Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να ζει χωρίς ρεύμα και νερό για χρόνια; Είναι δυνατόν να μην έχει μπει κάτω από ντουζιέρα για μια πενταετία; Πρωτόγονες καταστάσεις, στην πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή του Βόλου. Ο Ζαχαρίας είναι ένας άνθρωπος που δεν του επιτρέπεται να κάνει σχέδια για το αύριο, με εξαθλιωμένη αξιοπρέπεια και με προσωπική ιστορία που ξεπερνά κάθε σενάριο. Για την επιβίωσή του, δηλαδή για την εξασφάλιση φαγητού, η γειτονιά έχει αναλάβει εδώ και χρόνια τον ρόλο του κράτους. Ζει με τα 200 ευρώ του επιδόματος Κοινωνικής Αλληλεγγύης και ζει διαφορετικά από τεράστια ανάγκη.
Ο Ζαχαρίας είναι 55 ετών και άνεργος. Δουλειά λόγω ηλικίας δεν μπορεί να βρει αν και είναι απόλυτα λειτουργικός , αλλά ποιος θα πάρει στη δουλειά του έναν κλοσάρ… Με ένα καρότσι από σούπερ μάρκετ μαζεύει παλιοσίδερα και τα πουλάει. Για στέγη έχει την μικρή βεράντα ενός σπιτιού, που έκλεισαν αυθαίρετα οι γονείς του όταν παντρεύτηκαν και αυτός ο χώρος βαφτίστηκε δωμάτιο. Κάθε μέρα και μια γειτόνισσα υπολογίζει ένα πιάτο παραπάνω για τον Ζαχαρία και εναλλάξ του παρέχουν φαγητό. Ο ίδιος μεγάλωσε χωρίς κανένα υποστηρικτικό περιβάλλον, η μητέρα του πέθανε στα 38 της χρόνια και ο πατέρας του δημιούργησε νέα οικογένεια, με τον Ζαχαρία κυριολεκτικά ξεχασμένο στο παράνομο δωματιάκι, να πεινάει και να ιδρυματοποιείται. Το υπόλοιπο σπίτι είναι κλειδωμένο και δεν του επιτρέπεται η είσοδος από τα αδέλφια του, που το διεκδικούν. Ο Ζαχαρίας που μεγάλωσε σε μια γειτονιά της Χιλιαδούς δεν έφυγε ποτέ από εκεί, γι΄αυτό και τον γνωρίζουν όλοι.
“Είναι αξιοπρεπής, ποτέ δεν ζητάει βοήθεια, είναι ένας άνθρωπος που έφτασε σε αυτή την ηλικία από καθαρή τύχη . Είναι ένας άνθρωπος που κάθε πρωί που τον ρωτάς τι κάνει, απαντάει “είμαι μια χαρά όταν όλοι εμείς ούτε μπαίνουμε στον κόπο να δώσουμε απάντηση από τα πολλά προβλήματα που μας βασανίζουν, τα οποία μπροστά στου Ζαχαρία είναι μια σταγόνα στον ωκεανό”, μας είπε η γειτόνισσά του.
Ο Ζαχαρίας μεγάλωσε μόνος και στον σύντομο γάμο του απέκτησε δύο παιδιά, που τα άφησαν με την σύζυγό του στο Ορφανοτροφείο. Η σύζυγός του με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα έχει φύγει από τη ζωή.
“Δεν μπορούσα να τα ζήσω, τι να έκανα” μονολογεί για τα παιδιά του που μεγάλωσαν χωρίς οικογένεια όταν οι γονείς τους ήταν ζωντανοί και ζούσαν στην ίδια πόλη . Ο γιός του είναι σήμερα 24 χρονών και έφυγε με την ενηλικιώσή του για την Αγγλία, ενώ η κόρη του είναι 20. Στα 18 έφυγε από το ορφανοτροφείο και δεν έχει επαφή μαζί της. Είναι όμως βέβαιος πως ζει στον Βόλο.
Τον ρωτάμε πως ζει κάθε χειμώνα χωρίς θέρμανση. “Συνηθίζεις στα πάντα. Δεν μου κάνει καμία αίσθηση το κρύο ή ή ζέστη. Νερό πίνω από το λάστιχο της γειτόνισσας. Για τουαλέτα χρησιμοποιώ μπουκάλια, μπάνιο δεν έχω κάνει πέντε χρόνια. Οταν δεν έχω φαγητό , δεν με ενοχλεί καθόλου. Όλα είναι μια συνήθεια. Μπορώ να δουλέψω αλλά κανείς δεν με θέλει . Οικοδόμος ηταν η δουλειά μου και εργαζόμουν και στα χωράφια”, μας λέει και το βλέμμα του είναι στο κενό, η φωνή δεν έχει αυξομειώσεις.
Το ότι μένει σε μια βεράντα του είναι αρκετό γιατί μέσα σε αυτή κρύβει την ένδοιά του ενώ ο χώρος είναι σκουπιδότοπος.
“Ποτέ δεν ήταν επαίτης . Είναι ένας άνθρωπος με σοβαρά προβλήματα για τα οποία κανένας φορέας πρόνοιας δεν έδειξε ποτέ ενδιαφέρον ή συμπόνια. Τα αδέρφια του θέλουν να τον διώξουν και από τα πέντε τετραγωνικά που ζει, φίλος δεν υπάρχει κανείς. Από παιδί δεν είχε περιβάλλον οικογενειακό και επί της ουσίας κανείς δεν ενδιαφερόταν Η τύχη του μέσα στην αδιαφορία των κρατικών δομών ήταν προδιαγεγραμμένη. Τώρα όμως έχει μεγαλώσει και κάτι πρέπει να γίνει “, σημείωσε η γειτόνισσά του.
