Στα τέλη του 19ου αιώνα ζούσε στην Αθήνα μια νεαρή κοπέλα διαφορετική απ όλες τις άλλες. Ήταν όμορφη, πλούσια και ασυνήθιστη κοπέλα. Η Σοφία Λασκαρίδου ήταν άλλο φρούτο….
Ο πατέρας της είχε γεννηθεί στο Λονδίνο και η μητέρα της στο Παρίσι.
Αυτό ήταν για αρχή , που την έκανε να μεγαλώσει με ελεύθερες και μοντέρνες ιδέες. Ήταν φτιαγμένη από ένα σκληρό μέταλλο και δεν μασούσε μπροστά σε τίποτα.
………………………………………..
είχε πάθος με τη ζωγραφική και αυτό μαζί με τον τσαμπουκά της, την οδήγησαν στο παλάτι μπροστά στον βασιλιά Γεώργιο Α’,
που του ζήτησε η σχολή καλών τεχνών της Αθήνας να δέχεται και γυναίκες
………………………………………..
ο βασιλιάς τα έχασε και υπέγραψε το σχετικό διάταγμα και έτσι η Σοφία Λασκαρίδου,
ήταν η πρώτη Ελληνίδα που μπήκε στην σχολή καλών τεχνών.
………………………………………..
με ένα πιστόλι στο ζωνάρι τριγυρνούσε με το άλογο της στις ερημιές της Αθήνας και ζωγράφιζε
………………………………………..
αποφοίτησε και πήρε υποτροφία για Μόναχο και Παρίσι.
………………………………………..
λένε ότι
για αυτήν έγραψε ο Γρηγόριος Ξενόπουλος τη μυθική “Στέλλα Βιολάντη”
………………………………………..
δεν ήταν απ τις γυναίκες που ερωτεύονται ούτε απ αυτές που κολλάνε σε συμβατικές σχέσεις.
………………………………………..
αυτή η γυναίκα είχε ποζάρει γυμνή για τον Πολ Σεζάν και για τους άλλους ζωγράφους του Παρισιού της εποχής
………………………………………..
γράφει ο Φρέντυ Γερμανός που της είχε πάρει συνέντευξη στα 1963:
«ήταν μια σπάνια ηδονή να κουβεντιάζεις με αυτή την ανάπηρη γρια που σε έκανε να ξεχνάς τα δεκανίκια της έτσι τολμηρά όπως μιλούσε πάντα για τη ζωή και τον έρωτα»
………………………………………..
τωρα,
Ο διανοούμενος Περικλής Γιαννόπουλος καταγόταν από αρχοντική γενιά.
………………………………………..
ήταν ποιητής, μεταφραστής, δοκιμιογράφος και συγγραφέας,
όμως αυτό που τον χαρακτήριζε κυρίως ήταν το πάθος και η αγάπη του για την Ελλάδα και κάθε τι ελληνικό.
………………………………………..
οι ελληνοκεντρικές του ιδέες του, τον έκαναν έναν απ τους πιο προοδευτικούς νέους της εποχής
και αυτές οι ιδέες ήταν που τον έκαναν και αχώριστο φίλο με τον Ίωνα Δραγούμη
………………………………………..
αυτοί οι δυο όμορφοι νέοι λοιπόν το έφερε η τύχη να συναντηθούν και ο έρωτας υπήρξε κεραυνοβόλος
………………………………………..
βέβαια, όπως πίστευε ο Περικλής Γιαννόπουλος,
αυτή,
ποτέ δεν τον αγάπησε όσο εκείνος θα ήθελε
και ίσως να είναι αλήθεια
αλλά αν μπορούσε να δει την εξέλιξη της ιστορίας σίγουρα θα άλλαζε γνώμη
………………………………………..
ερωτεύτηκαν και έκαναν μεγάλους περιπάτους στην Αττική γη.
………………………………………..
γύριζαν στην Ακρόπολη, τη λατρεία του Γιαννόπουλου,
και από εκεί πάνω,
αυτός την έκανε να δει με τα δικά του μάτια την Αθήνα.
………………………………………..
ομως ένα πρωινό, ξαφνικά, η Σοφία Λασκαρίδου είδε τον Περικλή Γιαννόπουλο να πηγαίνει να τη ζητάει απ τον πατέρα της που όμως τον αποστόμωσε με μια ευγενική αλλά ψυχρή απάντηση:
«Δεν μπορώ να αποχωριστώ ακόμη τη Σοφία, άλλωστε η ίδια έχει αφιερώσει τη ζωή της στην τέχνη»
κόκκαλο ο έρμος ο Περικλής…!!!
………………………………………..
κι αυτή τον αγαπούσε αλλά δε βιαζόταν, έβαζε πάνω απ όλα τη ζωγραφική,
απ την άλλη ο Περικλής φλεγόταν ολόκληρος…!
………………………………………..
οι στεναχώριες άρχισαν να τον πνίγουν:
– Πως μπορείς να βάζεις την ελευθερία πάνω από τον έρωτά μας;
τη ρώτησε μια μέρα
και αυτή απάντησε:
– Το μόνο που θέλω να σκέπτεσαι είναι ότι σ’ αγαπώ όσο δε θα αγαπήσω ποτέ τίποτα άλλο στη ζωή μου.
ένιωθε ότι η αγάπη τους και η ζωή της ήταν τέλεια και δεν ήθελε να αλλάξει τίποτα
………………………………………..
