Κώστας Μανωλίδης Καθηγητής Αρχιτεκτονικής
“Από τον παλιό Βόλο δεν έμεινε σχεδόν τίποτα. Το μεγάλο πλήγμα των σεισμών του ΄50 και η ακόμα μεγαλύτερη συμφορά της αντιπαροχής τον εξαφάνισαν. Ελάχιστα σπαράγματα εκείνης της πόλης είναι ακόμη όρθια και μας εγκαρδιώνουν στην κακόφωνη καθημερινότητα. Ελάχιστα κτίσματα θυμίζουν τη μουσικότητα ενός αστικού τοπίου φτιαγμένου από συγχορδίες επαναλαμβανόμενων κατακόρυφων ανοιγμάτων, από απλούς στιβαρούς όγκους κι από την πλαστικότητα του συγκρατημένου νεοκλασικού διακόσμου. Αυτά τα λιγοστά αρχιτεκτονικά τιμαλφή, όπως το ταλαιπωρημένο “Ξενοδοχείο της Γαλλίας”, ο Δήμαρχος της πόλης θα έπρεπε να τα υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια. Εκτός κι αν από το ύψος της αμάθειας και της υπεροψίας του, έχει πάψει να διακρίνει και τις πιο στοιχειώδεις αξίες, και τότε πιέζει για το γκρέμισμά τους και την μετατροπή τους σε πάρκινγκ”
