Η προεπαναστατική κινητικότητα των Φιλικών στο Πήλιο με παρουσία του Ξάνθου από το 1818 και η καταλυτική οργανωτική συμβολή του Γαζή οδήγησαν στο ξέσπασμα της Επανάστασης στο Πήλιο.
Την περιοχή του Βόλου μύησε στην επανάσταση ο εκ των ιδρυτών της Φιλικής Εταιρείας Αθανάσιος Τσακάλωφ, ο οποίος σε συνεργασία με τον Άνθιμο Γαζή που κατάγονταν από το χωριό Μηλιές του Πηλίου το Μάρτη του 1818 συνέστησαν την “Εφορεία Τρικέρων”.
Όπως όμως μπορεί κάποιος να συμπεράνει από μια επιστολή του Τσακάλωφ που έστειλε στις 31 Μαρτίου 1818 από το Βόλο, επρόκειτο για Εφορεία όλης της Θεσσαλίας.
Τις παραμονές της επανάστασης του 1821 παρατηρείται μια σημαντική ανάπτυξη του ναυτικού των Τρικεριωτών. Έτσι λοιπόν είναι φυσικό ο Τσακάλωφ να απευθυνθεί κατά πρώτον στους κατοίκους του Τρικεριού, καθόσον αυτό βρισκόταν πολύ μακριά από τα κέντρα των Τούρκων και επιπλέον ήταν το πιο γνωστό Μαγνησιώτικο μέρος.
Η είδηση της εξέγερσης των Ελλήνων στην Πελοπόννησο διαδόθηκε αστραπιαία και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Στις 29 Μαρτίου 1821 οι Τούρκοι των Λεχωνίων και των Μπαξέδων μετέφεραν, ό,τι πολύτιμο είχαν στην κατοχή τους, στο Φρούριο του Βόλου για προστασία από μια πιθανή εξέγερση των Ελλήνων.
Στις 2 Μαΐου 1821, σύμφωνα με ένα σημείωμα του καταγόμενου από τη Μακρινίτσα Βουκάτου, τα 24 χωριά του Βόλου σήκωσαν τουφέκι. Ο Άνθιμος Γαζής κατήχησε στην επανάσταση τον οπλαρχηγό Κυριάκο Μπασδέκη. Παράλληλα δυο σπετσιώτικα καράβια άραξαν στην παραλία των Λεχωνίων με επαναστατικές προκηρύξεις και συνεννοήθηκαν με τον Περραιβό, το Γαζή και τον Γρηγόριο Κωνσταντά να σηκώσουν την επαναστατική σημαία στη Μαγνησία.
Το ένα από τα δύο καράβια ξεφόρτωσε και παρέδωσε στους ντόπιους κανόνια και άφθονα πολεμοφόδια και στη συνέχεια όλοι μαζί πολιόρκησαν το Φρούριο του Βόλου.
Στις 26 Μαΐου στις Μηλιές σχηματίζεται το πρώτο επαναστατικό σώμα με “καπετάνιο και αρχιστράτηγο” το Θωμά Αλαγιάννη. Παράλληλα στην Πορταριά σχηματίζεται άλλο σώμα με αρχηγούς τον Ιωάννη και το Δημήτριο Πλατυγένη.
Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ
Στο μεταξύ ο Χουρσίτ πασάς, νικητής πια του Αλή πασά των Ιωαννίνων, μόλις έμαθε την εξέγερση της Θεσσαλίας, έστειλε στη Λάρισα ενίσχυση 4.000 ανδρών. Και μετά από λίγο ο Δράμαλης επέδραμε κατά των επαναστατών της Μαγνησίας.
Οι Τούρκοι αφού ελεηλάτησαν τη Μακρινίτσα προχώρησαν προς τα Λεχώνια καταστρέφοντας στο διάβα τους τα χωριά που συναντούσαν.
Καταδιώκοντας συνέχεια τους επαναστάτες οι Τούρκοι έφτασαν τελικά στα τέλη Μαΐου στα Λεχώνια. Οι μικρές δυνάμεις των επαναστατών του Πηλίου δεν ήταν δυνατόν να αντισταθούν στις υπέρογκες δυνάμεις του Δράμαλη, τις οποίες ετοίμαζε για την εκστρατεία του στη νότια Ελλάδα.
