Γράφει ο Απ. Παντσάς
Η χιονόπτωση που όλοι ήξεραν πότε ακριβώς θα έρθει και πόσο «ακραία» θα ήταν, δεν συγκίνησε κανέναν απολύτως να στείλει υδροφόρες με θαλασσινό νερό προληπτικά, να ρίξει αλάτι, να κάνει κάτι τέλος πάντων. Φυσικά και δεν ήταν ακραία αλλά για τα δεδομένα της πόλης και των κατοίκων της, ήταν βέβαιο ότι θα πνιγότανε σε μια κουταλιά χιόνι όπως και έγινε. Αυτοί οι 15 πόντοι χιόνι έχουν την κακιά συνήθεια να πέφτουν κάθε τρία-τέσσερα χρόνια και να χαλάνε την βιτρίνα της «πιο πετυχημένης δημοτικής αρχής» που πέρασε από το Βόλο, αφού και πάλι πιάστηκε στον ύπνο. Κανείς δεν φρόντισε έγκαιρα να περιορίσει τις επιπτώσεις. Δεν λέω να προλάβει, λέω να περιορίσει, απλώς γιατί αυτό ήταν το εφικτό και να μην παραδοθεί η ζωή της πόλης, οι κάτοικοι της σε 15 πόντους, φρέσκου, αφράτου και κυρίως όχι παγωμένου, ακόμη, χιονιού. Από τις έξι το πρωί έως το απόγευμα στην ήσυχη πόλη, ανοιχτοί ήταν 6-8 δρόμοι όλοι και όλοι, οι άλλοι είχαν παραδοθεί στην ομορφιά της …. Σκανδιναβικής υπαίθρου. Όποιος έπρεπε να κυκλοφορήσει μπορούσε να το κάνει με προσωπικό του ρίσκο.
Λογικό το βρίσκω. Ο Δήμαρχος και οι υπεύθυνοι είχαν άλλη δουλειά. Έκοβαν την πίτα ..της εξουσίας τους στο Ξενία και ήταν απασχολημένοι με το να καταγράφουν ποια πολιτικά, κομματικά και λοιπά γλιφτρόνια έκαναν check in. Λογικό το βρίσκω. Κάθε αγάς που σέβεται τον εαυτό του θα πρέπει να ξέρει ποιοι ακριβώς υποβάλουν τα σέβη τους. Και οι πίτες είναι …ιερές. Έξω ξεκινούσε να χιονίζει και μέσα …χτενίζονταν ή καλύτερα χαριεντίζονταν. Μετά όλοι πήγανε στα σπίτια τους και κοιμήθηκαν ευτυχείς, ενώ η μπαμπακούλα πύκνωνε. Η πίτα δεν τους έπεσε βαριά πλην εκείνης του Μαραβέγια, ο οποίος έκανε το ολίσθημα να μην παραστεί αυτοπροσώπως στην πιτοσύναξη. Αυτουνού μάλλον του έπεσε βαριά η «διάκριση» που έκανε ο αγάς, που λιγάκι σαν φτύσιμο φάνηκε παρ’ όλο που είχε στείλει εκπρόσωπο. Αλλά τους εκπροσώπους οι αγάδες τους κάνουν γαργάρα γιατί ξέρουν ότι το original δεν εκπροσωπείται με τίποτα.
Έξω χιόνιζε και η πρόβλεψη ήταν σαφής: μετά τις δυο τα μεσάνυχτα θα το έστρωνε μέσα στην πόλη, αλλά ποιος είχε χρόνο για τέτοιες ασήμαντες λεπτομέρειες. Μπορεί να χιόνιζε έξω, αλλά μέσα στο Ξενία η λατρεία ξεχείλιζε και η βρόχα της αδιαφορίας και του je m’ en fous (ζε μεν φου στα γαλλικά, μια από τις γλώσσες που μιλάει ο μεταφραστής-πιτοκάτοχος δήμαρχος απταίστως εξ όσων γνωρίζω) έπεφτε straight through όπως θα έλεγε και ο μακαρίτης ο Ζαμπέτας.
