Γράφει ο Απ. Παντσάς
Όσο περνάει ο καιρός και όσο ακούω τις ελληνοποιημένες αμερικάνικες εκφράσεις, δίκην καινοφανούς πολιτικού λόγου, από το στόμα του νέου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο πιο πολύ πείθομαι ότι δεν θα πάει μακριά η βαλίτσα και σύντομα πολύ σύντομα θα έχουμε και άλλες αλλαγές. Εντάξει τα ‘”διαχρονικά βαρίδια” απομακρύνθηκαν, εντάξει ο λόγος στρογγυλεύεται γίνεται πιο κεντρώος για την ανάγκη της μακροημέρευσης του κόμματος, εντάξει το ΠΑΣΟΚ ακόμη δεν πείθει και δεν εκτινάχτηκε στα ύψη όπως θα δείξουν οι δημοσκοπήσεις που έρχονται τέλος ή αρχή της εβδομάδος. Είναι όμως αρκετά αυτά για να ξανασταθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στο βάθρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στο ρόλο της εν δυνάμει εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης; Αμφιβάλω, όπως και οι περισσότεροι πολιτικοί αναλυτές. Η «Συμπεριληπτική» Ελλάδα που χτες ξεφούρνισε ο νέος αρχηγός είναι μετάφραση του αμερικάνικου Inclusive. Ο όρος χρησιμοποιείται επί το πλείστον στην εκπαίδευση και όχι στην ευρύτερη πολιτική, η οποία την έχει εσχάτως υιοθετήσει αλλά με απολύτως διαφορετική νοηματοδότηση. Τι σημαίνει ωστόσο ο νέος όρος “συμπεριληπτική δημοκρατία” στον οποίον μάλλον για λόγους πολιτικού εντυπωσιασμού αναφέρθηκε ο κ. Κασσελάκης;
Η συμπερίληψη είναι μια καίρια έννοια που ξεπερνά τα όρια της πολιτικής και των μίντια. “Η κοινωνία μας έχει ανάγκη να εξελιχθεί και να γίνει πιο συμπεριλιπτική, ίσως ναι. Συμπερίληψη σημαίνει μεγαλύτερη και ίση συμμετοχή όλων των ανθρώπων χωρίς διακρίσεις, ανεξαιρέτως κοινωνικού και πολιτικού υπόβαθρου. Η συμπεριληπτική δημοκρατία αφορά και τη μεγαλύτερη κατανόηση των πολιτικών φαινομένων, καθώς η κατανόηση οδηγεί στη συμμετοχή. Έτσι, η φωνή του πολίτη έχει μεγάλη σημασία στην εξέλιξη των πραγμάτων. Με πιο φτωχά λόγια, η γνωστή και παλιά συνταγή της άμεσης γνωστής και αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.
Όμως τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά, γιατί η κοινωνία μας είναι περίπλοκη πλέον και συναρθρώνεται με ολοένα και πιο σύνθετο τρόπο. Οι πολιτικές αποφάσεις αποτελούν ένα περίπλοκο προϊόν που θα θέλαμε να φτάνει στον πολίτη με τον πιο απλό και ουσιαστικό τρόπο. Τα think tanks έχουν την τεχνογνωσία ώστε να απλουστεύσουν αυτή την πολιτική διαδικασία, αλλά εκεί ελλοχεύει ο κίνδυνος της παραποίησης και της αλλοίωσης της λαϊκής βούλησης. Τα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η τεχνητή νοημοσύνη που έρχεται με χίλια, διαμεσολαβούν καθοριστικά στην πραγματοποίηση μιας ουσιαστικής «Συμπεριληπτικής δημοκρατίας». Αλλά αυτά ποιος τελικά ελέγχει αυτούς τους καθοριστικούς διαμεσολαβητικούς παράγοντες; Φυσικά όχι οι ελεγχόμενοι, όχι ο λαός, αλλά τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα που διαθέτουν δις ευρώ για να αγοράσουν κανάλια, εφημερίδες, ηλεκτρονικά μέσα, δορυφόρους, ποδοσφαιρικές ομάδες, κινηματογραφικά στούντιο.
Με νεολογισμούς τύπου «συμπεριληπτική Ελλάδα», ένα αναδιατυπωμένο αναμάσημα των αρχών της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, δεν νομίζω δα ότι μπορεί να εντυπωσιάσει πολιτικά όταν μάλιστα οι Ευρωεκλογές είναι σε απόσταση ανάσας. Εγώ δεν θα υποστηρίξω αυτό που λένε και ξαναλένε οι εσωτερικοί αντίπαλοι του νέου αρχηγού, ότι δηλαδή “δυστυχώς το παλληκάρι δεν κάνει για τη δουλειά”, αλλά σίγουρα, με τα λίγα που μπορώ να καταλάβω, ο εκλογικός πήχης είναι εξαιρετικά υψηλά για τις δυνατότητες του κ. Κασσελάκη, αυτές που μέχρι τώρα διαπιστώνουμε εμείς οι απ’ έξω εννοείται.
Αν περάσει από κάτω βλέπω, μετά τις ευρωεκλογές, τον κ. Τσίπρα σε ρόλο λευκού ιππότη, σε ρόλο σωτήρα της παράταξης, να επιστρέφει μετά φανών και λαμπάδων.