Κατά την άφιξη του Δράμαλη στα Λεχώνια οι κάτοικοι των Μηλεών έστειλαν την 1η Ιουνίου 1821 δυο πληρεξούσιους να δηλώσουν υποταγή. Στις 19 του ίδιου μήνα ο Δράμαλης από τη Μηλίνα όπου βρίσκονταν εξέδωσε το “ράι μπουγιουρντί” που τους έδινε αμνηστία.
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Η επανάσταση όμως του Πηλίου δεν κατεστάλη εντελώς. Πολλοί επαναστάτες είχαν συγκεντρωθεί στο απομακρυσμένο από το φρούριο του Βόλου Τρίκερι όπου περίμεναν τη βοήθεια των τρικεριώτικων εμπορικών πλοίων. Όμως οι Τούρκοι είχαν αποκλείσει πολύ στενά από τη στεριά το Τρίκερι και σε λίγο οι επαναστάτες άρχισαν να υποφέρουν από έλλειψη τροφίμων. Στις 29 Οκτωβρίου 1821 οι Τρικεριώτες ζητούν από τη Βουλή των Ψαρών να τους στείλουν στάρι. Η βοήθεια έφτασε πραγματικά στις 7 Ιανουαρίου 1822 με τον καπετάν Σπύρο. Με νεώτερο έγγραφό της στις 22 Ιανουαρίου 1822 η Βουλή των Ψαρών ζητά από τους κατοίκους του Τρικεριού “φλογιστικές ύλες” για τα πυρπολικά τους.
Ο δε Άρειος Πάγος της Ανατολικής Ελλάδας με έγγραφό του στις 27 Φεβρουαρίου 1822, το οποίο μεταξύ άλλων υπέγραφε και ο Άνθιμος Γαζής, καλούσε την “Εφορεία Τρικέρων” να στείλει 2-3 πρόκριτους “για να ακούσουν τις προσταγές της υπέρτατης εθνικής Βουλής”.
Το Μάρτη του 1822 το στρατόπεδο του Τρικεριού έπασχε πάλι από έλλειψη σταριού. Ο Άρειος Πάγος στο μεταξύ είχε διατάξει τους Τρικεριώτες να ελέγχουν αυστηρά τα πλοία που έμπαιναν και έβγαιναν στον Παγασητικό κόλπο.
Την ίδια εποχή (13 Απριλίου 1822) η επανάσταση στον Όλυμπο είχε κατασταλεί και ο οπλαρχηγός του Ολύμπου Καρατάσος με τους άντρες του καταφεύγουν στο Τρίκερι.
Κατά τα δυο πρώτα χρόνια της επανάστασης οι Τούρκοι πυρπόλησαν και λεηλάτησαν πολλά χωριά του Πηλίου(Άγιος Λαυρέντιος, Άγιος Γεώργιος, Πινακάτες, Βυζίτσα). Εκείνο όμως που καταστράφηκε εντελώς και σβήστηκε από το χάρτη ήταν η Μιτζέλα, ένα χωριό που βρισκόταν κοντά στη Ζαγορά. Μετά την καταστροφή οι κάτοικοί της κατέφυγαν στην απέναντι ακτή του Πηλίου όπου ίδρυσαν τη Νέα Μιτζέλα που σήμερα λέγεται Αμαλιάπολη.
Η ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ ΤΡΙΚΕΡΙΟΥ
Στις αρχές του 1823 η κατάσταση στο στρατόπεδο του Τρικεριού είναι πολύ δύσκολη. Ο κίνδυνος τουρκικής επίθεσης αναγκάζει τον καπετάν – Καρατάσο να ζητήσει με τρία απανωτά έγγραφά του επειγόντως βοήθεια. Όμως δεν πέρασαν παρά μόνο λίγες μέρες και άσχημα μαντάτα έφτασαν στο Τρίκερι. Η Εύβοια έπεσε στα χέρια των εχθρών. Ο έπαρχος του νησιού Κολέτης κατέφυγε στο Τρίκερι.
Η κατάσταση των επαναστατών είναι πλέον απελπιστική. Ο Καρατάσος κατά πάσα πιθανότητα διατάχθηκε από τη διοίκηση να επιτεθεί κατά των Τούρκων ή να συνθηκολογήσει.
