Του Γιώργου Ινεπολόγλου
Ο κάθε ένας μας, έχει τον δικό του κύκλο ανθρώπων που επικοινωνεί, συναναστρέφεται, συμβουλεύεται και χαράζει τα επόμενα βήματα της ζωής του.
Έτσι με την Σαββοπουλική ρήση «με πομπούς και με κεραίες φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα κι ιστορία οι παρέες», ο καθένας μας θέλει να γράφει την δική του ιστορία μέσα από τους φίλους που τόσο στερήθηκε τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Τι πιο πρόσφορος πομπός και κεραία από ένα κινητό τηλέφωνο που η τεχνολογία μας το δώρισε πλουσιοπάροχα τα τελευταία χρόνια της ζωής μας. Πολλές φορές το τελευταίο διάστημα, εμπιστευόμενοι την επιστήμη, τρομάρα μας, υπερθεματίσαμε την ύπαρξή του γιατί με τον εγκλεισμό μας για αδιευκρίνιστους τελικά λόγους, χάσαμε ένα σημαντικό κομμάτι των τρόπων επαφής με τον συνάνθρωπό μας. Το τελευταίο χρονικό διάστημα ο κάθε ένας βιώνει το απίστευτο αποτέλεσμα του λανθασμένου εγκλωβισμού των προηγούμενων χρόνων. Η μάσκα, η πληθώρα αντισηπτικών, και η έντεχνη αποστείρωσή μας το προηγούμενο χρονικό διάστημα από την κοινωνία, κοίμισε το αμυντικό μας σύστημα με τα καταστροφικά αποτελέσματα της σημερινής ανεξέλεγκτης διάδοσης ασθενειών. Ήταν ένα βήμα προς την καταστροφή και την εξουδετέρωση των αντιβιοτικών, που το τελευταίο χρονικό διάστημα χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον για να ανταπεξέρθουμε στους κινδύνους που μόνοι μας δημιουργήσαμε. Ήταν όμως και ένα σημαντικό βήμα για να αναβιώσουν οι φόβοι καταπίεσης μπροστά στους κινδύνους που έντεχνα πολλαπλασίασαν οι ιθύνοντες.
Μέσα σε αυτό το ζοφερό κλίμα για την ανθρώπινη ύπαρξη, αναδύεται και μία νέα φοβία. Προχθές επικοινώνησα με έναν φίλο που είχα να τον συναντήσω πολύ καιρό. Με χίλια ζόρια τον αντάμωσα τηλεφωνικά, αφού επίμονα δεν σήκωνε το τηλέφωνό στις αλλεπάλληλες κλίσεις μου. Κάθε φορά που συνομιλούσαμε, σαν αντροπαρέα, είχε ο κάθε ένας μας 2-3 σόκιν ανέκδοτα να πούμε ο ένας στον άλλον, διατηρώντας ένα ευτράπελο κλίμα σε όλη την διάρκεια του τηλεφωνήματος. Ξεκίνησα πρώτος αλλά με διέκοψε απότομα. Βιαστικά και γρήγορα μου είπε να σταματήσω μήπως μας παρακολουθεί κανένας. Με αποχαιρέτησε και μου έκλεισε το τηλέφωνο κατάμουτρα πριν προλάβω να αλλάξω κουβέντα. Έμεινα για λίγα δευτερόλεπτα ακίνητος και άφωνος και μετά πήρα τον ανήφορο για το σπίτι μου. Σε όλη την διαδρομή σκεφτόμουν την φοβία του για τις παρακολουθήσεις, που μας έχει σερβίρει το τελευταίο χρονικό διάστημα η κυβερνητική αλαζονεία. Δεν πρόλαβαν να αναλάβουν την διακυβέρνηση και μπρος στον φόβο της λαϊκής εξέγερσης μάντρωσαν τους ανθρώπους δημιουργώντας αμέτρητα συσσωρευμένα προβλήματα. Και μη μου πιπιλίσετε το παραμύθι της επικινδυνότητας του κορονοϊού. Όλα έγιναν για την διάλυση των νοσοκομείων και την μεταφορά της εκλεκτής πελατείας στους ιδιωτικούς φορείς. Το διαπιστώνουμε κατά κόρον σήμερα. Αν σε αυτό προσθέσουμε τον περιορισμό του κράτους πρόνοιας, μπορούμε εύκολα να πετάξουμε στους δρόμους χιλιάδες εργαζόμενους. Οι Σωτηράκηδες ανέλαβαν επίσης την δικαιολόγηση των χιλιάδων νεκρών. Και αν ήταν για το καλό της υγειονομικής περίθαλψης θα έλεγα ας το πάρει το ποτάμι, αν και η μέριμνα για τα μικρά βαλάντια ήταν μηδαμινή. Μα εδώ πλέον συζητάμε για χειροτέρευση και της ιδιωτικής περίθαλψης. Αν δεν υπάρχει το αντίπαλο δέος ο κάθε ιδιώτης προσφέρει πενιχρές υπηρεσίες αντί αδράς αμοιβής. Σιγά σιγά τα φάρμακα εξαφανίζονται, οι διαγνώσεις γίνονται τηλεφωνικά και λες και ευχαριστώ γιατί ο ιδιώτης γιατρός δεν ρισκάρει την υγεία του μπρος στην απειλή μιας θανατηφόρας γριποειδούς μετάδοσης. Οι αφελείς θα πουν γιατί δεν εμβολιάζονται οι γιατροί; Αυτό ήταν το πρώτο σόκιν ανέκδοτο που θα έλεγα στον φίλο μου. Δεν μου το επέτρεψε. Δεν θα το πω ούτε σε εσάς. Σόκιν γαρ. Γιατί οι Σωτηράκηδες τελείωσαν. Το predator και οι παρακολουθήσεις μένουν. Αφού δεν γνωρίζει τίποτα. Τι να καταπολεμήσει; Το δίκιο με το μέρος του. Οι άλλοι φταίνε.