όταν τελείωσε την καλών τεχνών και πήρε την υποτροφία για το εξωτερικό
ο Περικλής της είπε:
– Ξέρω πόση σημασία έχει αυτό το ταξίδι για σένα, δε θα σε σταματήσω…
και αυτή τότε του ζήτησε να πάει μαζί της
τώρα ήταν η σειρά του Περικλή να αρνηθεί.
ίσως γιατί θα πρόδιδε τις ιδέες του αν πήγαινε στο εξωτερικό,
ίσως γιατί αυτή του είχε αρνηθεί το γάμο λίγο πριν,
κανείς δεν ξέρει.
………………………………………..
έτσι η Σοφία Λασκαρίδου έφυγε μόνη για το εξωτερικό και ο Περικλής Γιαννόπουλος διαλύθηκε με αυτή την έλλειψη…
………………………………………..
συνέχισαν να αλληλογραφούν με τα γράμματα του Περικλή να είναι όλο και πιο φλογερά, όλο και πιο απελπισμένα.
………………………………………..
είπε κάποτε σε ένα φίλο του:
«Θέλεις να μάθεις ποιος είναι ο ιδανικός θάνατος;
Να πάρεις ένα κατάλευκο άτι και να το καβαλικεύσεις χωρίς σέλα.
Ύστερα να μπεις στο πέλαγος κρατώντας ένα περίστροφο και όταν δεις ότι το άτι δε μπορεί να προχωρήσει άλλο,
τότε να γείρεις και να πυροβοληθείς στον κρόταφο.
Για το άλογο μην ανησυχείς.
Αφού σε ξεφορτωθεί, θα βγει έξω στη στεριά. Και ο αναβάτης του θα χαθεί στο βάθος της ωραίας μας θάλασσας».
………………………………………..
Ένα πρωινό του Απρίλη του 1910, ο Περικλής, συνάντησε τη μητέρα της τυχαία στο δρόμο.
– Πόσο χαίρομαι που σας βλέπω κυρία Λασκαρίδου,
της είπε.
Τι κάνει λοιπόν η μεγάλη μας καλλιτέχνις;
η μητέρα της Λασκαρίδου που δεν ήξερε οτι οι δυο νεοι αλληλογραφούν
ειπε ψυχρά :
– Η Σοφία έχει προορισμό στη ζωή της την τέχνη,
δεν πρέπει να παντρευτεί.
Οι καθηγητές της είναι ενθουσιασμένοι μαζί της. Έχει μπροστά της μεγάλο μέλλον.
Ο Γιαννόπουλος την κοίταξε για λίγες στιγμές σιωπηλός.
ύστερα είπε:
– Έχετε δίκιο. Η Σοφία πρέπει να αφοσιωθεί στην τέχνη.
………………………………………..
στις 9 Απρίλη στέλνει γραμμα στο Μόναχο:
«Σοφία μου.
Σου στέλνω ένα ύστατο χαίρε από την Αττική γη, που αφήνω για πάντα.
Με άπειρα γλυκύτατα φιλιά. Χαίρε, Σοφία μου».
………………………………………..
η Λασκαρίδου το κατάλαβε και έφυγε σαν τρελή απ το Μόναχο με το πρώτο τρένο για Αθήνα, όμως δεν τον πρόλαβε…
………………………………………..
φτάνοντας στην Αθήνα έμαθε απ το σούσουρο που γινόταν
ότι,
ο Περικλής Γιαννόπουλος καβάλα σε ένα άσπρο άλογο, μπήκε στη θάλασσα του Σκαραμαγκά και φύτεψε μια σφαίρα στον κρόταφό…
………………………………………..
λιποθύμησε.
τη μετέφεραν στο σπίτι της σχεδόν αναίσθητη.
………………………………………..
τις επόμενες μέρες έκαιγε απ πυρετό και παραληρούσε.
………………………………………..
ένα πρωί, τον είδε στον ύπνο της με κάτασπρα μαλλιά,
σηκώθηκε,
ντύθηκε
και με μια φίλη της πήγε στην παραλία του Σκαραμαγκά.
είχαν περάσει 13 μέρες απ την αυτοκτονία και εκείνο το πρωινό η θάλασσα είχε ξεβράσει το πτώμα του στην ακτή
………………………………………..
τον πήραν και τον πήγαν σε ενα κοντινό εκκλησάκι.
εκεί,
η Σοφία με τη φίλη της τον νεκροστόλισαν με λουλούδια…
………………………………………..
μετά από λίγες μέρες η Σοφία έκανε απόπειρα αυτοκτονίας αλλά την πρόλαβαν.
………………………………………..
πενήντατοσα χρόνια μετά,
στα 1963,
λίγο πριν πεθάνει δέχτηκε στο σπίτι της
τον Γιάννη Χατζίνη και τον Φρέντυ Γερμανό που γράφει για αυτή τη συνάντηση:
– Ίσως έτσι έπρεπε να γίνουν όλα, ψιθύρισε ύστερα αφήνοντας το κεφάλι της να γείρει πίσω.
– Η μοίρα καμιά φορά, είναι σοφότερη απ’ ότι νομίζουμε.
– Τον θυμάμαι πάντα όμορφο.
– Δεν πρόλαβε να γεράσει.
– Άραγε να με θυμάται κι εκείνος όπως ήμουν τότε;
————————————————–
Kείμενο: Iannis Golias | www.fractalart.gr
