Βόλο σημείωσε: «είναι ένα σύνολο έργων ζωγραφικής που έγιναν τα τελευταία δύο χρόνια και τα οποία έχουν σαν κοινό χαρακτηριστικό τον ορίζοντα, όπως διαφαίνεται σε κάθε ένα από αυτά».
Ο ορίζοντας λοιπόν: αυτός προσδιόρισε τους πλόες των πλοίων του, με έργα που έδωσε σε διάφορες στιγμές της μέρας ή της νύχτας, αντίστοιχα με τα συναισθήματά του. Άλλωστε, παιδί ναυτικών ο ίδιος κατέθεσε σ’ αυτή του την ενότητα τις ευαισθησίες του και τα βιώματά του: αναμνήσεις γεμάτες θάλασσα. Εικόνες από λιμάνια γεμάτες συγκίνηση, αναζητώντας πάντα ένα προορισμό, ανάλογα πάντα με τη ρότα του πλοίου, που ο ίδιος κτίζει με τη ζωγραφική του.
«Χτίζω τα καράβια μου με παλιά μα και νέα υλικά.
Οργανώνω ασκήσεις επί χάρτου. Πότε περιγράφω και πότε υπαινίσσομαι.
Προσβλέπω στις εικόνες που πέρασαν από μπροστά μου να μου ανοίξουν την καρδιά τους.
Να μου δείξουν το δρόμο…». Έγραψε κάπου ο Γιάννης Αδαμάκης.
Στην πασχαλινή αυτή έκθεση στον Χώρο Τέχνης «δ», ο ζωγράφος ουσιαστικά προσκάλεσε, όσους είδαν τα καράβια του να φύγουν μαζί τους και να παρασυρθούν στην περιήγηση που πρόσφεραν οι δυνατές τους εικόνες. Γεμάτες από το ευεργετικό μπλε της θάλασσας, με πρόκληση για χίλια δυο νοητικά ταξίδια.
Είχα την ευκαιρία να δω μια αντίστοιχη έκθεσή του στο Ιστορικό Ναυτικό Μουσείο της Ύδρας, το 2018. Μαζί με φίλους στο πλαίσιο εκδρομής του Λυκείου των Ελληνίδων Βόλου. Λίγα χρόνια μετά, τον ξαναείδαμε, στο νεοσύστατο «Μουσείο Νεότερου Ελληνικού Πολιτισμού», της ονομαζόμενης «Αυλής των Θαυμάτων», στο Μοναστηράκι.
Τότε, στον εκθεσιακό χώρο του Μουσείου, απολαύσαμε και πάλι τα ζωγραφικά έργα του Γιάννη Αδαμάκη μαζί με τα ποιήματα του Μιχάλη Γκανά, που συνδιαλέγονταν με τα «Αντίδωρα του ´21» , όπως είχε τιτλοφορηθεί η επετειακή έκθεση του 2021. Στόχος εκείνης της ωραίας εκείνης έκθεσης, ήταν η προσέγγιση των ιδεών του Αγώνα του ’21, με τον τρόπο που εμείς τον βιώνουμε, ως βασικό στοιχείο μνήμης, ταυτότητας, αντίληψης και εικόνας. Σε μια πολύ ταιριαστή σύζευξη η τέχνη της ζωγραφικής με την ποίηση. Όπως και στην τωρινή έκθεση του Βόλου, όπου η ζωγραφική του Γιάννη Αδαμάκη συνιστούσε, κατά την γνώμη μου, σιωπηλή ποίηση.