Οι Τούρκοι, με αρχηγό το Μεχμέτ Ρουσήτ πασά, αφού ξεκαθάρισαν την κατάσταση στα χωριά του Πηλίου, στις αρχές του 1823, βάδισαν προς το νότιο Πήλιο και χτύπησαν τις δυνάμεις του Μήτρου Μπασδέκη και των άλλων καπεταναίων στο Λεφόκαστρο, κοντά στην Αργαλαστή. Οι επαναστάτες αναγκάστηκαν τότε να αποσυρθούν στο Τρίκερι και να ενωθούν με το κύριο ελληνικό σώμα που διοικούσε ο Καρατάσος.
Όμως η αντίσταση φαίνονταν πλέον ότι ήταν μάταιη. Στις 7 Μαΐου 1823 αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν και να καταφύγουν στη Σκιάθο. Οι όροι της συνθήκης που υπογράφτηκε ήταν:
α) Να φύγουν οι Τούρκοι από τα χωριά της Μαγνησίας
β) Οι Τρικεριώτες να μείνουν υπό τουρκική κατοχή
γ) Ο καπετάν Μήτρος Μπασδέκης να προσκυνήσει τους Τούρκους και να του δώσουν βιλαέτι τη Μαγνησία. Το ίδιο και οι καπεταναίοι Ιωάννης Βελέντζας(του δόθηκε ο Αλμυρός) και Δ. Λιακόπουλος (Αγυιά και Ραψάνη). Ο Καρατάσος με 800 στρατιώτες να πάρει ως βιλαέτι του την Εύβοια.
Στις 8 Οκτωβρίου 1823 οι Τούρκοι προσπάθησαν να αποβιβαστούν στη Σκιάθο. Αποκρούστηκαν όμως από τους άντρες του Καρατάσου.
Ένα άλλο γεγονός της ίδιας χρονιάς που αξίζει ιδιαίτερης μνείας είναι η απόπειρα ανατίναξης τούρκικων πολεμικών πλοίων στο λιμάνι του Βόλου με πυρπολικά, το Δεκέμβρη του 1823. Δυστυχώς όμως η επιχείρηση οργανώθηκε πολύ άσχημα και απέτυχε.
Το έτος λοιπόν 1823 τερματίζεται ουσιαστικά η επανάσταση στο Πήλιο. Οι επαναστάτες με τις μικρές δυνάμεις τους ήταν αδύνατο να αντέξουν απέναντι στις υπέρογκες τουρκικές δυνάμεις.
Το αποτέλεσμα ήταν να παραμείνει η Θεσσαλία έξω από την πρώτη ελεύθερη Ελλάδα του 1832. Έπρεπε να περιμένει ακόμα μισό αιώνα μέχρι την τελική απελευθέρωση και την ενσωμάτωσή της στην Ελλάδα.
ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ ΕΩΣ ΤΟ 1823
-Από το 1423 το κάστρο των Παλαιών του Βόλου είχε πέσει στα χέρια των Τούρκων (Στη θέση αυτή υπήρχε οικισμός οχυρωμένος από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό το 551μ.Χ.) Τότε οι χριστιανοί κάτοικοι άρχισαν να ανεβαίνουν στο Πήλιο, τα χωριά του οποίου ως «βακούφια» και «χάσια» είχαν προνόμια και σχετική αυτονομία.
-Ο Ρήγας Φερραίος- Βελεστινλής ήταν ο μεγάλος εμπνευστής.
-Ο Αρχιμανδρίτης Άνθιμος Γαζής από τις Μηλιές, μέλος της Φιλικής Εταιρείας, ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής του ξεσηκωμού .
-Με το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης του 1821, τα χωριά του Πηλίου πήραν το μέρος των επαναστατών, αλλά οι Τούρκοι κατόρθωσαν με τη βία να καταστείλουν την εξέγερση μέσα σε έναν χρόνο.
-10 Απριλίου 1821: οι Φιλικοί του Πηλίου μαζεύτηκαν στις Μηλιές στο σπίτι του Γιάννη Δήμου. Εκεί αποφάσισαν την έναρξη της Επανάστασης και ορίστηκε Στρατιωτικός Αρχηγός ο Κυριάκος Μπασδέκης. Οι Ζαγοριανοί υπό την αρχηγία του οπλαρχηγού τους συγκεντρώθηκαν στις 5 Μαΐου του 1821 στου Μπασδέκη το καλύβι (σημερινό “Χάνι του Ζήση”) και με την συμμετοχή του Φιλίππου Ιωάννου κατέβηκαν νοτιότερα και αφού συνδέθηκαν με τους πολεμιστές των άλλων χωριών, περίμεναν το σύνθημα του Άνθιμου Γαζή.
