Του Κώστα Γαργάλα
Φυσικά και η συναυλία της Εστουδιαντίνας Νέας Ιωνίας, θα πραγματοποιηθεί στην πόλη που την γέννησε.
Στην πόλη που υποδέχθηκε την προσφυγιά και εκείνη με την σειρά της ανταπέδωσε, προσθέτοντας στον ήδη υπάρχοντα κι έναν άλλο ήλιο. Έναν ήλιο πολιτισμού και μια αξιοπρέπεια ενός άλλου κόσμου. Αυτού των αλησμόνητων πατρίδων της Σμύρνης, της Ιωνίας, του Πόντου, της Καππαδοκίας, της Μικράς Ασίας.
Και μπορεί η δημοτική αρχή Μπέου να έβαλε λυτούς και δεμένους για να μην πραγματοποιηθεί η συναυλία-αφιέρωμα, μπορεί να κινητοποίησε τους δικούς της ολίγους “θεούς” και τους ακόμα περισσότερους “δαίμονες” που κατοικοεδρεύουν στον Βόλο αλλά και στην Αθήνα, μα βρήκε μπροστά της έναν άλλο πιο δυνατό από όλους τους δικούς της “κομπάρσους”, Θεό. Αυτόν που προσωποποιείται στην δύναμη του δικαίου, της αποφασιστικότητας για την επικράτηση του, της αξιοπρέπειας και την σωστή, ομαδική και χωρίς τυμπανοκρουσίες προσήλωση στην επίτευξη του σκοπού.
Κι αν κάτι κρατάω από όλη αυτή την υπόθεση είναι πως τελικά τίποτα δεν είναι αδύνατο. Αφού, μετά λόγου γνώσεως, μια ελάχιστη ομάδα ανθρώπων κατάφερε να ανατρέψει τα σχέδια και τις αποφάσεις του πολιτικού και αυτοδιοικητικού απολιθώματος, του σημερινού “ξεπεσμένου άνακτος” της πόλης, τότε μπορεί ο καθείς και η καθεμιά να φανταστεί τί είναι ικανή μια ακόμα μεγαλύτερη ομάδα με ακόμα πιο μεγάλους και δίκαιους στόχους να κάνει στον χώρο της πόλης και της αυτοδιοίκησης. Και δεν χρειάζονται γι’ αυτό χρήματα, μα ψυχή και πάθος για την υπεράσπιση των δικαίων και της λογικής απαιτείται. Κι ένας λόγος πειστικός που μέσα από την σωστή οργάνωση θα γίνει ο λόγος της πλειοψηφίας των ανθρώπων της πόλης απέναντι στα τίποτα που τώρα περιδιαβαίνουν, “κηλιδώνοντας” αυτοδιοικητικά και πολιτισμικά την πόλη.
Κι αν επίσης πάλι κάτι κρατώ είναι εκείνος ο τεράστιος φόβος που έχει προκύψει εδώ και οκτώ χρόνια στην πόλη και που σκέπασε τον ουρανό της, κάνοντας ακόμα κι αυτούς που δεν έπαψαν ποτέ να μιλούν στο παρελθόν, να μείνουν άφωνοι μπροστά στην βαρβαρότητα των ημερών, που εκπορεύεται από τους προσωρινούς ενοίκους της Πλατείας Ρ. Φεραίου. Που όμως κατ’ ιδίαν εξέφραζαν την αμέριστη συμπαράσταση τους και την έντονη αντίθεση έως οργή για την απόφαση Μπέου, να εξορίσει την Εστουδιαντίνα από τον τόπο που την γέννησε.
Υπάρχει όμως και ένα τρίτο μεταξύ των πολλών. Ο θεσμός και ο χώρος του Πανεπιστημίου στην πόλη. Που απέδειξε με την σειρά του και με την εξαιρετική στήριξη ελάχιστων στην αρχή , όλων στην συνέχεια, ανθρώπων του, τί ακριβώς σημαίνει η ύπαρξη του ως χώρος ελεύθερης διακίνησης ιδεών και καταφύγιο του πολιτισμού στους καιρούς της δίωξης του. Και σ’ αυτούς η τιμή κι ας μην χρειάζεται η ονομαστική αναφορά. Εξάλλου από την αφίσα της συναυλίας-αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από την Καταστροφή, πολλά μπορεί κανείς να καταλάβει.
Όλοι λοιπόν στην συναυλία.
Και όλοι μια γροθιά απέναντι στην φίμωση.
Κι έτσι ίσως αποσφραγιστούν και τα στόματα και η αφωνία πάψει να είναι κυρίαρχη έκφραση στην πόλη.
Γιατί αυτή η πόλη πάντα είχε φωνή και πάντα αυτή ιστορικά ήταν γλυκύτατη και δυνατή. Ιδιαίτερα επί των αδίκων.
Με την Εστουδιαντίνα και τον Ανδρέα λοιπόν.
Και την προσφυγιά.
Και την Νέα Ιωνία.
Και τον Βόλο του Πολιτισμού.
