Κώστας Μανωλίδης – Καθηγητής, Τμήμα Αρχιτεκτόνων Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Δεν έχω καταλάβει πότε ακριβώς παραδοθήκαμε στην διεστραμμένη γοητεία της Ντίσνεϋλαντ και τα περιφερόμενα θεματικά πάρκα έχουν καθιερωθεί σε βασικά συστατικά του σύγχρονου χριστουγεννιάτικου πανηγυριού.
Η αφελής κακογουστιά τους και το σημειολογικό τους παραλήρημα εύκολα περνιούνται για ένα είδος αθωότητας κατάλληλης να διεγείρει τις παιδικές ψυχές.
Τα παραμυθένια θεματικά πάρκα των Χριστουγέννων υπόσχονται την εορταστική αναμάγευση της καθημερινότητας αλλά καταφέρνουν το ακριβώς αντίθετο. Ο αναπαραστατικός τους ορυμαγδός μεταφέρει μόνο μια παγερή αίσθηση διαφημιστικής πειθούς. Οι μορφές και οι δράσεις μύθων και παραμυθιών πλαστογραφούνται σε χοντροκομμένα εκμαγεία χωρίς υπαρξιακό βάθος. Δεν επιφέρουν καμία μέθεξη, δεν κατευθύνουν, ούτε κατά διάνοια, τα παιδιά σε μια κατάσταση εκστατικής ονειροπόλησης, παρά μόνο τα παγιδεύουν σε μια ηδονοβλεπτική καθήλωση. Γιατί, το παραμύθι είναι πάνω απ’ όλα η υποβλητικότητα της ιστορίας και η θεραπευτική ροή της αφήγησης, και όχι μια μετωπική επίθεση στον αμφιβληστροειδή.
Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να καταλάβεις ότι η βάναυση κυριολεξία των τρισδιάστατων ομοιωμάτων απενεργοποιεί πλήρως την παιδική φαντασία. Την χειραγωγεί σε μια καταναλωτική παθητικότητα στρώνοντας το έδαφος για την μετέπειτα συγκινησιακά στείρα και άψυχη σχέση του ανθρώπου με την πραγματικότητα. Προετοιμάζουν τα ρομποτικά ανακλαστικά του πολίτη του καναπέ.
Μέσα στην παραισθητική εικονογραφία των θεματικών πάρκων επωάζεται η σκλήρυνση της φαντασίας και μαζί η συνθηκολόγηση με την ξεδιάντροπη κοροϊδία. Δεν είναι τυχαίο ότι το χριστουγεννιάτικο θεματικό πάρκο του Βόλου έχει χορηγό την ΑΓΕΤ-Lafarge.