-2 Μαΐου 1821: σύμφωνα με ένα σημείωμα του καταγόμενου από τη Μακρινίτσα Βουκάτου, τα 24 χωριά του Πηλίου ξεσηκώθηκαν. Παράλληλα, επτά υδραίικα και σπετσιώτικα πλοία, με επικεφαλής τον πλοίαρχο Αναστάσιο Τσαμαδό, μπήκαν στον Παγασητικό, έπιασαν στα Πλατανίδια, ξεφόρτωσαν όπλα και και μπάλες για τα κανόνια κι έκαναν τους Τούρκους να κρυφτούν στο Κάστρο του Βόλου.
-7 Μαΐου: Ο Γιάννης Δήμου υψώνει η Σημαία της Επανάστασης στην πλατεία των Μηλεών στην εκκλησία των Ταξιαρχών και μιλάει μαζί με τον Γρηγόριο Κωνσταντά στους ντόπιους για ξεσηκωμό και ελευθερία. Το λάβαρο της Επανάστασης είχε κεντήσει η αδελφή του Γιάννη Δήμου η Ασημώ Ραζή. Ήταν λευκό με έναν κόκκινο σταυρό στη μέση και μικρούς σταυρούς στις άκρες. Ο σταυρός φανέρωνε την επικράτηση των Ορθοδόξων. Πάνω από αυτόν ανέτειλε ο ήλιος της δικαιοσύνης και κάτω η ημισέλινος φανέρωνε την πτώση της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Τότε, μαζί με το «Χριστός Ανέστη!» σε όλες τις εκκλησίες του Πηλίου ακούστηκε και το «Η Ελλάς Ανέστη!»
-9 Μαΐου: Πολιορκία του κάστρου του Βόλου. Στην μάχη που ακολούθησε τραυματίστηκε ο Κυριάκος Μπασδέκης και μεταφέρθηκε στο Τρίκερι. Η πολιορκία δεν πετυχαίνει και το επαναστατικό σώμα μεταφέρεται στο Βελεστίνο.
-11 Μαΐου: συνεδριάζουν οι εκπρόσωποι των επαναστατικών σωμάτων. Η συνέλευση ονομάσθηκε «Βουλή της Θετταλομαγνησίας» και πρόεδρο είχε τον Άνθιμο Γαζή και γραμματέα τον Ζαγοριανό Φίλιππο Ιωάννου. Αυτή εξέδωσε επαναστατική προκήρυξη που καλούσε τους υπόδουλους χριστιανούς του Βελεστίνου, Αλμυρού, Πηλίου και του Βόλου να ξεσηκωθούν, όμως δεν υπήρξε μεγάλη ανταπόκριση. Σε αυτήν την προκήρυξη για πρώτη φορά μπήκε η σφραγίδα-το έμβλημα του Αγώνα.
-Στις 26 Μαΐου στις Μηλιές σχηματίζεται το πρώτο επαναστατικό σώμα με “καπετάνιο και αρχιστράτηγο” το Θωμά Αλαγιάννη. Παράλληλα στην Πορταριά σχηματίζεται άλλο σώμα με αρχηγούς τον Ιωάννη και το Δημήτριο Πλατυγένη.
-Ο Δράμαλης πασάς της Λάρισας φθάνει με ισχυρές δυνάμεις στο Βελεστίνο , σκορπά το ελληνικό στρατόπεδο και μετά τους πολιορκητές του Κάστρου του Βόλου. Οι Έλληνες οπισθοχωρούν προς το Τρίκερι και τα πίσω χωριά της Ζαγοράς. Ο Δράμαλης καίει χωριά του Πηλίου , ιδίως σπίτια Φιλικών , επιβάλλει στους κατοίκους Βαριά «Χαράτσια», αλλά δεν συλλαμβάνει τον ηγέτη του Ξεσηκωμού Άνθιμο Γαζή , που διαφεύγει στην Σκιάθο και αργότερα στην Ερμούπολη στη Σύρο.
