Αναλύει ο Απ. Παντσάς
Το τελευταίο σόου της δημοτικής αρχής που φτάνει τα όρια της εμμονής και του delirium νομίζω ότι θα καταλήξει να γίνει και το «κύκνειο άσμα» της.
Πολλές φορές στο παρελθόν δήμοι, οργανώσεις και κόμματα έχουν διεκδικήσει αιτούμενα, σωστά ή λάθος δεν έχει σημασία το πως θα μπορούσε να το δει κανείς. Η διεκδίκηση και η αντίθετη άποψη, είναι σεβαστή και στοιχείο της ουσιαστικής δημοκρατίας και όχι της γραφειοκρατικής δημοκρατίας.
Οι άνθρωποι κάνουν λάθη, οι υπηρεσίες επίσης, το κράτος συχνά πυκνά αλλά όλοι έχουμε μπει αναγκαστικά κάτω από την ομπρέλα της υποχρεωτικότητας των όρων που με μια λέξη ονομάζουμε νομιμότητα. Αναγκαστικά, γιατί αλλιώς θα ζούσαμε σε συνθήκες Φαρ Ουέστ. Θα επιζούσε το πιο γρήγορο πιστόλι. Η Ευρώπη, η Δύση, λάθος το λάθος, πόντο τον πόντο κατάφερε να οργανώσει αυτό που αποκαλούμε σύγχρονη δημοκρατία, με τις τρύπες της , τις αβλεψίες και τις ανεπάρκειες της.
Στην περίπτωσή μας ο Δήμος σκέφτηκε να κάνει μια παρέμβαση κυκλοφοριακή μπροστά στο παλιό νεκροταφείο. Αν με ρωτούσατε ποιο ήταν από πάντα το πιο συγχυτικό και άθλιο σημείο από απόψεως κυκλοφοριακής, θα σας έλεγα ότι ήταν ακριβώς αυτό το σημείο. Όντας για πολλά χρόνια κάτοικος Νέας Ιωνίας αλλά κυρίως, λόγω της δουλειάς μου, επειδή περνούσα άπειρες φορές από το σημείο θα σας επαναλάβω ότι ακόμη και σήμερα που δεν φορτώνεται κυκλοφοριακά λόγω μη λειτουργίας του νεκροταφείου παραμένει το πιο ανόητο κυκλοφοριακά και το πιο επικίνδυνο όλης της πόλης.
Συνεπώς κάτι έπρεπε να γίνει εδώ και χρόνια όχι σήμερα. Προέκυψε μια αναγκαία πρόταση που κρίθηκε μη αποδεκτή από μια σειρά από ειδικούς και υπεύθυνους της Πολιτείας, που δεν ακύρωσαν όμως το έργο, αλλά κατέθεσαν την αντιπρότασή τους . Όταν αυτό συμβαίνει και συμβαίνει συχνά για πολλά θέματα, ο Νόμος δίνει το δικαίωμα των ενστάσεων, εφέσεων κλπ μέχρι να παρθεί μια τελική απόφαση που δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το υποκειμενισμό του όποιου υπηρεσιακού παράγοντα, της συμπάθειας ή αντιπάθειας στο πρόσωπο του δημάρχου ή του κατασκευαστή. Απλή λογική. Και ελάχιστο μυαλό να έχει κανείς κάνει την ανάγκη φιλότιμο , συμβιβάζεται και προχωράει. Δεν ανοίγει έναν εκ προοιμίου χαμένο πόλεμο με τη Λογική και την Νομιμότητα. Δεν ανοίγει, εκτός και αν νομίζει ότι αυτός είναι υπεράνω των νόμων, στο απυρόβλητο, ότι ελέγχει τους ελέγχοντες, ότι τον έχουν ανάγκη και δεν τους έχει. Ότι είναι ανέγγιχτος διότι πράττει και πορεύεται σε μια οιονεί ασυλία, διότι κατέχει, άγνωστο πως, ένα ιδιότυπο αυτοκρατορικό ακαταδίωκτο.
Ίσως κάποια μέρα μια τέτοια συμπεριφορά ενός κοινού θνητού, ενός κοινού εκλεγμένου αιρετού δημάρχου οι επιστήμονες την αποκαλέσουν «σύνδρομο Μπέου». Διότι περί συνδρόμου πρόκειται. Στην ιατρική μιλάμε για «σύνδρομο» όταν συναντάμε ένα σύνολο κλινικών ( εν προκειμένω πολιτικών για να είμαστε ακριβείς) συμπτωμάτων και φυσικών ευρημάτων ( εν προκειμένω στοχοποίηση, ύβρεις, απαξίωση προσώπων, εμμονές, απειλές ) που υποδηλώνουν μια συγκεκριμένη υπαρξιακή υπόσταση που ξεφεύγει από τις τρέχουσες νόρμες του οριακά φυσιολογικού, η άντε έστω του «νευρικού» η παρορμητικού ανθρώπου , για την οποία μια άμεση αιτία δεν είναι απαραίτητα κατανοητή.
