Του Κώστα Μανωλίδη
Το γλυκό φως του Οκτωβρίου απλώνεται στην πόλη μας θαμπό.
Χάνει τη διαύγειά του από την αιωρούμενη σκόνη αλλά κι από το πέπλο της διάχυτης απογοήτευσης. Χιλιάδες συμπολίτες μας παλεύουν να νικήσουν την απόγνωση και το άγχος για το επόμενο χτύπημα. Και όσοι δεν μετράμε προσωπικές καταστροφές, βλέπουμε γύρω μας έναν Παγασητικό νεκρωμένο, ένα Πήλιο ρημαγμένο, κι έναν Βόλο γονατισμένο κι απροστάτευτο.
Το αγκάθι της αβεβαιότητας διαπερνάει από όλες τις μεριές το υλικό υπόβαθρο των ζωών μας. Ο αέρας, το πόσιμο νερό, η θάλασσα, το υπέδαφος, έχουν πλέον την σφραγίδα της απειλής. Δρόμοι, γέφυρες, δίκτυα αποχέτευσης, υποσταθμοί του ηλεκτρικού και βιολογικοί καθαρισμοί, όλα τους είναι σε αναμονή της επόμενης κατάρρευσης.
Οι γνώριμοι χώροι μας δεν παρέχουν πια ασφάλεια. Τα υπόγεια γίνανε μικρές χωματερές. Κτιριακά ανοίγματα και περάσματα μοιάζουν σαν κερκόπορτες της επόμενης καταστροφής. Η ευλογία της ισόγειας μονοκατοικίας αρχίζει να λογίζεται ως εφιάλτης. Κάποιοι θα πουλήσουν όσο-όσο και θα αναζητήσουν την τύχη τους αλλού.
Πρέπει να παραδεχτούμε ότι βιώνουμε συλλογικά κάτι πρωτόγνωρο. Οι δύο πλημμύρες κλόνισαν όλες τις παραμέτρους της αστικής διαβίωσης, κατέβαλαν όλα τα τεχνικά συστήματα που υποστηρίζουν τον κοινό μας βίο. Όσα θεωρούσαμε σίγουρα και φερέγγυα έχουν περάσει στο λυκόφως της αμφιβολίας.
Αυτή είναι η νέα καθημερινότητα και η νέα υπαρξιακή συνθήκη στην πόλη μας. Είναι η αίσθηση ότι μια τάξη πραγμάτων έφτασε αιφνιδιαστικά στα όρια της. Είναι η αίσθηση ότι ολοκληρώθηκε ένας κύκλος ασέβειας και κυνισμού. Ότι η διαφθορά, η αδιαφορία και η προχειρότητα έδειξαν το πραγματικό εγκληματικό τους βεληνεκές.
Όλος ο Βόλος προσπαθεί βουβά να επεξεργαστεί αυτά τα δεδομένα και να βρει ένα νέο βηματισμό. Κι ας υπάρχει ακόμα μια μερίδα της κοινωνίας που έχει άρνηση της πραγματικότητας. Κι ας υπάρχουν αυτοί που παραδίνονται σαν υπνωτισμένοι στους αντιπερισπασμούς και εμπαιγμούς του επικίνδυνου Δημάρχου.
Σε αυτό το μεταίχμιο που βρισκόμαστε, η αλλαγή Δημοτικής Αρχής έχει αποκτήσει μια τεράστια σημασία που αφορά το πανελλήνιο. Γιατί ο Βόλος από πείραμα εκμαυλισμού και επικράτησης του υποκόσμου, μπορεί να γίνει πείραμα της πιο εμπνευσμένης κι αποτελεσματικής κοινωνικής συνεργασίας. Μπορεί να γίνει το φωτεινό παράδειγμα της σύγκλισης όλων των υγιών κυττάρων ενός τόπου.
Κάποιος είχε γράψει πως «η ομορφιά είναι το σχήμα που η αγάπη δίνει στα πράγματα». Η πόλη μας για να στυλωθεί στα πόδια της και να γίνει, ουσιαστικά κι όχι απατηλά, όμορφη πρέπει να αγαπηθεί ξανά, με βαθιά ανιδιοτελή αγάπη.
