Στον δυτικό κόσμο η βία στα σχολεία αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα της εκπαίδευσης, της
ψυχικής υγείας και της κοινωνίας γενικότερα και δεν υπάρχει περίπτωση να ακούσεις από κανέναν εμπλεκόμενο, να κάνει μπαλάκι τις ευθύνες και να μιλάει για βια που τη διαχωρίζει η πόρτα του σχολείου από τον έξω κόσμο. Τις τελευταίες δύο εβδομάδες η κοινωνία στη Μαγνησία συγκλονίστηκε από δυο άγριες, σκληρές περιπτώσεις ενδοσχολικής βίας, στον Αλμυρό και στην Αργαλαστή και αυτό που έγινε απόλυτα κατανοητό ήταν πως η σχολική κοινότητα ήταν απούσα.
Στην περίπτωση της Αργαλαστής, ένα κορίτσι απομονώθηκε δεχόμενο κάθε μέρα βία σωματική και λεκτική, χωρίς δίπλα του να υπάρχει ψυχολόγος και σύλλογος καθηγητών. “Οταν καλούσαν τον ψυχολόγο, πήγαινε στο σχολείο και είχε εποπτεία της κατάστασης” ακούσαμε σήμερα από τον διευθυντή της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης κ. Σαβελίδη. Οι εξελίξεις και στις δύο περιπτώσεις αποδεικνύουν πως καμία εποπτεία καμίας κατάστασης δεν υπήρχε. Το ίδιο συνέβη και για ένα αγόρι στον Αλμυρό.
Τα «οικοσυστήματα» των σχολείων δεν είχαν αλληλεπιδραστικές σχέσεις για να προστατέψουν το θύματα, χωρίς να ξεχνάμε πως πρόκειται για περιπτώσεις που εξελίσσονται τα δύο τελευταία χρόνια και δεν προέκυψαν χθες.
Μέχρι σήμερα η σχολική κοινότητα δεν έχει αποφασίσει πώς θα προστατέψει τα παιδιά θύματα και πως θα αντιμετωπίσει τους θύτες. Όλα δείχνουν ότι θύτες και θύματα θα εξακολουθούν να συμβιώνουν σαν “καλοί φίλοι” στο ίδιο περιβάλλον, γιατί αυτό βολεύει και δεν ξεβολεύει κανέναν. Με ποιες προϋποθέσεις θα συμβεί; Άγνωστο. Προφανώς θα συμβιώσουν κάτω από το ίδιο δυσλειτουργικό καθεστώς, γιατί δυστυχώς τίποτα δεν αλλάζει με ευχές για … αγάπη μόνο. Ακούγοντας σήμερα στο Ράδιο Ενα τον διευθυντή της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης κ. Σαβελίδη κατανοήσαμε πως στην περίπτωση του Αλμυρού τα παιδάκια θα συνεχίσουν… σαν καλοί φίλοι και στην Αργαλαστή το κοριτσάκι θα κάνει λίγη υπομονή. Κουτσά -στραβά θα τελειώσει η χρονιά και από Σεπτέμβρη θα αλλάξει σχολείο, γιατί θα πάει στο Λύκειο. Για τα παιδιά θύτες, που αποτελούν επίσης ομάδα υψηλού κινδύνου, μιας και η άσκηση βίας πρόκειται για σοβαρό ψυχολογικό σύμπτωμα, είναι άγνωστο ποια μέριμνα θα ληφθεί για να βοηθηθούν. Τα σχολεία δεν είχαν κανένα “εφόδιο” ή ενδιαφέρον για να προλάβουν εν τη γενέσει τους την εκδήλωση των συμπτωμάτων των βίαιων συμπεριφορών τους. Σήμερα καλούνται να αντιμετωπίσουν την παραβατικότητά τους, μόνο και μόνο γιατί τα “μυστικά” έλαβαν δημοσιότητα. Η διαφορά λοιπόν σήμερα σε σχέση με τα δύο τελευταία χρόνια, που το πρόβλημα κρυβόταν κάτω από το χαλί, είναι πως τα σχολεία βρίσκονται στο επίκεντρο της δημοσιότητας. Τα δύο παιδιά και οι γονείς τους, στην δημοσιότητα βρήκαν “καταφύγιο”. Και αυτό είναι φαινόμενο εντελώς “άρρωστο”.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ
