Του Δημήτρη Ευθυμάκη
Η κεντρώα δεξαμενή είναι γεμάτη και έτοιμη να ξαναστηρίξει, αρκεί να δει ένα μεταρρυθμιστικό νεύμα, δίχως παρεξηγήσιμα «ναι μεν αλλά». Είναι η μόνη δεξαμενή που η ροή της καθορίζεται από υγιείς πολιτικούς προβληματισμούς για το μέλλον της χώρας και της κοινωνίας μας.
Η ζωή μας είναι μια ατέλειωτη σειρά από διλήμματα. Το πιο πρόσφατο, που καμπανίζει ακόμα στα αυτιά μας, είναι το «Ιησούν ή Βαραββάν;» του Πόντιου Πιλάτου προς τον όχλο. Δύο χιλιάδων χρόνων ζωή έχει αυτό το άτιμο, το θανατερό δίλημμα, αλλά παραμένει πάντα κραταιό και βαθιά ύπουλο. Υπουλο καθότι η ζωή δεν επιτρέπει τρίτη ή τέταρτη απάντηση βολικής υπεκφυγής.
Αν ο όχλος (στρατευμένος στην υποστήριξη των αντιρωμαίων ζηλωτών και όχι έρμαιο των Φαρισαίων, όπως δείχνει ο Τζεφιρέλι) αντιφώναζε «ούτε τον έναν ούτε τον άλλον» ή «δεν απαντούμε σε ψευτοδιλήμματα», ο Πιλάτος θα τους είχε σταυρώσει αμφότερους και θα είχε καθαρίσει. Θυμάστε τι είχαμε πάθει και εμείς όταν κάπως έτσι απαντήσαμε στο δίλημμα «χρεωκοπία ή μνημόνιο;». Σταυρωθήκαμε όλοι μας επί δεκαετία.
Διαγενομένου του Σαββάτου το λοιπόν, και σουβλισθέντος του κυριακάτικου αρνιού, είναι ήδη εδώ τα καινούρια διλήμματα που θα ταλανίσουν την ύπαρξή μας επί τριάκοντα και βάλε ημέρες. Η κάλπη της 9ης Ιουνίου είναι κάλπη «δημοψηφίσματος ή εκλογών;» Επίσης, ο Μητσοτάκης, ως κυρίαρχος του παιχνιδιού, θα καλέσει κάτω από τις φτερούγες του τους «ακροδεξιούς θρησκόληπτους ή τους μετριοπαθείς κεντρώους;»
Ζόρικα (πάλι) τα φρέσκα μεταπασχαλινά ερωτήματα. Οποιος απαντήσει στο πρώτο δίλημμα «είναι δημοψήφισμα, όχι εκλογές», παραδέχεται ότι δεν έχει σημασία ποιον ψηφίζει, αλλά μόνο ποιον καταψηφίζει. Στο μυαλό αυτού του ψηφοφόρου (και της αντιπολίτευσης, που ενθέρμως υποστηρίζει το δίλημμα αυτό) δεν υφίστανται κίνδυνοι του τύπου «πολιτική αστάθεια τριών χρόνων» ή «αδυναμία διακυβέρνησης και λήψης αποφάσεων». Σημασία έχει μόνο το τσαλάκωμα.
Βεβαίως, έκαστος εξ ημών των ψηφοφόρων έχει το απόλυτο δικαίωμα να πράξει κατά βούληση. Αν όμως, παρ’ ελπίδα, επικρατήσει τελικά το «είναι δημοψήφισμα, όχι εκλογές», τότε επιλέγουμε την τέλεια συνταγή για τη μετατροπή της πολιτικής μας ζωής σε καζάνι μάγισσας. Κανένας δεν ξέρει τι τέρας θα ξεπροβάλει από τους αφρούς του και ποιον θα καταβροχθίσει άμα τη εμφανίσει του.
Πλην, και ο έτερος μαχητής από βαρύ δίλημμα θα ταλανιστεί τον κρίσιμο μήνα που ακολουθεί ως την 9η Ιουνίου. Ποιο είναι το κοινό στο οποίο θα τείνει χείρα; Τους εκ δεξιών φευγάτους θα προσκαλέσει για επάνοδο στην κομματική σκήτη ή στους προβληματισμένους και αποστασιοποιημένους κεντρώους θα απευθυνθεί; Αν σκέφτεται «και στους μεν και στους δε», πλανάται πλάνην οικτράν. Ετσι πορευόμενος, το πιθανότερο είναι να τους χάσει και τους δύο.
Ας τα βάλει κάτω μετά παρρησίας και ας λάβει απόφαση καθαρή, μακριά από μεσοβέζικες δήθεν λύσεις. Ας μετρήσει τις δυο δεξαμενές και ας κινηθεί ανάλογα. Κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, η δεξαμενή των χολωμένων θρησκευόμενων είναι άδεια για τον Μητσοτάκη. Προς τα ακροδεξιά λαϊκίστικα κομματίδια γέρνει η γούρνα, σε Νίκες και Βελόπουλους κατευθύνεται (αν δεν έχει ήδη οριστικά μετακομίσει) η ροή των ψηφοφόρων της.
Η άλλη, η κεντρώα δεξαμενή, είναι γεμάτη και έτοιμη να ξαναστηρίξει, αρκεί να δει ένα μεταρρυθμιστικό νεύμα, δίχως παρεξηγήσιμα «ναι μεν αλλά». Είναι η μόνη δεξαμενή που η ροή της καθορίζεται από υγιείς πολιτικούς προβληματισμούς για το μέλλον της χώρας και της κοινωνίας μας. Είναι, τέλος πάντων, όχι απλοί ψηφοφόροι, αλλά ψηφοφόροι που αξίζουν τον κόπο. Και ποιοτικά και αριθμητικά. Για να δούμε. Υπάρχει κήπος της Γεσθημανή στην Τήνο;
Στο τέλος-τέλος, για να το γλυκάνω και λίγο μέρες που είναι, η βασανιστική απάντηση στα μεγάλα διλήμματα αποτελούν τη χαρά της ζωής (και της πολιτικής). Για σκεφτείτε το. «Ιησούν ή Βαραββάν;» «To be or not to be?» «Τον δρόμο της αρετής ή της κακίας;» «Κιθαρίστας ή ντράμερ;» «Δεξιά ή Αριστερά;» «Βούδας ή Κούδας;» «Χρεωκοπία ή μνημόνιο;» «Μνημόνιο ή αντιμνημόνιο;» «Should i stay or should i go?» Ελα ντε… Πηγή:
