Η τελευταία θλιβερή επίθεση του δημάρχου Βόλου Α. Μπέου εναντίον του Συμβουλίου Αρχιτεκτονικής που απαίτησε την εφαρμογή των Νόμων για την προστασία του Κοιμητηρίου των Ταξιαρχών- το οποίο αποτελεί ένα από τα μοναδικά μνημεία του Βόλου – δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός.
Η επίθεση σε θεσμούς, όπως το Πανεπιστήμιο, ο Ιατρικός Σύλλογος, ο Δικηγορικός Σύλλογος, οι δικαστές, η υπηρεσία Νεωτέρων Μνημείων, το ΤΕΕ, η Περιφέρεια, οι αντιπολιτεύσεις, τα κόμματα, δεν είναι μεμονωμένα γεγονότα. Μονότονα επαναλαμβάνεται, ως επιμύθιο των επιθέσεων που εκδίδονται από το γραφείο “τύπου”, πως ο δήμαρχος έχει «φάρμακο για όλα τα ποντίκια». Όλοι, μα όλοι οι επιστημονικοί κλάδοι – και όχι μόνο αυτοί αλλά και οι εκπρόσωποί τους- είναι τρωκτικά που με το … φάρμακο του Α. Μπέου, δηλαδή τις ύβρεις, τις χυδαιότητες και τα νταηλίκια, θα μπουν στα λαγούμια τους.
Τα μέλη του Συμβουλίου Αρχιτεκτονικής αποτέλεσαν την τελευταία «είσοδο» στον θαυμαστό κόσμο των σιχαμένων τρωκτικών που επιβουλεύονται την πόλη, η οποία τάχα είναι αποκλειστικά συνδεδεμένη με το «όραμά του» . Και ενώ σύσσωμοι οι επιστημονικοί και κοινωνικοί φορείς θα έπρεπε να έχουν «ξεσηκωθεί», οι μόνοι που μίλησαν ήταν οι καθηγητές Αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
Ο Α. Μπέος έχει προσαρμόσει τις ανάγκες της πόλης στο διαρκές θέαμα και την ακατάπαυστη επικοινωνία και κατασκευάζει την πραγματικότητα που τον συμφέρει. Δεν τηρεί ούτε τα προσχήματα που επιβάλλονται από τον ρόλο του, και οι θεσμικοί περιορισμοί είναι ενοχλητικά εμπόδια στην εκπλήρωση των επιθυμιών του, γι΄αυτό και οι επιθέσεις κατά πάντων βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, όπως στην υπόθεση του κοιμητηρίου των Ταξιαρχών ή, πριν λίγους μήνες, των γραμμών από το τρενάκι του Πηλίου.
Ο δήμαρχος δεν γνωρίζει πως στις δημοκρατίες η εξουσία δεν ασκείται με βάση την επιβολή της προσωπικής αυθεντίας , όπως αποκλειστικά ο ίδιος έχει ορίσει τον εαυτό του, αλλά με τους κανόνες και τους περιορισμούς που επιβάλλουν οι Νόμοι. Η εξουσία δεν σημαίνει ασυδοσία ούτε αποτελεί χάρη ή προνόμιο.
Γνωρίζοντας τη δύναμη της εικόνας, ο Α. Μπέος σκηνοθετεί διαρκώς τον εαυτό του, τα οικονομικά του, την πυγμή του, τον ανδρισμό του. Εχει εφαρμόσει το μιντιακό «σπινάρισμα» σε άλλο επίπεδο. Η μόνη πραγματικότητα που αναγνωρίζει είναι αυτή του εγώ του.
Εχει φτάσει σε επίπεδο να αποκαλεί δημοσίως στο δημοτικό συμβούλιο πολιτικό του αντίπαλο «θρασόπουστα». Δυστυχώς όμως στην πόλη “του πολιτισμού και των δημοκρατικών παραδόσεων” όσοι δεν γέλασαν -και γέλασαν πολλοί όμοιοι του- σιώπησαν, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις. Πιο θλιβερό το θέαμα των σιωπούντων βουλευτών και άλλων δημοσίων ταγών. Όταν όμως προσπερνούν αυτές τις άθλιες συμπεριφορές χωρίς να παίρνουν θέση, πιστεύοντας πως είναι ασφαλείς και στο απυρόβλητο, κάνουν τεράστιο λάθος. Αυτή η σιωπή έχει φέρει την ύβρι.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ
