Γράφει ο Απόστολος Παντσάς
Οι κάλπες έκλεισαν, τα φώτα της γιορτής της δημοκρατίας έσβησαν και η ομίχλη απλώθηκε αόρατη πια, πυκνή όμως και στυφή να την αγγίζεις, να τη μυρίζεις, να τη γεύεσαι, να σέρνεται στο κορμί σου σαν φίδι που μόλις έχει βγει από τη νάρκη του.
Ο νέος «διανοουμενισμός» είναι πάλι εδώ, πάλι εδώ επικαιροποιημένος, δυνατός, «εξαγνισμένος» στην κολυμπήθρα της λαϊκής εντολής. Ένας «διανοουμενισμός» που θεοποιεί το κίτς, αναζητά τα κατώτερα ένστικτα για να αξιοποιήσει το μπρουτάλ και την απέχθεια για ό,τι κατά σύμβαση θεωρείται ευγένεια, φέρεσθαι, πολιτισμός. Για ό,τι μετά κόπων και βασάνων η ανθρώπινη λογική, με την πάροδο των αιώνων στοιχειοθέτησε σαν αξιοπρέπεια και σεβασμό του άλλου. Η μόνιμη επωδός «εγώ έχω τελειώσει δημοτικό» που υπονοεί ότι «δεν είμαι ένας εκφυλισθείς εγγράμματος και άρα δικαιούμαι να εκφέρω τα πάντα ακατέργαστα», όπως φάνηκε θριάμβευσε. Νίκησε! Για να νικήσει έπρεπε πριν να φτωχοποιήσει τον μέσο ψηφοφόρο, να τον εκμαυλίσει, να τον φέρει στα ζύγια του Καίσαρα, στα μέτρα του. Έπρεπε να θεοποιήσει την βαναυσότητα. Να ναρκώσει τη νόηση, να καταργήσει τα αντανακλαστικά της ανθρωπιάς και να οδηγήσει σημαντικά υποσύνολα του τοπικού μας πληθυσμού στον εθισμό στην χονδροκοπιά. Και τα κατάφερε και πάλι!
Στις κερκίδες γύρω από την αρένα της καθ’ ημάς Ανατολής, τα λιοντάρια του Πατισάχ κατασπαράζουν σε πανελλήνια μετάδοση κάθε ίχνος αξιοπρέπειας της πόλης και σεις άδετε, πανευτυχείς, υπερήφανοι θριαμβευτές της κάλπης.
Χαίρε Καίσαρα οι γυναίκες που άπλωσαν το χέρι τους και χωρίς μνήμη, χωρίς ντροπή ψήφισαν τον μέγιστο υβριστή τους.
Χαίρε Καίσαρα οι πνιγμένοι στη λάσπη της αδιαφορίας του.
Χαίρε Καίσαρα οι εξαπατημένοι από τις παλινωδίες και την ασχετοσύνη του.
Χαίρε Καίσαρα οι εξαχριωμένοι άνθρωποι του πολιτισμού που τον περιβάλατε με τον πορφυρό μανδύα του άρχοντα.
Αλλά το πιο μεγάλο χαίρε στον Καίσαρα το απηύθυναν οι 8.324 λιγότεροι, από τις δημοτικές εκλογές του 2019, ψηφοφόροι που δεν καταδέχτηκαν να πάνε στην κάλπη να εκφέρουν άποψη για αυτό που έζησαν αυτά τα χρόνια, αυτό που έζησαν τους τρεις τελευταίους μήνες. Αυτοί αρνήθηκαν να εμπλακούν. Δεν τους αφορούσε το θέμα. Προφανώς περιμένουν τα καινούργια φωτάκια του Καίσαρα να φωτίσουν το έρεβος της άγνοιας και της ύβρεως που επιφύλαξαν για την πόλη που γεννήθηκαν. Ίσως αυτά τους κάνουν να ξεχάσουν τις ενοχές και να τους ζεστάνουν το κορμί μετά το πέρασμα του ερπετού που θα βολτάρει για 5 ακόμη χρόνια στο μεδούλι της ύπαρξης της δικιάς τους και της πόλης.
Ave, Caesar, morituri te salutant.
Θα κλείσω με μια φράση του Στ. Δημουλά, Βολιώτη χορευτή διεθνούς αναγνώρισης, χορογράφο και ακτιβιστή της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας: Σημασία έχει να είσαι με τους σωστούς και όχι με τους νικητές.
Και την προσθήκη ότι όταν οι νικητές και το σωστό δεν παίζουν στην ίδια ομάδα, τότε οι morituri (=οι μελλοθάνατοι), όχι κατ’ ανάγκην με την φυσική έννοια του όρου, θα πληθαίνουν με γεωμετρική ταχύτητα.
