Γράφει ο Απ. Παντσάς
Άμεσα και προσφυώς απάντησε ο Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος στην ανεπίτρεπτη δήλωση Βελόπουλου και την χαρακτήρισε «καθαρά προκλητική και απαράδεκτη» σχετικά με το τι πρέπει να κάνουν οι υπέρ του γάμου των ομοφύλων πιστοί ή τέλος πάντων όσοι θα ήθελαν να εκκλησιαστούν, τη Μεγάλη Εβδομάδα. Τους προέτρεψε να μην το πράξουν υπονοώντας ότι οι άλλοι, οι κατά του γάμου των ομοφύλων πιστοί, θα θυμώσουν, θα αντιδράσουν και Κύριος οίδε τι μπορεί να συμβεί.
Ούτε λίγο ούτε πολύ ο κ. Βελόπουλος προσπαθεί …κεφαλοποιήσει στην κάλπη των Ευροεκλογών την αντίδραση στο νόμο που κατέβασε η ΝΔ , τον ψήφισε η πλειοψηφία της μαζί με ένα μεγάλο τμήμα των άλλων κομμάτων με κάποιες εξαιρέσεις και τελικά έγινε νόμος του κράτους σαν και αυτόν που υφίσταται σε όλα σχεδόν τα ευρωπαϊκά κράτη.
Επειδή έχουμε ήδη δείγματα γραφής με χειροδικίες και γιουχαισματα σε ναούς από θερμόαιμους πιστούς κατά των ομοφύλων είναι φανερό ότι ο Βελόπουλος εξάπτει με τις δηλώσεις του τα πάθη, πυροδοτεί μίσος, και σπεκουλάρει στα πάθη του Χριστού. Πρακτικά στοχεύει στο γιουχάισμα των επωνύμων εκφραστών της κυβερνητικής πλευράς που εθιμικά ή από προαίρεση θα προσέλθουν στις λειτουργίες της Μεγάλης Εβδομάδος. Επιδιώκει να φτιάξει κλίμα άρνησης, απόρριψης , απαξίωσης. Δεν ορρωδεί μπροστά σε τίποτα. Ακόμη και την μυσταγωγία των λειτουργιών της Μεγάλης Εβδομάδος τη ρίχνει στο μύλο της κομματικής εκμετάλλευσης.
Ορθώς ο Δημητριάδος Ιγνάτιος έπιασε το “μπαλάκι” στον αέρα και του απάντησε καθαρά και ξάστερα «Αλίμονο. Ήδη δεχόμαστε όλους τους ανθρώπους πολλώ μάλλον τη Μεγάλη Εβδομάδα. Ξέρετε, νομίζω ότι η παράδοσή μας το διασώζει και ο πολιτισμός μας. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι είμαστε σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα. Συμβαίνουν πράγματα που θα μπορούσε κανείς να διαφωνήσει, αλλά τελικά πρέπει όλοι να είμαστε ενωμένοι», απάντησε.
Του είπε απλά ότι η Εκκλησία είναι χώρος αγάπης ,συνύπαρξης, εσωτερικής αναζήτησης. Δεν νοείται ποτέ σαν πεδίο μάχης. Θα ήταν ακραία αντίφαση. Η προσήλωση στο δράμα του Ιησού έχει μια νομοτελειακή μοναδικότητα που διατρέχει σαν θείο ρίγος όλες αυτές τις άγιες μέρες.
Οτιδήποτε άλλο παρεισφρήσει, την βεβηλώνει. Πολλώ δε μάλλον οι αντιπαραθέσεις , οι διασυρμοί, οι χειροδικίες.
Γρήγορα και έξυπνα ο Δημητριάδος τράβηξε και την κόκκινη γραμμή που τον χωρίζει από την άλλη θεώρηση των πραγμάτων που βεβαίως υφίσταται στους ανώτερους αλλα και κατώτερους κύκλους της Εκκλησιαστικής ηγεσίας. Εκείνης της θεώρησης που επιλέγει την σύγκρουση, που επιμένει να απορρίπτει το δικαίωμα της κοινωνίας να διαλέξει τους δρόμους που η εξέλιξη της παγκόσμιας κοινωνίας επιβάλει.
Και τέτοια παραδείγματα είχαμε πάμπολα τις μέρες πριν και μετά την ψήφιση του νόμου. Ιεράρχες και απλοί κληρικοί σήκωσαν μπαντιέρες, έστησαν φουσάτα κατά των ομοφύλων. Στα μέσα φεβρουαρίου ο Δημητριάδος Ιγνάτιος είπε με σαφή και διακριτικό τρόπο την απορριπτική του άποψη για τον νόμο.
«Αυτή τη φορά στην Ελλάδα, κάποιοι συνειδητά υπέγραψαν και ψήφισαν να υπάρξουν παιδιά που δεν θα γνωρίσουν ποτέ τη μάνα που τα γέννησε και δεν θα πούνε ποτέ τη λέξη: “μαμά”, “μητέρα”. Τι κρίμα!”. Χωρίς κορώνες , χωρίς ακρότητες σε απόλυτο συντονισμό με την ενσυναίσθηση μεγάλου μέρους του Ελληνικού λαού.
Υπακούοντας στη λογική συνύπαρξης με το κοσμικό κράτος εξέφρασε ευπρεπώς τη προσωπική του άποψη, την επηρεασμένη από την ανθρώπινη αλλά και την θεολογική του συνειδητότητα. Η άποψη αυτή όμως παρακολουθεί στενά την ανάγκη της Εκκλησίας να εναρμονιστεί ( δεν γράφω εκσυγχρονιστεί γιατί το ρήμα αυτό έχει έναν απόηχο υστέρησης και οπισοδρομίας και δεν θα ήθελα να δώσω μια λάθος διάσταση) με την Ευρωπαϊκή μετεξέλιξη ενός κράτους στο οποίο ο εναγκαλισμός με την Εκκλησία ήταν πάντα παραπάνω από ασφυκτικός.
Τραβάει μια κόκκινη γραμμή κατά τη γνώμη μου ο Δημητριάδος που τον διαχωρίζει από όλους εκείνους που πιστεύουν ότι αυτό μπορεί να συνεχιστεί εις τον αιώνα τον άπαντα. Και αυτό γιατί κατά την γνώμη μου γνωρίζει πολύ καλά ότι οι ταχύτητες αλλαγών , εξελίξεων , είναι πλέον ιλλιγιώδεις και ότι αν η Εκκλησία δεν εναρμονιστεί, δεν πιάσει το βήμα της κοινωνίας, ακόμη και στις λάθος επιλογές της καμμιά φορά, τότε θα μετατραπεί σε ένα κλειστό club για λίγους κυρίως υπερήλικες.
«Ελάτε έτσι όπως ακριβώς είστε με το τζιν, τα σκουλαρίκια και τις κοντές φούστες», είχε πεί ο Μακαριστός Χριστόδουλος προ εικοσαετίας ενώ δεν δίστασε να δανειστεί και φράσεις από την αργκό της νεολαίας δηλώντας το γνωστό σε όλους… «και εγώ σας πάω». Είχε δείξει έτσι το δρόμο της «εναρμόνισης» που έγραφα πιο πάνω πολλά χρόνια πριν και έφερε μια απρόσμενη Ανοιξη στην Εκκλησία της Ελλάδος και άνοιξε το δρόμο στο λαό για τις εκκλησίες όχι μόνο Χριστούγεννα και Πάσχα.
