Του Μιχάλη Τσιντσίνη
O Παπανώτας για την Αχτσιόγλου είναι μια δικαίωση. Το γεγονός ότι βρέθηκε έστω και για λίγο στον ΣΥΡΙΖΑ υποψήφιος ευρωβουλευτής που δηλώνει ότι η κακοποίηση είναι πρόβλημα της γυναίκας («που πήρε έναν σατράπη και τον ανέχεται») δικαιώνει τη βουλευτίνα που έφυγε νωρίς από το κόμμα. Η Αχτσιόγλου έσπευσε να καταγγείλει πρώτη για σεξισμό τον Παπανώτα. Δεν ήταν όμως η δήλωση του σταρ του πρωινού κουτσομπολιού η πρώτη ένδειξη ότι οι αποσχισθέντες της ΝΑΡ είχαν δίκιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάσσεται. Και τη μετάλλαξη δεν την προκάλεσε ο απολιτίκ υποψήφιος, που χρειάστηκε να αποπεμφθεί πριν καν την ανακήρυξη των ψηφοδελτίων.
Ηδη πριν από τον Παπανώτα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ντρεπόταν για τη νεοσυντηρητική στροφή του. Ο νέος του πρόεδρος διεκδικεί πλέον ανοιχτά την πατρίδα (των παρελάσεων), τη θρησκεία (των αποκαλυπτικών οιωνών του ελαίου στην κολυμβήθρα) και την οικογένεια (των αόριστων κοινωνικών παροχών) ως πολιτικά του προτάγματα. Δεν χρειάζεται πια κανείς να συναγάγει την ιδεολογική ταυτότητα αυτού του ιλουστρασιόν προϊόντος από τα συμφραζόμενά του. Δεν χρειάζεται να ψάξει κάτω από το νεωτερικό περιτύλιγμα – πίσω από τους τοίχους του Κολωνακίου. Η επίκληση των «παραδοσιακών» αξιών γίνεται πλέον ρητώς. Γίνεται ακόμη και με αναρτήσεις του αρχηγού (25/3) ενστόλου να ομνύει στους «ήρωες» και στο «χώμα» μας το ματωμένο (το «Blut und Boden» που έλεγαν παλιά).
Δεν είναι όλα αυτά η δικαίωση των συντρόφων της Αχτσιόγλου που αυτονομήθηκαν για να αποφύγουν την αλλοτρίωση του κόμματος; Είναι ο κασσελακικός ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά;
Τη μετάλλαξη του κόμματος δεν την προκαλεί κάποιος που δεν πρόλαβε να είναι υποψήφιος.
Οχι, δεν είναι. Αλλά εκείνοι που φυγάδευσαν τα εικονίσματα της Αριστεράς για να τα σώσουν και σφράγισαν κιόλας από τη γέννησή του το εγχείρημά τους με το όνομα της παρατάξεως, σχοινοβατούν στο εκλογικό όριο του 3%, την ώρα που ο Κασσελάκης παρελαύνει –κυριολεκτικά και μεταφορικά– σαν να μην είχε υποστεί τη διάσπαση. Η Αριστερά απέδρασε για να μην τη μαγαρίσει η «μεταπολιτική». Κι έμεινε μόνη.
Ενας τρόπος υπάρχει για να εξηγήσει κανείς το οξύμωρο της αποτυχημένης δικαίωσης της ΝΑΡ. Ο –τρόπος του λέγειν– «μεγάλος» ΣΥΡΙΖΑ είχε πάψει να είναι κόμμα ιδεολογικώς καθαρό, προτού πέσει στα χέρια του Κασσελάκη. Το κόμμα που ξεκίνησε από την Αριστερά του 3% –της οικολογίας, των δικαιωμάτων, των μπάχαλων– μεγάλωσε μόνο επειδή ενσωμάτωσε στοιχεία κοινωνικά συντηρητικού αντισυστημισμού· επειδή αφομοίωσε Καμμένο και Παπαγγελόπουλο, με τρόπο που ξεπερνούσε τον ευκαιριακό συνεταιρισμό. Λεγόταν ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά είχε μεταλλαχθεί σε ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Όσα φαίνεται ότι κομίζει τώρα ο Κασσελάκης δεν είναι ανοίκεια στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ(ΝΕΛ). Γι’ αυτό και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η βάση, που τον ανέδειξε, εξακολουθεί να μην ενοχλείται από τις εκπυρσοκροτήσεις του φρονήματός του. Για άλλη μια φορά, τα χίλια δίκια της Αριστεράς αποφέρουν μια χούφτα κουκιά.
