Η φωτογραφία έχει μία μοναδική δύναμη στους ανθρώπους, καθώς ξυπνάει αναμνήσεις και τους κάνει να ταξιδεύουν στον χρόνο.
Πρόσφατη έρευνα έδειξε τα οφέλη της θεραπείας με την προβολή φωτογραφιών (Reminiscence Therapy pRT) για ασθενείς με Alzheimer/άνοια. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι οι ασθενείς δεν χρειάζεται να δουν εικόνες από τη ζωή τους – αλλά και οι γενικές στοκ φωτογραφίες βοηθούν στο να υπάρχουν αποτελέσματα.
Ο στόχος της έρευνας ήταν να παράσχει μια μη φαρμακολογική παρέμβαση που χρησιμοποιεί θεραπεία αναπόλησης (pRT) για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής για όσους ζουν με τη νόσο του Αλτσχάιμερ και τις σχετικές μορφές άνοιας. Επιπλέον σκοπός της έρευνας είναι να βοηθήσει τους φροντιστές αυτών των ανθρώπων να συνδεθούν καλύτερα με αυτούς που φροντίζουν.
Στην εργασία που δημοσιεύτηκε στο NIDE , οι συγγραφείς Joshua Freitas και Jeremy Holloway περιγράφουν τη θεραπεία αναπόλησης:
“Η θεραπεία αναπόλησης (RT) περιλαμβάνει τη συζήτηση προηγούμενων δραστηριοτήτων, γεγονότων και εμπειριών με άλλο άτομο ή ομάδα ανθρώπων, συνήθως με τη βοήθεια απτών προτροπών όπως φωτογραφίες, οικιακά και άλλα γνωστά αντικείμενα από το παρελθόν, μουσική και ηχογραφήσεις αρχείων.”
Για την έρευνα οι ερευνητές χρησιμοποίησαν γενικές στοκ φωτογραφίες με οικογενειακά πορτρέτα, τοπία, διάσημα ορόσημα, κατοικίδια/ζώα, κωμικές και αφηρημένες εικόνες. Οι φωτογραφίες ήταν ασπρόμαυρες αλλά και έγχρωμες. Κάθε συνεδρία χρησιμοποιούσε πέντε έως 12 φωτογραφίες με θέματα που περιλαμβάνουν αυτοπορτρέτα, οικογένεια, συναισθηματικά γεγονότα, σπίτια και κατοικίδια.
Η ομάδα μέτρησε το επίπεδο ενδιαφέροντος των συμμετέχοντων για τις φωτογραφίες βάση των εκφράσεων, του ανοίγματος των ματιών και των χειρονομιών τους. Οταν οι ερευνητές έδειξαν στους συμμετέχοντες φωτογραφίες για τις οποίες έδειχναν λιγότερο ενδιαφέρον, παρατήρησαν λιγότερη σωματική ανταπόκριση, μειωμένη οπτική επαφή και λιγότερη συνομιλία.
Οι συμμετέχοντες έδειξαν ενδιαφέρον για φωτογραφίες με πράγματα που αναγνώριζαν, συμπεριλαμβανομένων των κατοικίδιων, ανθρώπων και γνωστών οροσήμων, ενώ υπήρχε μικρότερη αλληλεπίδραση με φωτογραφίες που είχαν θέματα λιγότερα αναγνωρίσιμα, όπως αφηρημένες εικόνες ή μη σχετικές εικόνες. Η προβολή θολών ή δυσνόητων φωτογραφίων είχαν ως αποτέλεσμα μειωμένη συνομιλία, ενώ φωτογραφίες που ήταν εύκολο για τους συμμετέχοντες να συσχετίστουν με αυτές προκαλούσαν περισσότερη συζήτηση.
Η έρευνα έδειξε επίσης ότι οι συμμετέχοντες προσπαθούσαν να συσχετίζουν τις γενικές φωτογραφίες με τη ζωή τους. Για για παράδειγμα, μια γενική στοκ φωτογραφία ενός μικρού κοριτσιού ενθάρρυνε τους συμμετέχοντες να μιλήσουν για τις κόρες τους, ενώ οι φωτογραφίες από κατοικίδια προκαλούσαν την αφήγηση για σκυλιά και γάτες ακόμα και από την παιδική ηλικία.