Η συμπεριφορά αυτή , το σύνδρομο Μπέου δηλαδή, μέχρι τώρα βαφτίζονταν αυθορμητισμός, sui generis συμπεριφορά, αντισυστημική μαγκιά, επανάσταση του αυτονόητου, και άλλα τέτοια απολύτως αντιφατικά για έναν άνθρωπο που ήταν πάντα ένα καθαρό προϊόν του συστήματος και η ανέλιξη του σε θέσεις και δραστηριότητες προϋπόθετε την εργαλειοποίηση όλων όσων καταγγέλλει σαν συμπεριφορές ..των άλλων. Και ο πατεράκος μου θα ήθελε να γίνει ιδιοκτήτης επαγγελματικής ομάδας αλλά ακόμη και δουλειά σαν εργάτης να δουλέψει δύσκολα εύρισκε.
Μίλησα στην αρχή για “Κύκνειο άσμα” γιατί τούτη τη φορά υπερέβη εσκεμμένα τα εσκαμμένα. Πάτησε στα σύννεφα και έφτασε στον έβδομο ουρανό. Επιμένει να θέλει να αγνοεί τους πάντες και τα πάντα, Εκνεύρισε και θύμωσε τον πολίτη, έκανε τις γυναίκες να ξοδέψουν και το τελευταίο γραμμάριο ανοχής που είχαν. Σε χρόνο μηδέν μάζεψαν 550 υπογραφές μονο γυναικών που τον καταγγέλλουν. Προσέχτε, Υπογραφές ! Όνομα, επώνυμο, εργασία. Όχι κάποιοι , κάπου, κάποτε. Η άλφα και η δείνα! Χωρίς αναστολές πια, χωρίς φόβο. Ευθαρσώς και τσαμπουκαλίδικα του είπανε ότι είναι ένας απαράδεκτος μισογύνης που δεν έχει κανένα δικαίωμα να βρίζει και να διασύρει μια γυναίκα ( έναν ΆΝΘΡΩΠΟ ΘΑ ΈΛΕΓΑ ΕΓΩ) επειδή κάνει τη δουλειά της. Πεντακόσιες πενήντα γυναίκες του έβγαλαν κόκκινη κάρτα. Το λάθος τους ήταν ότι έπρεπε να αφήσουν να τρέξει η διαμαρτυρία περισσότερες μέρες και τότε θα πάθαινε σοκ από την ακόμη πιο μαζική απόρριψή του.
Ας έρθουμε τώρα στην πολιτική ουσία αυτών των υπογραφών. Η μαζικότητά τους, ο θυμός τους, το περιεχόμενο της διαμαρτυρίας η τόσο απόλυτα προσωποποιημένη στο όνομα Μπέος καταγγελία φανερώνει το υποβόσκον κλίμα απόρριψης του ”καου -μπου του μεσονυχτίου» που οι συγκυρίες τον έκαναν δήμαρχο Βόλου. Οι γυναίκες “τράβηξαν πιστόλι” και η πολιτική κάνη που τον σημαδεύει είναι τύπου Magnum 44 και όχι νεροπίστολου. Η μαζική ανταπόκριση , παρά το ελάχιστο του χρόνου που διατέθηκε για αυτήν, προοιωνίζει και το πολιτικό του τέλος. Και αυτό το βασίζω σε κάτι πολύ συγκεκριμένο.
Σαράντα χρόνια που ακούω τον ήχο αυτής της πόλης ποτέ μα ποτέ δεν είδα να έχει εκδοθεί καταγγελία δημάρχου ή υπεράσπιση δημάρχου από πολίτες του Βόλου που να ξεπερνά τα 100-150 άτομα και ήταν πάντα τα γνωστά και μη εξαιρετέα μέλη – στελέχη των όποιων κομμάτων οι συγγενείς τους ,τα δυνατά τους ρουσφέτια κλπ. Δεν υπονοώ ότι όλες όσες υπέγραψαν ψηφίζουν αυτομάτως Παπαπέτρο. Όχι. Λέω απλώς ότι όσες καταγγέλλουν Μπέο εκτιμώ ότι θα ήταν λιγάκι αντιφατικό να τον ψηφίσουν αύριο!
