Του Γιώργου Ινεπολόγλου
Δεκαετία του 60. Η ομορφότερη περίοδος της ζωής μας. Καράκεντρο στην Νέα Ιωνία στο φαρδύ όπως το λέγαμε, διαδραματίζονταν οι βασικές λειτουργίες της πόλης. Στη στάση “Μαυρομάτι” κάθε Κυριακή καλοκαίρι θα παίρναμε το λεωφορείο με τον αριθμό 1 για να κατέβουμε χωρίς να χάσουμε χρόνο στην αρχή της Ιάσωνος εκεί που ο εισπράκτορας φώναζε “τέρμα τα κόκκινα εισιτήρια”. Προορισμός μας η παραλιακή προβλήτα που στάθμευαν οι βενζινάκατοι για να μας μεταφέρουν δια θαλάσσης στην ποιο όμορφη παραλία του Βόλου στις Αλυκές. Την φωτογραφία που παραθέτω την κατέβασα από το internet. «η Μαγνησία στο πέρασμα του χρόνου».
Κάπως έτσι απολαμβάναμε ένα μεγάλο ταξίδι στη θάλασσα (έτσι μας φαινόταν) για να πάμε στου Βόλου τις ακρογιαλιές και στου Μπακονικόλα όπως μας έλεγε ο Βαγγέλης Μπαλής σε στοίχους Χρήστου Βασιλειάδη στο ομώνυμο τραγούδι. Αν θυμάμαι καλά οι στάσεις που έκανε η βενζινάκατος ήταν τα Πευκάκια, η Πλαζ, η Μαγιόρκα και του Μπακονικόλα. Δεν υπήρχε τότε η πληθώρα των σημερινών αυτοκινήτων και η βενζινάκατος ήταν ένα κομμάτι από τις Βολιώτικες συγκοινωνίες. Αυτά από την ρομαντική μας ιστορία.
Μια πρόσφατη βόλτα στις σημερινές αλυκές μου δημιούργησε μία αποστροφή για την περιοχή από την παντελή εγκατάλειψη της όμορφης αυτής παραλίας. Τα προηγούμενα χρόνια έγιναν αρκετές προσπάθειες εκσυγχρονισμού με επενδύσεις από Ευρωπαϊκά προγράμματα. Λόγου χάριν οι νέες τεχνολογίες των φωτοβολταϊκών χρησιμοποιήθηκαν για εξοικονόμηση ενέργειας με τον φωτισμό της περιοχής. Στην παρακάτω φωτογραφία μπορείτε να διαπιστώστε ότι από τις 25 κολώνες φωτισμού της περιοχής μόνο μία λειτουργεί και αυτή με διαλείμματα. Οι κουβαρντάδες του Δήμου Βόλου προτιμούν την εύκολη λύση του φωτισμού κατ’ ευθείαν από την ΔΕΗ. Μήπως θα έχουν την ίδια κατάληξη και οι μελλοντικές ανεμογεννήτριες στις κατακαμένες γι’ αυτό το σκοπό περιοχές;
Προχωρώντας στην διαδρομή από τα πευκάκια προς τις αλυκές η μπόχα και η δυσωδία βασιλεύουν ακόμη και δίπλα στις αθλητικές εγκαταστάσεις τένις.
Λίγα μέτρα παρακάτω η εγκατάλειψη αγγίζει τα όρια της επικινδυνότητας. Σπασμένα κράσπεδα παγίδες για τους περιπατητές, είναι γνωστά στον Δήμο για μεγάλο διάστημα
αφού τα προστατευτικά δίχτυα που έβαλε ο Δήμος έχουν ήδη και αυτά ενταφιαστεί.
Λίγα μέτρα μακρύτερα το design που χρησιμοποίησε ή που διατηρεί ο Δήμος είναι ανεπανάληπτο. Παλετοφτιαγμένα έπιπλα τίθενται στην διάθεση των επισκεπτών για ξεκούραση και ηρεμία την στιγμή μάλιστα που βρίσκονται καταμεσής του πεζόδρομου της οδού Ηρώων Πολυτεχνείου.
Συνεχίζοντας την ξενάγηση φτάνουμε στην παραγκούπολη του δήμου.
Δεν ήξερα βέβαια ότι ο Βόλος διαθέτει και πάρκιν εγκαταλειμμένων σκαφών. Το είδα και αυτό.
Και επειδή όλα γίνονται νόμιμα σε αυτή την πόλη κανένας δεν επεμβαίνει στην καταπάτηση δημόσιων χώρων όπως δείχνει η παρακάτω φωτογραφία. Τα ξύλα με τα οποία καλουπώθηκε αυτή η κατασκευή έχουν σκεβρώσει από την πολυκαιρία.
Θα μπορούσα να παραθέσω και άλλες φωτογραφίες αλλά τι σημασία έχει ; θα επέμβει κάποιος να διορθώσει τα κακώς κείμενα ή οι υπεύθυνοι αρκούνται στο να βρίζουν τους προηγούμενους για να καλύψουν τις δικές τους βρωμιές ;
Έτσι λοιπόν αποφάσισα να δώσω μία ευχάριστη νότα. Αφορμή μου έδωσε η παρακάτω φωτογραφία. Τουλάχιστον οι νέοι μας ερωτεύονται και το δηλώνουν ευθαρσώς και με πάθος. Να κάνω όμως μία παρατήρηση στον επίδοξο Ερωτόκριτο. Το σκέφτηκες καλά ;