Χρησιμοποιώντας φωτογραφίες, που κυμαίνονταν από 6 σε 58 φωτογραφίες κατά τη διάρκεια των συνεδριών για 5 εβδομάδες, παρατηρήθηκε μία ισχυρότερη συναισθηματική έλξη και αυξημένη δέσμευση με την προβολή προσωπικών φωτογραφιών που απαθανάτιζαν τους πραγματικούς ανθρώπους και τα γεγονότα της ζωής του ίδιου του συμμετέχοντα. Και πάλι, όπως με και με τις στοκ γενικές φωτογραφίες, τα θέματα αφορούσαν την οικογένεια, αυτοπορτρέτα, τοπία, ορόσημα και κατοικίδια/ζώα. Παρατηρήθηκε ότι ο σχηματισμός λέξεων και η αφήγηση ήταν πιο ζωντανή και γινόταν πιο οργανικά όταν οι συμμετέχοντες έβλεπαν προσωπικές φωτογραφίες. Επιπλέον οι συμμετέχοντες θυμόταν συγκεκριμένες λεπτομέρειες κατά τη διάρκεια και μετά τη συνεδρία όταν έβλεπαν τις δικές τους προσωπικές φωτογραφίες. Αυτό έχει νόημα καθώς η έρευνα δείχνει ότι ένα άτομο με άνοια επεξεργάζεται τον κόσμο τους πρωτίστως μέσω αισθητηριακών/συναισθημάτων και είναι καλύτερα να μπορούν να θυμούνται πράγματα με τα οποία έχουν συναισθηματικούς δεσμούς.
Συνολικά, οι ερευνητές σημείωσαν ότι οι συμμετέχοντες χαμογελούσαν πιο συχνά και εμπλέκονται σε βαθύτερη συνομιλία όταν οι φωτογραφίες ήταν αναγνωρίσιμες. Επιπλέον οι συμμετέχοντες δίνανε μεγαλύτερες λεκτικές και σωματικές απαντήσεις κατά την εμπλοκή σε συζητήσεις για τις δικές τους προσωπικές φωτογραφίες. Σε πολλές περιπτώσεις, οι συμμετέχοντες μοιράστηκαν λεπτομερείς αναμνήσεις του χρόνου και του τόπου που βγήκαν οι φωτογραφίες, λεπτομέρειες που αργότερα επιβεβαιώθηκαν από μέλος της οικογένειας ή φίλο. Πολλά από αυτά τα μέλη της οικογένειας ή τους φίλους έμειναν έκπληκτοι και ενθουσιάστηκαν μαθαίνοντας ότι ο συμμετέχοντας θυμόταν έντονα το γεγονός ή τον χρόνο που καταγράφηκε η φωτογραφία, γεγονότα που το μέλος της οικογένειας ή ο φίλος θεωρούσαν ότι ήταν ξεχασμένες αναμνήσεις. Αυτές οι αναμνήσεις συνήθως εμφανίζονταν εντός 10 έως 15 λεπτά της συνεδρίας για αρκετούς συμμετέχοντες στην έρευνα.
Συμπέρασμα της έρευνας
Η αλληλεπίδραση με προσωπικές φωτογραφίες μπορεί να παρέχει υγιή νευρολογικά και βασισμένα στη δράση οφέλη σε ασθενείς με άνοια, ειδικά όταν συμβαίνει μια τέτοια εμπλοκή μέσα σε περιβάλλοντα υποστηρικτικής φροντίδας. Αν και αυτή ήταν μια πιλοτική μελέτη, οι ερευνητές καταλήγουν ότι η δύναμη της ενασχόλησης με προσωπικές φωτογραφίες, συνδυασμένες με φροντίδα υψηλής ποιότητας και περιβάλλον διαβίωσης, μπορεί να βελτίωσει την ποιότητα ζωής για όσους έχουν άνοια, διεγείροντας τον εγκέφαλο. Αυτό μπορεί να βελτιώσει την ποιότητα ζωής και σε ορισμένες περιπτώσεις μειώνει προσωρινά τα συμπτώματα άνοιας κατά τη διάρκεια των συνεδριών.
Η ελπίδα των ερευνητών είναι ότι αυτά τα ευρήματα θα επιτρέψουν στους φροντιστές και τους επαγγελματίες υγείας να έχουν μεγαλύτερη επιτυχία στην δημιουργία σύνδεσης και βελτίωσης της ποιότητα ζωής για τα άτομα με άνοια.
Πηγή: www.pttl.gr