-Η επανάσταση δεν σβήνει. Λίγο καιρό αργότερα ξεσηκώνονται τα χωριά του Νότιου Πηλίου , Αργαλαστή , Λαύκος , Προμύρι με αρχηγό το Ζορμπά, αλλά και η Παλιά Μιτζέλα , με τους αγωνιστές της Γριζάνο και Καλαμίδα.
-Το 1823 οι Τούρκοι επιτίθενται κατά των Επαναστατών στην περιοχή Αργαλαστής και Τρικερίου. Κατά την μάχη που έγινε εκεί στις 8 Μαΐου 1823 σκοτώνεται ο Κυριάκος Μπασδέκης και καταστρέφονται τα χωριά Αργαλαστή, Προμύρι και Λαύκος.
Στις 14 Μαΐου του 1823 ο Καρατάσσος αφήνει τον Γάτσο υπεύθυνο του στρατοπέδου στο Τρίκερι και με 500 εμπειροπόλεμους αγωνιστές αποβιβάζεται με πλοία της Μαντώ Μαυρογένους στη νησίδα του Αλατά, κατατροπώνει τους εκεί στρατοπεδευμένους ισάριθμους Τούρκους, εκκαθαρίζει τη νησίδα και παίρνει μαζί του αιχμάλωτους έξι σημαίνοντες Τούρκους, που τους προορίζει για ανταλλαγή.
Όταν ο Καρατάσσος επιστρέφει στο Τρίκερι έχει ήδη φτάσει ο Σιλήχ πασάς με 10.000 στρατό και με τις προφυλακές του έχει ενεργήσει ανεπιτυχή εξόρμηση κατά του Γάτσου.
Οι δυο στρατοί αντιπαρατάσσονται στο οροπέδιο των Τρικέρων και ο αγώνας στη θέση Παναγιά αδιάκοπος κρατάει τέσσερις μέρες.
Ο Καρατάσσος έγραφε στο υπουργείο των στρατιωτικών: «το δουφέκι μας συν Θεώ πηγαίνει άριστα».
Αυτόπτης μάρτυρας και συμμέτοχος στους αγώνες υπό τον Καρατάσσο, ο αγωνιστής Βελέντζας, περιγράφει τον μεγάλο αρχηγό και τα όσα στη Μαγνησία επιτεύχθηκαν ως εξής: «Ηκολούθησα τον Παππούν (Καρατάσιον) καθ’ όλας τας εκστρατείας του δια της αγωνιζομένης Ελλάδος. μου φαίνεται ότι βλέπω ακόμη το αρρενωπόν και εύχαρι πρόσωπόν του.
Μου φαίνεται ότι ακούω ακόμη προφέροντα τας μονοσυλλάβους του προσταγάς και μηδέποτε συγχωρούντα.
Άγιον ρίγος, το ενθυμώμαι έως τώρα, μας κατελάμβανε όλους, όταν παριστάμεθα έμπροσθέν του. το νεύμα του ήτο προσταγή αδυσώπητος και ουαί εις τον παραβάτην αυτής. η αταραξία του εν καιρώ των μαχών ήτο ανδριάντος ορειχαλκίνου αταραξία. ουδείς είδεν αυτόν εφ’ όλης του της ζωής οπισθοχωρήσαντα ενώπιον των εχθρών.
Τον ενθυμούμαι, όταν επί της Μαγνησίας κατεπολέμει τους Τούρκους. μόλις ηριθμούμεθα δισχίλιοι περί τον Παππούν και εναντίον ημών αλλεπάλληλα και ατελείωτα εφώρμων των απίστων τα στίφη εις το οροπέδιον των Τρικκέρων.
Τέσσαρας ημέρας διήρκεσεν η μάχη επί της αυτής πέτρας, ο Γέρων ασάλευτος ως η πέτρα αυτή.
Και την σήμερον ακόμη δεικνύεται από τους εντρόμους κατοίκους ο τόπος εφ’ ου εκάθητο κατά την τετραήμερον εκείνων σφαγήν. «Κι αν ήθελα τότε να φύγω, έλεγεν έπειτα γελών, μηδέ μ’ άφηναν τα γεράματα;» (εφημερίς «Φιλόπατρις», φύλλο της 29/3/1857 και Γ. Βλαχογιάννη, Ιστορική ανθολογία, Αθήνα 1927, σελ. 58).
