Του Πάνου Σκοτινιώτη
Δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψει κανείς το μέγεθος της τραγωδίας. Και μπορεί η σφοδρότητα της κακοκαιρίας να ήταν πρωτοφανής, είχε όμως εγκαίρως προαναγγελθεί. Συνεπώς, και ζωές θα μπορούσαν να έχουν σωθεί, και το ασύλληπτο μέγεθος των καταστροφών θα μπορούσε να έχει περιοριστεί. Γνώριζαν τον κίνδυνο και τον αγνόησαν. Το πρόβλημα ωστόσο είναι και βαθύτερο. Η κλιματική κρίση δεν θα έπρεπε να αποτελεί το διαρκές άλλοθι, αλλά τη μεγάλη πρόκληση για έργα θωράκισης και ενίσχυσης της ανθεκτικότητας των περιοχών και των συστημάτων και, βεβαίως, για εφαρμογή εναλλακτικών σχεδίων σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Αυτά όμως προϋποθέτουν διοικούντες που όχι μόνο να έχουν τη θέληση, αλλά και τα γνωστικά εφόδια να καταλάβουν πόσο διαφορετικός είναι σήμερα ο κόσμος ‒ και, στην περίπτωση του Βόλου, τι χρειάζεται μια πόλη. Αυτή η κραυγαλέα έλλειψη στην πόλη μας επιχειρείται ξεδιάντροπα να υποκατασταθεί, για πολλοστή φορά, με μια παρωδία βουτηγμένη στο θράσος, στο παραμύθι και στην ασυνειδησία. Οι αυτάρεσκες δηλώσεις και οι προκλητικές δημόσιες περιφορές αποτελούν μνημείο ασέβειας απέναντι στο δράμα που ζει η τοπική μας κοινωνία.
