Γράφει ο Γιώργος Ινεπολόγλου
Όταν διαβάζεις στις εφημερίδες τις μαρτυρίες των γονιών των θυμάτων για τα Τέμπη, σου δημιουργείται μία εμετική διάθεση για τους πολιτικούς που μας κυβερνούν και μία φοβία για να υπάρχεις μέσα σε τέτοιο κράτος αδιαφορίας για τον πόνο του άλλου και παραποίησης των γεγονότων που συνέβησαν. Τι εμπιστοσύνη σου δημιουργεί η δικαστική εξουσία όταν καλύπτονται οι υπεύθυνοι και αλλοιώνονται τα πειστήρια για την ενοχή τους; Σε ποια χώρα τα θύματα παλεύουν όχι για να τιμωρήσουν κάποιον αλλά για την απονομή της δικαιοσύνης ; Πόσο άλλο στα πλαίσια της δημοκρατίας μπορείς να φωνάξεις για την αυτονόητη δικαίωση των θυμάτων;
Κ Φλέσσα μου, είμαστε όλοι μαζί μία εταιρία δολοφόνων; Εμάς γιατί μας βάζετε μέσα στο παιχνίδι σας; Μήπως σκουλήκια πολιτικοί έρπουν, μέσα στον βούρκο τους, για να μη χάσουν την εξουσία που τους προσφέρει την κάλυψη των εγκλημάτων τους;
Τι εξυπηρετεί ένας πολιτικός όταν μία εβδομάδα πριν το δυστύχημα εμφανίζεται να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι όλα βαίνουν καλώς στην εταιρεία δολοφόνων που μπλέξαμε; Και τι κοπρο-λαός τελικά είμαστε όταν δίνεις στους δολοφόνους το δικαίωμα να επανεκλέγονται για να δικάσουν τους εαυτούς τους; Σε αυτό το σημείο ταιριάζουν απόλυτα οι νουθεσίες ενός εμπόρου όπλων στον Έλληνα ξεπεσμένο πολιτικό της κυβέρνησης Δεληγιάννη από το μυστήριο μιας γυναίκας του Μπερνάρ Λεντερίκ.
«Ο λαός δεν έχει μνήμη. Είναι μία πουτάνα δίχως μυαλό. Ο εραστής της μπορεί να την απατήσει χίλιες φορές αυτή όμως θα του γυρίζει πάντα αρκεί να της μιλήσει στην ψυχή με γλυκόλογα»
Οι συγγενείς όμως των θυμάτων δεν έχουν άλλα εσώψυχα να βγάλουν. Τα νωπά δάκρυά τους, στέρεψαν από τους γυμνοσάλιαγκες της πολιτικής πάνω στην πολύπαθη Ελλάδα.
Και καλά οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών αγωνίζονται για την δικαίωση. Ποιος θα αγωνιστεί για να δικαιωθούν οι εκατοντάδες πνιγμένοι στο ναυάγιο της Πύλου; Μήπως αυτοί ήταν παιδιά ενός κατώτερου θεού; Και φυσικά ο κατάλογος δεν τελειώνει εδώ.
Η κωμικοτραγική φιγούρα του κ. Καλλιάνου φέρνει στο προσκήνιο την λανθασμένη συμπεριφορά προσέγγισης των πολιτών στα πολιτικά κόμματα. Να ψηφίζεις νόμους που θα δολοφονήσουν τα προσφιλή σου πρόσωπα και να μην έχεις δύναμη να διεκδικήσεις το δίκιο σου. Είναι η σύγχρονη τραγωδία του κάθε πολίτη που δεν μπορεί να ξεφύγει από την μέγγενη μιας εταιρίας δολοφόνων.