Τα επακόλουθα της μάχης οδυνηρά για τον ηττημένο Κιουταχή, είναι δυσοίωνα και για τον Καρατάσσο για τους εξής λόγους:
1) Οι Πελοποννήσιοι, που στην εκστρατεία του Μαυροκορδάτου στη Δυτική Ελλάδα το 1822 ήσαν επίκουροι μέχρι την ώρα που ανακλήθηκαν, δεν πέρασαν αυτήν τη φορά τον Ισθμό και δεν έκαναν την εμφάνισή τους καθώς είχε σχεδιαστεί.
2) Ο Εύριπος από αστοχία έπεσε στα χέρια των Τούρκων και πλέον δεν υπήρχε ανοιχτός δίαυλος για τον ανεφοδιασμό του στρατοπέδου των Τρικέρων.
3) Λείπει το νερό, το οποίο μεταφέρονταν από δέκα ώρες μακριά, λείπει το ψωμί, οπλουργοί και τα αναγκαία του πολέμου.
4) Ο τουρκικός στόλος πλησιάζει απειλητικά τις Σποράδες.
Ο στρατηγός με ευθύνη παίρνει την απόφασή του. Πρέπει να απαγκιστρωθεί.
Αφήνει όμως την πρωτοβουλία στον Κιουταχή, που και αυτός μετά τη σφαγή που υπέστησαν τα στρατεύματά του και φημολογούμενη ασθένειά του ζητάει πρώτος ανακωχή.
Σημειώνεται ότι αντίθετοι με τη συνθηκολόγηση ήταν ο Περραιβός και ο Αγγελής Γάτσος.
Γράφτηκε ότι ο Καρατάσσος συνθηκολόγησε γιατί ο Κιουταχής του υποσχέθηκε να αποδώσει τα φυλασσόμενα μέλη της οικογένειάς του στη Θεσσαλονίκη.
Ο Καρατάσσος όμως γνωρίζει, και το έχει γράψει ο ίδιος στο μινιστέριο του πολέμου, ότι η φαμίλια του έχει εκδαπανηθεί προσφορά στον αγώνα. Μετά τη συνθήκη αποσύρονται εκατέρωθεν τα στρατεύματα.
Η συμφωνία θυμίζει τη συνθήκη που έκαναν οι Σουλιώτες με τους Τουρκαλβανούς και διαπεραιώθηκαν στην Κεφαλονιά. Ακολουθεί η απόπειρα απόβασης του Τουρκικού στόλου στη Σκιάθο με σκοπό την εξόντωση του Καρατάσσου.
Κυριάκος Μπασδέκης
-Στις 8 Οκτωβρίου 1823 οι Τούρκοι προσπάθησαν να αποβιβαστούν στη Σκιάθο. Αποκρούστηκαν όμως από τους άντρες του Καρατάσου.
-Το 1823 τερματίζεται ουσιαστικά η επανάσταση στο Πήλιο με αποτέλεσμα να παραμείνει η Θεσσαλία έξω από την πρώτη ελεύθερη Ελλάδα του 1832 .
1827
Η φλόγα της επανάστασης στο Πήλιο ξανάναψε το 1827. Στα τέλη του Μαρτίου ελληνικά πλοία μπήκαν στον Παγασητικό κόλπο και άρχισαν να κανονιοβολούν το Κάστρο του Βόλου και παράλληλα να κουρσεύουν τα τούρκικα πλοία που στάθμευαν στο λιμάνι. Στην επιχείρηση έλαβε μέρος και το πολεμικό ατμοκίνητο «Καρτερία», το πρώτο ατμοκίνητο πλοίο που πήρε μέρος σε πολεμικές επιχειρήσεις. Η επιχείρηση κράτησε μερικές ώρες. Φθορές προκλήθηκαν στα τείχη του Κάστρου και οι Τούρκοι άρχισαν να το εγκαταλείπουν. Παρόλα αυτά δεν υπήρξε συνέχεια, αφού τα πλοία αποχώρησαν από τα νερά του Παγασητικού για να εμπλακούν σε άλλες εστίες της επανάστασης. Τον Νοέμβριο, επίσης, ο Καρατάσος θα πολιορκήσει ανεπιτυχώς το Τρίκερι.
Η επανάσταση πλέον μετά τις αποτυχημένες επιχειρήσεις θα σβήσει και το Πήλιο μαζί με την υπόλοιπη Θεσσαλία θα περιμένει άλλα πενήντα τέσσερα χρόνια για να ελευθερωθεί.
